สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 17

"ไม่ต้องพากูกลับบ้าน" พอแยกออกจากแม่มาได้เขาก็รีบกลับมาที่รถ

"ไม่กลับบ้านแล้วมึงจะไปไหน"

"กูจะไปค้างคอนโดกับมึง"

"ตามใจ" นักรบกำลังจะพาเขากลับบ้าน พอได้ยินเพื่อนพูดก็เลยรีบหักรถเลี้ยวกลับไปทางคอนโดของตัวเอง

[คอนโดนักรบ]

คอนโดของเขาก็หรูพอประมาณหนึ่ง เพราะเงินที่ได้จากคอมมิชชั่นเรื่องที่ดินส่วนแบ่งที่อาทิตย์แบ่งให้ก็เยอะพอที่จะซื้อคอนโดแบบสดๆได้

ส่วนรถที่นักรบขับอยู่ก็เป็นรถของอาทิตย์ ซึ่งนักรบยังไม่จำเป็นต้องซื้อ เพราะว่าตัวคนเดียว ถ้าซื้อมาคงได้จอดทิ้งไว้เฉยๆ

"คอนโดที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ จองให้กูสักห้องสิ"

"มึงเอาจริงเหรอวะ"

"อืม" อาทิตย์คิดว่าต้องหาที่อยู่ไว้ให้เธอก่อน เพราะยังไงเขาต้องตามเธอให้เจอให้ได้

ทั้งสองหนุ่มนอนคุยกันจนหลับไป

"แม่..แม่..แม่ชี!!" ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นมาตอนรุ่งสาง นี่เขาฝันบ้าอะไร

"มึงเป็นอะไรวะ" นักรบตื่นเพราะเสียงที่อาทิตย์ละเมอ

"กูฝันว่าแม่ชีกำลังพาเธอไป ทำไงดีนักรบ กูคิดถึงเธอ"

ตั้งแต่คบกับอาทิตย์มา นักรบไม่เคยได้ยินเพื่อนบอกว่าคิดถึงผู้หญิงที่ไหนเลย

"มึงใจเย็นไว้นะ เดี๋ยวนักสืบคงจะตามรอยเธอถูก"

"แต่นี่มันก็หลายวันแล้วนะ"

ช่วงที่ทั้งสองลงมาจากคอนโด ก็ตรงเข้าไปออฟฟิศของคอนโดนั้น เพื่อที่จะทำเรื่องซื้อขายห้อง ซึ่งอาทิตย์ขอซื้อชั้นเดียวกับนักรบ

รวมๆ แล้ว ที่ทั้งสองแต่งงานกันมาก็เข้าสามสัปดาห์ แต่ตอนนี้เธอหายตัวไปวันที่สี่แล้ว ซึ่งไม่มีวันไหนที่เขาไม่ตามหา ..จนถึงวันนี้ก็มีสายจากนักสืบคนนั้นโทรเข้ามา

"ที่ไหนนะ!" นักสืบแจ้งว่าร่องรอยของเธอที่คนเห็นครั้งสุดท้ายอยู่จังหวัดเพชรบูรณ์

อาทิตย์รีบสั่งให้นักรบขับรถมุ่งตรงไปที่ที่นักสืบแจ้งมา

"มึงไม่รอให้แน่ใจก่อนเหรอวะ" ระหว่างที่ขับรถออกมาจากกรุงเทพฯ นักรบอยากจะให้เพื่อนรอฟังข่าวก่อน

ไม่ว่าเบาะแสนั้นจะน้อยนิดแค่ไหนเขาก็อยากจะตามไปดูให้แน่ใจ

"มึงไม่ต้องพูดมาก..ขับรถไปเถอะ" เวลาที่ออกต่างจังหวัดทีไร เขาจะไปแค่เรื่องที่ดิน นี่ครั้งแรกที่เขาไปด้วยเหตุผลอื่น

หลายชั่วโมงผ่านไป.. พวกเขาก็มาถึงที่

"ร้านนี้เลยครับ..พวกเขาบอกว่าเห็นคนในรูปมากับผู้ชาย" คนที่ตามสืบยังรออยู่ที่นั้น

"ผู้ชายที่ไหน" อาทิตย์ก็เลยเดินเข้าไปถามความแน่ชัด

"ผมไม่รู้หรอกครับว่าผู้ชายที่ไหน แต่ตอนที่เธอลงรถมา เธอนั่งด้านหลังกับอีกคนหนึ่งผมไม่แน่ใจ"

"ใช่คนในรูปแน่เหรอครับ" อาทิตย์ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ว่าใช่เธอจริงไหม

"ผมจำได้แม่นเลยครับ เพราะเธอสวย" พอคำว่าสวยออกจากปากของพ่อค้า ภรรยาที่ยืนขายของอยู่มองมาตาเขียวปั๊ด

ก่อนที่จะออกจากร้านนั้นมา ชายหนุ่มได้ยื่นเงินให้จำนวนหนึ่งเพื่อเป็นการขอบคุณ

"มึงคิดเหมือนกูเลย" ตอนนี้เขาเริ่มจะได้คำตอบที่ตามหาแล้ว ว่าทำไมเธอ..ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ถึงยอมทอดกายให้เขาเชยชม ..ไอ้หมอผีนั่นมันคงหลอกใช้เธอโดยเอาเรื่องครอบครัวของเธอขึ้นมาอ้าง.. แล้วยังมาเจอกับแม่ชีคนนั้นอีก

ยิ่งรู้แบบนี้อาทิตย์ยิ่งสงสารเธอจนจับใจ

ก๊อก ก๊อก

พอได้ยินเสียงเคาะประตูชายหนุ่มก็รีบมาเปิด

"ว่าไง" เขารู้อยู่แล้วว่าคนที่มาเคาะคงจะเป็นนักสืบที่ให้ไปสืบเรื่องรถคันนั้น

"เป็นแบบที่คุณคิดไว้เลยครับ" นักสืบยื่นเอกสารและรูปภาพ คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ให้เขาดู นั่นก็คือแม่ของเขา

"เราจะตามไปคืนนี้เลย"

"กูว่ารอพรุ่งนี้เช้าดีกว่าไหม เราไม่คุ้นสถานที่พวกนี้เลย" นักรบเห็นแผนที่ ตามที่นักสืบร่างมาคร่าวๆ มันคงจะเป็นสถานที่ห่างไกลความเจริญแน่

"กูรอไม่ไหวแล้ว ไปคืนนี้เลย" อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดไป ทั้งสองก็เลยรีบเข้าไปเก็บของ ออกมาที่รถแล้วขับตามนักสืบมา

ตามทางที่ขับมามันเป็นที่กันดารมาก ถนนลูกรังขรุขระ จนรถของเขายางรั่ว

"โธ่เว๊ย!!" อาทิตย์โมโหมาก จนเตะรถอย่างแรง

"มึงอย่าใช้อารมณ์สิวะ กูว่าต้องรอให้สว่างกว่านี้แล้วล่ะ"

"เอาไฟฉายมา เปลี่ยนมันตอนนี้เลย" เขารีบค้นหาไฟฉายในรถเพื่อที่จะเปลี่ยนล้ออะไหล่

ทุกคนก็เลยเสียเวลากับการเปลี่ยนล้อรถอยู่ชั่วโมงกว่า และตอนนี้ฟ้าก็เริ่มสางแล้ว

พอฟ้าเริ่มสว่างพวกเขาก็เดินทางตามเส้นทางที่ได้มา