สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 29

"กูถามว่าเป็นฝีมือใคร" เมื่อไม่ได้คำตอบอาทิตย์ก็เลยใช้เสียงที่แรงขึ้นพร้อมด้วยสายตาที่ตวัดมองมาแบบไม่เป็นมิตรเลย

วาดเดือนลอบกลืนน้ำลายลงคอ เธอสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเขามีอารมณ์แบบนี้มาก่อน

"มึงก็รู้ว่าคนที่มีสิทธิ์.."

"มึงใช้คำพูดผิดหรือเปล่า"

"ขอโทษครับคุณอาทิตย์..คุณก็รู้ว่าคนที่มีสิทธิ์ทำเรื่องนี้เป็นใครไปไม่ได้" นักรบต้องได้รีบใช้คำพูดใหม่

ที่จริงอาทิตย์ก็พอจะเดาออกว่ามันคงเป็นฝีมือของแม่ แต่เขาอยากจะเค้นเอาความจริงจากลูกน้องมากกว่า

"มึงอย่าลืมนะ ว่าคนที่จ่ายเงินเดือนมึงคือกู เรื่องนี้มันต้องผ่านความเห็นชอบจากกูก่อนไม่ใช่เหรอ" เป็นแม่เขาที่ออกคำสั่งก็จริง แต่ถ้านักรบเพื่อนรัก ไม่ดำเนินเรื่องให้ก็คงไม่รวดเร็วขนาดนี้

"คุณออกไปรอข้างนอกก่อนครับ" นักรบไม่อยากให้วาดเดือนสะเทือนใจมากไปกว่านี้แล้ว เขาก็เลยหันมาบอกให้เธอออกไปก่อน

"มึงนั่นแหละที่ต้องออกไป งานที่กูสั่งให้ทำ ถึงไหนแล้ว"

"เรื่องนั้นเราจะบุ่มบ่ามทำเหมือนทุกครั้งไม่ได้ เพราะสลัมนั่นมีชาวบ้านพักอาศัยอยู่เยอะ"

"แต่ที่ตรงนั้นกูซื้อมาแล้ว"

"ผมรู้ว่าคุณซื้อมาแล้ว แต่การที่จะให้คนเก่าที่เขาอยู่ตรงนั้นย้ายออก.."

"เรื่องนั้นกูไม่สนใจ แต่ไล่ที่ดินคืนมาให้ได้เร็วที่สุดแล้วกัน" อาทิตย์ไม่ฟังว่านักรบจะมีเหตุผลอะไรมาพูดเลยด้วยซ้ำ

..เขาไม่ใช่สามีของเธอคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ทำไมเขาถึงฟื้นขึ้นมาเป็นคนละคนได้ถึงขนาดนี้ ถึงแม้เธอจะยังไม่รู้เรื่องอะไรมาก แต่ฟังจากสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน คือเขาต้องไล่ที่ดินจากชุมชน ถ้าผู้คนในชุมชนถูกไล่ออกไป แล้วพวกเขาจะไปอยู่กันที่ไหน

"คนนี้คือเลขาใหม่ของกูใช่ไหม" เขาเปลี่ยนเป้าหมายหันมามองที่เธอ

ดวงตางามปลายไปมองผู้เป็นสามีทันทีที่ถูกเอ่ยถึง ในใจก็อยากให้เขาจำได้ว่าเธอเป็นใคร แต่ดูแววตานั้นแล้วคงจะยาก

"ถ้างั้นงานแรก ฉันจะให้เธอจัดการเรื่องนี้แล้วกัน" ทีแรกเขาจะไล่ออก เพราะไม่ยอมรับ แต่ความคิดนั้นได้เปลี่ยนไป..ก่อนที่จะไล่เธอออกต้องให้บทเรียนกันสักหน่อย

"แต่ฉันมาทำงานในตำแหน่งเลขานะคะ"

"เลขาแล้วไง เลขาจำเป็นต้องแต่งตัวสวยเพื่อมายั่ว.."

