สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 30

ปล่อยให้เป็นที่สาธารณประโยชน์อย่างงั้นเหรอ..

"อย่าบอกนะว่าคุณคิดจะทำอะไร" เห็นแค่สายตาของวาดเดือน..นักรบก็พอจะเดาได้แล้วว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรอยู่แน่เลย

"เราไปดูพื้นที่จริงกันดีกว่าค่ะคุณนักรบ" หญิงสาวหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย อีกมือยื่นไปหยิบแฟ้มเอกสาร ..แต่ทันใดนั้น "อุ้ย..ซี๊ดด"

"คุณเป็นอะไร" อยู่ดีๆ เธอก็กุมหน้าอกเหมือนกับเจ็บปวดมาก

"สงสัยตะวันจะหิวนมค่ะ" เพราะตอนนี้น้ำนมของเธอเริ่มมา จนรู้สึกคัดเต้า

"แล้วจะทำไงครับ โทรไปบอกที่บ้านดีไหม" นักรบรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรไปบอกใครสักคน เขาดูตื่นเต้นยิ่งกว่าพ่อของตะวันเสียอีก

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ป่านนี้พวกท่านคงรู้แล้วมั้ง ตะวันงอแงจะตาย" เพราะเวลาลูกชายของเธอหิวนม จะร้องไห้จนคนที่อยู่รอบข้างต้องรีบหาให้กิน

"ยังอยู่อีกเหรอ"

ทั้งสองรีบหันไปที่ต้นเสียงพร้อมกัน พอเจ้าของเสียงนั้นเป็นนายอาทิตย์ วาดเดือนก็รีบปล่อยมือออกจากการกุมหน้าอกไว้

"คุณก็ให้เวลาคุณวาดเดือนหน่อยสิครับ เธอเพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก" คนตอบก็คือนักรบ เพราะเขารู้ความหมายของอาทิตย์ดี

"เวลาสำหรับเธอยังมีอีกเยอะ..แต่เวลาที่จะไปหางานใหม่ทำนะ" จบคำพูดอาทิตย์ก็เดินไปหาไอซ์

"ไปกันเถอะครับผมหิวแล้ว"

"ยังไม่เที่ยงเลยนะคะ"

"ทำไมต้องรอให้เที่ยงด้วยล่ะครับ"

ก่อนที่จะควงแขนอาทิตย์ออกไป สายตาของไอซ์ก็หันกลับมามองเยาะเย้ย

"คุณอย่าไปสนใจเลยครับ" นักรบเห็นเธอมองตามหลังผู้เป็นสามีไปก็นึกสงสาร

"เขาคบกันนานเท่าไรแล้วคะ"

"คบกันที่ไหน อาทิตย์มันก็เป็นแบบนี้ของมัน..เอ่อ.." เกือบเผลอพูดต่อว่าควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่นั่นมันเรื่องสมัยก่อนตอนที่ยังไม่รู้จักกับวาดเดือน

"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ" ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเจ็บตรงไหนก่อน ระหว่างคัดเต้ากับเห็นสามีควงไปกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา

"ไหนคุณบอกว่าจะไป ถ้างั้นเราก็ลุยกันเลยดีกว่าครับ" พาเธอไปดูหน้างานดีกว่าให้เธอเศร้าอยู่กับเรื่องนี้

"ค่ะ" วาดเดือนหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามหลังนักรบออกมาแบบเงียบๆ อุตส่าห์ว่าจะไม่คิดอะไร แต่พอเห็นภาพนั้นมันก็อดที่จะคิดไม่ได้

..บนรถ..

"คุณไหวไหมครับ" พอขับรถออกมาได้ไม่นานก็เห็นหน้าตาของเธอหมองไป ดูไม่มีชีวิตชีวาเลย

"ถ้าฉันบอกว่าไหวคุณจะเชื่อไหมคะ"

"ผมว่าเรากลับไปหาเจ้าตะวันน้อยดีกว่า คิดถึงจะแย่แล้ว" นักรบเลี้ยวรถกลับในทันที ถ้าเธอได้ไปกอดลูกคงจะดีขึ้นกว่านี้ ..กูพยายามดูแลเมียมึงให้ดีที่สุดได้เท่านี้แหละนะอาทิตย์ มึงรีบจำเมียมึงให้ได้เร็วที่สุดแล้วกัน

"แล้วงานล่ะคะ" หญิงสาวยังคงห่วงงานที่ได้รับมอบหมายมา ทั้งๆ ที่เวลานี้น้ำตาของเธอกำลังตกใน

"งานวันหลังค่อยไปก็ได้ ยังไงผมก็เลทมันมานานแล้ว"

"คุณเลทงานได้ด้วยเหรอคะ"

"ก็ผม.." เขายังไม่อยากจะไล่คนพวกนั้นออกไป ด้วยสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ก็ดูอนาถามากพอแล้ว ..ถึงแม้บอกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ให้ มันก็ไม่ได้ต่างจากที่แบบนั้นเลย บางคนย้ายไปก็อยู่ไม่ได้ ต้องได้ไปเป็นคนเร่ร่อนใหม่

เพียงไม่นานนักรบก็พา วาดเดือนกลับมาถึงที่บ้านแม่ของเธอ

"อ้าว..ทำไมกลับเร็วล่ะลูก" แม่ทั้งสองกำลังวุ่นอยู่กับการหยอกเย้าเด็กน้อย

"คุณนักรบน่ะสิคะ พาเกเรงาน"

"อ้าว โยนมาให้ผมซะงั้น"

"ก็จริงไหมล่ะคะ"

"ผมรับก็ได้ครับ"

"แล้ววาดดาวล่ะคะแม่"

"บอกว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อนอีกตามเคย"

"แม่อย่าตามใจน้องมากนะ วาดคิดว่าดาวมันโกหก" แม่ได้รีบส่งสายตาให้ลูกสาวหยุดพูดก่อน เพราะตอนนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย

วันต่อมา..

"เอาอะไรไปด้วยน่ะลูกเยอะแยะเลย" แม่ของวาดเดือนถามดู เพราะเห็นลูกสาวหิ้วเอากระเป๋าไปด้วยหลายใบ

"ก็ที่ปั๊มนมนั่นแหละแม่ เมื่อวานนี้เจ็บมากเลย"

"แล้วปั๊มออกมา จะเก็บไว้ที่ไหน"

"ก็แช่ช่องฟิตตู้เย็นของบริษัทนั่นแหละค่ะ ตอนจะกลับค่อยเอาใส่กระเป๋ากลับมาด้วย" วิถีของแม่ลูกอ่อน