สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 16

"ร้านนี้แหละ" นักรบเลี้ยวกลับมาเพียงไม่นานก็ถึงหน้าร้านที่เขาเจอเธอเมื่อวานนี้

อาทิตย์ไม่รอช้ารีบลงจากรถแล้วตรงเข้าไปในร้าน

"จะสั่งอะไรเหรอพ่อหนุ่ม"

"ผมไม่ได้มากินข้าว ผมมาตามหาเมีย"

"ตามหาเมีย?" ป้าเจ้าของร้านงงเป็นไก่ตาแตกเลย

"เมียผมชื่อวาดเดือน" ตอนนี้เขาเรียกชื่อเธอได้เต็มปาก

"อ๋อหนูวาดน่ะเหรอ วันนี้ยังไม่เห็นออกมาทำงานเลย สงสัยจะเหนื่อยมั้งป้าบอกว่าถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องออกมา"

"แต่เธอออกจากบ้านมาแล้ว ถ้าไม่มาทำงานแล้วเธอไปไหน"

"อ้าว..ก็เมียของเอ็งไม่ใช่เหรอ ทำไมมาถามป้าแบบนั้นล่ะ"

อาทิตย์เริ่มจะอารมณ์เสียก็ตอนที่ได้ยินว่าเธอมาทำงานร้านอาหารตามสั่งนี่แหละ ถึงว่า..เขากลับมาจากที่ทำงานทีไรเห็นเธอเหนื่อยหมดแรงทุกวัน

"ป้ารู้ไหมว่า เธอไปที่ไหนได้อีกบ้าง" เขาเริ่มทำใจให้เย็นลง เผื่อว่าป้าคนนี้จะรู้

"ป้าไม่รู้หรอก ก็เห็นเดินเข้าซอยนั้นทุกวัน มีบางวันเดินไปป้ายรถเมล์"

ชายหนุ่มรีบกลับมาที่รถแล้วให้นักรบขับออกไป

"มึงรู้จักบ้านของเธอไหม"

"กูจะไปรู้ได้ยังไง บ้านเมียมึงมึงยังไม่รู้เลย" นักรบพูดในระหว่างที่กำลังขับรถอยู่

"กูเคยคุยกับเธอที่ไหน กูเห็นแต่มึงนั่นแหละคุย"

"เอ๊าไอ้นี่หางานให้กูทำอีกแล้วไหมล่ะ"

เพียงไม่นาน อาทิตย์ก็รู้ว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน เพราะแค่เขาโทรไปหานักสืบ แค่นั้นก็รู้แล้ว

"หลังนี้เหรอวะ"

"อืม"

ทั้งสองยืนอยู่หน้าบ้านปูนเก่าๆ มีอยู่สองหลังติดกัน แต่อีกหลังดูท่าจะใหม่กว่า แต่ก็แค่ก่ออิฐขึ้นไม่มีการฉาบใดๆ เลย

"มีใครอยู่ไหมครับ" เสียงทุ้มตะโกนเข้าไปในบ้านเผื่อว่ามีคนอยู่

"มาหาใครคะ" มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาคล้ายวาดเดือนมาก เดินออกมาจากบ้านปูนที่ไม่มีการฉาบนั้น ..ใช่แล้วเธอคือพี่สาวของวาดเดือน เพราะสร้างบ้านยังไม่เสร็จผู้เป็นสามีก็ถูกไล่ออกจากงานก่อน ก็เลยได้อยู่แบบนี้

"ผมมาหาวาดเดือน"

"วาดเดือน?" พี่สาวมองหน้าผู้ชายที่ถามหาน้องสาว แล้วก็มองไปดูรถคันหรู

"วาดเดือนอยู่บ้านใช่ไหมครับ"

"วันก่อนเห็นมาอยู่นะ แต่วันนี้ไม่ได้มา"

"ไม่ได้มา..แล้วเธอจะไปที่ไหนครับ"

"เห็นบอกว่าทำงานแม่บ้าน"

