สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 14

เช้าวันต่อมา

แสงแดดสาดส่องผ่านเข้ามากระทบร่างของทั้งสองที่นอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

วันนี้คงเป็นวันแรกมั้งที่ตื่นมา แล้วเจอเขานอนอยู่ข้างกายแบบไม่รีบออกไปไหน เพราะเขายังหลับสนิทอยู่ ..หรือคงเพราะเดินทางมาเหนื่อย

ใบหน้างามมองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจนเพลิน พอดวงตาคมคู่นั้นเปิดขึ้น เธอก็รีบหลบสายตา ..บ้าไปแล้วมองอะไรเขาขนาดนั้น แอบตำหนิตัวเอง เพราะรู้สึกอายที่ถูกจับได้

ร่างบางยันกายลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือหนาคว้าให้ลงมาที่เตียงอีกครั้ง

"ปล่อยค่ะ..สายแล้ว"

"สายแล้วจะไปไหน" จมูกคมสันฝังลงที่ซอกคอระหงทันทีที่พูดจบ

"คุณไม่ออกไปทำงานเหรอ" ที่ดึงเอาเรื่องงานของเขามาพูด เพราะไม่รู้ว่าจะบอกยังไง ว่าเธอต้องรีบออกไปเปิดร้านช่วยป้า

"วันนี้ไม่ไป" เขาพูดทั้งๆ ที่ใบหน้าก็ยังนัวเนียอยู่บนผิวกายอันหอมละมุน

"แต่ฉัน.." เขาไม่ไปแต่ฉันต้องไปนี่ ..ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกมา

ชายหนุ่มใช้เวลาซุกไซร้อยู่แบบนั้นไม่นาน ก็จับขาเรียวยกขึ้นข้างหนึ่ง.. เพื่อที่จะส่งท่อนเอ็นเข้าไปในร่องคับแคบให้ได้ถนัดหน่อย

"อื้อ.." พอท่อนเอ็นเข้ามาในร่างกาย หญิงสาวถึงกับกัดริมฝีปากไว้

"อ้าาา.." อาทิตย์ยังจำได้ดีว่าเมื่อคืนนี้เขาเหนื่อยมาก จนทำการบ้านไม่เสร็จ สะโพกหนาขยับทันทีที่ทุกอย่างพร้อม

ถึงแม้ว่าจะขัดใจอยู่บ้างเพราะเธอต้องรีบออกไปทำงาน แต่ก็ต้องปล่อยให้เขาทำไป

"อ่ะ อ่ะ อ๊อย.." มือเรียวเกาะเอวหนาไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว ..แต่เขาไม่ได้ทำอยู่แค่ท่าเดิมชายหนุ่มเปลี่ยนท่าโดยการยกขาของเธอขึ้นพาดไหล่

จังหวะที่เขากระแทก วาดเดือนได้แต่พยายามผลักร่างหนาไว้ เพราะท่านี้มันเข้าลึกมาก จนเธอรู้สึกจุกหน้าท้อง

พอเห็นปฏิกิริยาของเธอเขาก็รู้แล้วว่าคงจะเจ็บ อาทิตย์ก็เลยปล่อยขาลงข้างหนึ่ง แล้วกระแทกซ้ำเข้าไป

"อ้าา" ฟิตแน่นดีจังเลย มันคือความคิดของคนที่อยู่ด้านบนในขณะที่กำลังขยับสะโพกเข้าออก

"อื้อ อื้อ อื้อ.." เสียงครวญครางกระเส่าออกมาจากริมฝีปากบางทำให้คนฟังชวนหลงใหล จนต้องได้รีบเพิ่มความเร็ว ..พอเร่งอยู่เพียงไม่นานสติของชายหนุ่มก็หยุดไปแค่นั้น...

จนเวลาผ่านไปถึงรู้สึกตัวขึ้นมา

"เราหักโหมมากไปหรือเปล่าวะ" แต่เขาก็ไม่เคยเหนื่อยจนฟุบหลับไปแบบนี้ ..จะเรียกว่าหลับคาอกเลยก็ว่าได้ เพราะยังไม่ได้ถอดไอ้ที่เชื่อมต่อกันออกแต่เขาก็น็อคไปก่อน

"ไปไหนแล้ว" อาทิตย์มองหาคนตัวเล็กจนทั่วห้องก็ไม่เจอ เขาก็เลยรีบลงมาดูข้างล่าง

"แม่กำลังจะให้คนขึ้นไปตามลงมาทานข้าวอยู่พอดีเลย" อรชรพูดขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายเดินลงมา

"แล้วเธอคนนั้นล่ะครับแม่" เขาไม่เห็นเธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารก็เลยถามหา

"ใครจ๊ะ..อ้อ..หนูวาดน่ะเหรอ"

[ร้านอาหารตามสั่ง]

กว่าจะเดินออกมาถึงร้านค้าก็ใช้เวลานานกว่าทุกวัน เพราะวันนี้หญิงสาวรู้สึกขัดขา

"วาดขอโทษนะคะที่ออกมาสายอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกหนูวาด แต่ถ้าวันไหนไม่ไหว ไม่ต้องมาก็ได้นะ"