สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 14

เช้าวันต่อมา

แสงแดดสาดส่องผ่านเข้ามากระทบร่างของทั้งสองที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

วันนี้คงเป็นวันแรกมั้งที่ตื่นมา แล้วเจอเขานอนอยู่ข้างกายแบบไม่รีบออกไปไหน เพราะเขายังหลับสนิทอยู่ ..หรือคงเพราะเดินทางมาเหนื่อย

ใบหน้างามมองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจนเพลิน พอดวงตาคมคู่นั้นเปิดขึ้น เธอก็รีบหลบสายตา ..บ้าไปแล้วมองอะไรเขาขนาดนั้น แอบตำหนิตัวเอง เพราะรู้สึกอายที่ถูกจับได้

ร่างบางยันกายลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือหนาคว้าให้ลงมาที่เตียงอีกครั้ง

"ปล่อยค่ะ..สายแล้ว"

"สายแล้วจะไปไหน" จมูกคมสันฝังลงที่ซอกคอระหงทันทีที่พูดจบ

"คุณไม่ออกไปทำงานเหรอ" ที่ดึงเอาเรื่องงานของเขามาพูด เพราะไม่รู้ว่าจะบอกยังไง ว่าเธอต้องรีบออกไปเปิดร้านช่วยป้า

"วันนี้ไม่ไป" เขาพูดทั้งๆ ที่ใบหน้าก็ยังนัวเนียอยู่บนผิวกายอันหอมละมุน

"แต่ฉัน.." เขาไม่ไปแต่ฉันต้องไปนี่ ..ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกมา

ชายหนุ่มใช้เวลาซุกไซร้อยู่แบบนั้นไม่นาน ก็จับขาเรียวยกขึ้นข้างหนึ่ง.. เพื่อที่จะส่งท่อนเอ็นเข้าไปในร่องคับแคบให้ได้ถนัดหน่อย

"อื้อ.." พอท่อนเอ็นเข้ามาในร่างกาย หญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากไว้

"อ้าาา.." อาทิตย์ยังจำได้ดีว่าเมื่อคืนนี้เขาเหนื่อยมาก จนทำการบ้านไม่เสร็จ สะโพกหนาขยับทันทีที่ทุกอย่างพร้อม

ถึงแม้ว่าจะขัดใจอยู่บ้างเพราะเธอต้องรีบออกไปทำงาน แต่ก็ต้องปล่อยให้เขาทำไป

"อ่ะ อ่ะ อ๊อย.." มือเรียวเกาะเอวหนาไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว ..แต่เขาไม่ได้ทำอยู่แค่ท่าเดิมชายหนุ่มเปลี่ยนท่าโดยการยกขาของเธอขึ้นพาดไหล่

จังหวะที่เขากระแทก วาดเดือนได้แต่พยายามผลักร่างหนาไว้ เพราะท่านี้มันเข้าลึกมาก จนเธอรู้สึกจุกหน้าท้อง

พอเห็นปฏิกิริยาของเธอเขาก็รู้แล้วว่าคงจะเจ็บ อาทิตย์ก็เลยปล่อยขาลงข้างหนึ่ง แล้วกระแทกซ้ำเข้าไป

"อ้าา" ฟิตแน่นดีจังเลย มันคือความคิดของคนที่อยู่ด้านบนในขณะที่กำลังขยับสะโพกเข้าออก

"อื้อ อื้อ อื้อ.." เสียงครวญครางกระเส่าออกมาจากริมฝีปากบางทำให้คนฟังชวนหลงใหล จนต้องได้รีบเพิ่มความเร็ว ..พอเร่งอยู่เพียงไม่นานสติของชายหนุ่มก็หยุดไปแค่นั้น...

จนเวลาผ่านไปถึงรู้สึกตัวขึ้นมา

"เราหักโหมมากไปหรือเปล่าวะ" แต่เขาก็ไม่เคยเหนื่อยจนฟุบหลับไปแบบนี้ ..จะเรียกว่าหลับคาอกเลยก็ว่าได้ เพราะยังไม่ได้ถอดไอ้ที่เชื่อมต่อกันออกแต่เขาก็น็อคไปก่อน

"ไปไหนแล้ว" อาทิตย์มองหาคนตัวเล็กจนทั่วห้องก็ไม่เจอ เขาก็เลยรีบลงมาดูข้างล่าง

"แม่กำลังจะให้คนขึ้นไปตามลงมาทานข้าวอยู่พอดีเลย" อรชรพูดขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายเดินลงมา

"แล้วเธอคนนั้นล่ะครับแม่" เขาไม่เห็นเธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารก็เลยถามหา

"ใครจ๊ะ..อ้อ..หนูวาดน่ะเหรอ"

[ร้านอาหารตามสั่ง]

กว่าจะเดินออกมาถึงร้านค้าก็ใช้เวลานานกว่าทุกวัน เพราะวันนี้หญิงสาวรู้สึกขัดขา

"วาดขอโทษนะคะที่ออกมาสายอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกหนูวาด แต่ถ้าวันไหนไม่ไหว ไม่ต้องมาก็ได้นะ"

"ทำไมนอนเร็วจังกินข้าวเย็นหรือยัง" ที่ถามไปเพราะเห็นว่าคนที่นอนอยู่ขยับกาย คิดว่าคงจะตื่นแล้ว..แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร

"ไปทำอะไรมาถึงเหนื่อยขนาดนั้น" ประโยคนี้อาทิตย์พูดกับตัวเอง แล้วเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง ..ที่จริงไม่ได้ตั้งใจขึ้นไปอาบน้ำหรอก ที่ขึ้นไปเพราะไปดูว่าเธอกลับมาหรือยัง ถ้าจะถามคนในบ้านก็กลัวว่าจะเสียฟอร์ม

"อาทิตย์มานั่งนี่ก่อนสิลูก"

"ครับแม่" ชายหนุ่มแอบสงสัยว่าแม่ชีคนนี้เป็นใคร

"ไหว้แม่ชีท่านสะสิ"

เขาก็พนมมือไหว้ตามที่แม่บอก ..แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่าท่านเป็นใคร เพราะอาทิตย์ไม่เคยเห็นแม่ชีคนนี้มาก่อน

"ท่านเป็นญาติผู้ใหญ่ของเราเอง" อรชรเห็นลูกชายทำหน้าเหมือนสงสัยก็เลยอธิบายไป

"อะไรนะครับ" เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีญาติบวชเป็นแม่ชีแบบนี้

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ แต่เรื่องที่แม่มาวันนี้ อยากจะมาเตือนเรื่องผู้หญิงคนนั้น"

"เตือนเรื่องผู้หญิงคนนั้น หมายความว่ายังไงครับ"

"ลูกจะให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไปไม่ได้ เพราะดวงชะตาของเธอจะดูดชีวิตของลูก"

"คุณกำลังพูดอะไรอยู่?!"

"ช่วงนี้ลูกสุขภาพร่างกายไม่สู้ดีใช่ไหม"

พอแม่ชีทักท้วงมาถึงตรงนี้ อรชรถึงกับมองหน้าลูกชาย เพราะว่านางไม่เคยเห็นลูกบ่นว่าเหนื่อยล้าแล้วกลับเข้ามานอนกลางวันแบบนี้เลย