..ทำงานแม่บ้านงั้นเหรอ เธอเป็นเมียเขาต่างหาก ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก เขาผิดเอง ที่ปล่อยปละละเลยเธอเกินไป "เธอมีเพื่อนที่ไหนไหมครับ"

"เพื่อนก็มีแต่แถวนี้แหละ ถ้ามาแถวนี้ก็ต้องมาที่บ้านสิ" เพราะน้องสาวของเธอเห็นครอบครัวเป็นใหญ่ ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับเพื่อนที่ไหนเป็นพิเศษ

ก่อนที่จะออกมาเขาก็มองดูบ้านของเธอ มันทรุดโทรมมากเธอโตมาในที่แบบนี้ได้ยังไง

"เราจะเอายังไงต่อดี" นักรบถามเมื่อพาเขาขับรถออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว

"จ้างนักสืบตามหา" แม่เขาต้องรู้เรื่องนี้แน่ แต่จะให้ถามแม่คงไม่ได้เรื่อง

คืนเดียวกันนั้น..

"ไม่เห็นหน้าหลายวันเลยนะคะคุณอาทิตย์" เจนนี่ขาประจำรีบเดินเข้ามาหา

"แค่อยากมาดื่ม" เขายังไม่อยากกลับบ้าน ก็เลยชวนนักรบมาดื่มก่อน

"หนูน้ำหวานอย่าเสียใจไปเลยนะลูก ตาอาทิตย์คงทำงานกลับมาเหนื่อย เดี๋ยววันหลังเราทานข้าวกันใหม่นะ" จบคำพูดนางรีบหยิบเอากระเป๋าแล้วเดินตามลูกชายออกมา

"หยุดเดี๋ยวนี้นะอาทิตย์!"

ชายหนุ่มหยุดทันทีที่ได้ยินเสียงแม่เรียก แล้วคนร่างสูงก็ค่อยๆ หันหลังกลับไป "แม่เอาเธอไปไว้ที่ไหน"

"เธอไหน" แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าลูกชายหมายถึงใคร

"เมียผมไง แม่เอาเมียผมไปไว้ที่ไหน"

"ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เมียของลูก แม่พามาได้ แม่ก็ต้องพาออกไปได้เหมือนกัน"

"ผมเป็นคนมีเลือดมีเนื้อมีจิตใจนะแม่ แม่จะเอาเรื่องไสยศาสตร์เวทย์มนต์ที่พวกนั้นกุกันขึ้นมาเพื่อทำร้ายลูกของแม่แบบนี้เหรอ"

"อาทิตย์ฟังแม่นะลูก"

"ผมไม่ฟัง!"

"แม่ชีท่านอุตส่าห์มาจากจำศีลภาวนาเพื่อมาเตือนลูกเรื่องนี้โดยเฉพาะ"

"ตอนนี้แม่ชีอยู่ไหน ผมจะไปคุยกับท่านเอง"

"ลูกจะทำกิริยาแบบนี้กับแม่ชีไม่ได้นะ!"

"ผมไม่เชื่อเรื่องดวงห่าเหวอะไรพวกนั้น แม่แค่บอกมาว่าเอาเมียผมไปไว้ที่ไหน" ชายหนุ่มพูดออกมาแบบเหลืออด เพราะถ้าไม่มีคนซ่อนเธอไว้ ป่านนี้นักสืบคงจะตามเจอแล้ว

"นักรบ!!" พอไม่ได้คำตอบจากแม่ อาทิตย์ก็ตะโกนเรียกนักรบให้เข้ามาหา

"ครับคุณอาทิตย์"

"ตามสืบด้วยว่าแม่ชีคนนั้นอยู่ที่ไหน" เขาสั่งนักรบแต่สายตาของชายหนุ่มไม่ได้ละไปจากใบหน้าของผู้เป็นแม่เลย

"อาทิตย์ลูกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! อีกหน่อยลูกก็ลืมผู้หญิงคนนั้นได้เอง"

"ชาตินี้ผมไม่มีวันลืมเธอ" เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ให้ผู้เป็นแม่ก่อนที่จะเดินจากไป