"อาทิตย์!" นักรบรีบปรามเพื่อนไว้ก่อนที่จะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้ เพราะถ้ามันจำเรื่องในอดีตได้ เดี๋ยวมันก็สำนึกผิดไม่ทัน

"มึงเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้มากหรือเปล่า จะไม่ให้กูพูดอะไรได้เลยเหรอ" ที่เขาโมโหมากก็เพราะสิ่งที่เธอกับแม่ทำเหมือนข้ามหน้าข้ามตาเขาไป

ก๊อก ก๊อก

"เครื่องดื่มค่ะ" รู้สึกว่าข้างในจะคุยกันนานไปแล้ว ไอซ์ก็เลยแกล้งยกเครื่องดื่มเข้ามาเพื่อบริการ

"ขอบคุณครับ"

พอคำขอบคุณออกจากปากของผู้เป็นสามี หญิงสาวอดที่จะมองไปดูไม่ได้ ..เพราะคำพูดของเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนที่พูดกับเธอ หรือว่าหัวใจของเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว เหมือนสิ่งที่เขากำลังแสดงออกอยู่ในตอนนี้

"ก็ได้ค่ะ..ฉันจะรับงานนี้" วาดเดือนเผลอปากพูดออกไป เมื่อเห็นสายตาที่เขามองผู้หญิงคนนั้น แค่อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจของเขาให้กลับมาที่เธอ

"คุณวาดเดือน" นักรบถึงกับตกใจ

หลังจากที่เข้าไปคุยในห้องของเขา เกือบสองชั่วโมง หญิงสาวก็ได้แฟ้มเอกสารติดมือออกมาด้วย

และแน่นอนว่าเธอต้องเป็นเป้าสายตาของทุกคนที่อยู่ชั้นนั้นแน่

หญิงสาวร่างระหงค่อยๆ หย่อนกายลงนั่ง พร้อมกับเปิดแฟ้มเอกสารออกมาดูรายละเอียด

"สามสิบกว่าหลังคาเรือนเลยเหรอ" พอดูรูปถ่ายที่แนบมา เธอก็แอบเศร้าใจ ..มีทั้งเด็ก คนชรา รวมไปถึงคนพิการ พวกเขายังมีรอยยิ้มกันอยู่ ถ้ารู้ว่าจะกำลังจะถูกไล่ให้ออกจากที่ดินของนายทุน รอยยิ้มนั้นจะยังคงมีอยู่ไหม

รูปถ่ายพวกนี้ เป็นของพนักงานที่ออกตรวจสอบพื้นที่ เก็บหลักฐานมา เพื่อใช้ในการทำงาน

"เดี๋ยวผมจัดการเอง" นักรบตามออกมา เขาเอื้อมไปหยิบเอาแฟ้มเอกสารนั้นมาไว้ในมือ

"คุณจะจัดการยังไงคะ"

"ทำงานแบบนี้ เราจะใจอ่อนไม่ได้หรอก ขั้นตอนแรกก็ขอร้องให้พวกเขาย้ายออกไปก่อน ถ้าใครไม่มีที่อยู่เราก็จัดหาที่อยู่ให้"

"งั้นแสดงว่าพวกเขาต้องได้แยกย้ายกันออกไปจากที่ที่เคยอยู่งั้นเหรอคะ บางคนเขาอยู่ที่ตรงนี้มาตั้งแต่เกิดเลยนะ" เพราะดูจากสิ่งปลูกสร้างแล้ว พวกเขาอยู่มาเป็นสิบๆ ปีแล้วแน่เลย "เรามีหนทางที่จะช่วยเหลือพวกเขาได้ไหมคะ"

"หนทางที่จะช่วยเหลืองั้นเหรอครับ ก็มีทางเดียวคือ..ปล่อยที่ตรงนั้นให้พวกเขาครอบครองกันไป"

"ทำได้เหรอคะ" ดวงตากลมเริ่มมีประกายขึ้นมา

"ทำได้ครับ ถ้าไอ้อาทิตย์มันยกที่ตรงนั้นให้เป็นที่สาธารณประโยชน์" ..ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่อาทิตย์จะทำแบบนั้น เพราะเงินทุนที่ลงไปในที่ตรงนี้ มันไม่ใช่ในน้อยๆ เลย

ปล่อยให้เป็นที่สาธารณประโยชน์อย่างงั้นเหรอ..