สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 18

เขาใช้เวลานานมากกว่าที่จะเข้าใกล้ ตอนนี้ก็ย่างเข้าวันที่หกแล้วที่ตามหาเธอ

"หมู่บ้านนี้แน่นะ" ชายหนุ่มร่างสูงลงจากรถมองดูหมู่บ้านตรงหน้า

บ้านแต่ละหลังถูกปลูกขึ้นมาแบบง่ายๆ หลังคามุงด้วยหญ้าคาหรือใบจาก เป็นแบบสังกะสีก็มีแต่มีแค่ไม่กี่หลัง

"มาหาใคร" คนที่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในหมู่บ้านต่างก็ออกมาดู ..แถวนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีรถยนต์ แต่ก็มีแบบเก่าๆ จะพังแหล่ไม่พังแหล่ และมีพวกมอเตอร์ไซค์วิบาก รถไถนาเดินตาม พอให้เห็นอยู่บ้าง

"ผมอยากจะมาถามหาคน เห็นผู้หญิงคนนี้ผ่านมาทางนี้ไหมครับ" อาทิตย์ยื่นรูปภาพของเธอให้กับคนในหมู่บ้านดู

"ไม่เคยเห็นหรอก"

"รู้จักรถคันนี้ไหมครับ" เขาเอารูปที่ได้จากกล้องวงจรปิดส่งให้คนในหมู่บ้านดูอีกครั้ง

"รถคันนี้เห็นเข้ามาแล้วก็ออกไปแล้วนะ"

"ออกไปแล้วงั้นเหรอ? เขามาที่ไหนครับ"

"ที่วัดท้ายหมู่บ้านโน้น"

"วัด?" ชายหนุ่มนึกถึงแม่ชีขึ้นมาทันที หรือว่าในฝันเขาจะเป็นจริง แม่ชีพาเธอมาด้วยงั้นเหรอ เพราะกล้องวงจรปิดจับภาพคนที่นั่งอยู่ในรถไม่ได้ พ่อค้าคนนั้นก็ไม่รู้ว่าเธอมากับใครเพราะฟิล์มรถมืดมาก "ขอบคุณครับ"

อาทิตย์และนักรบรีบกลับมาที่รถ แล้วพวกเขาก็ขับรถไปที่วัดท้ายหมู่บ้าน

วัดที่นี่ถูกสร้างขึ้นมาได้แบบปราณีตมาก ซึ่งต่างจากบ้านแต่ละหลังในหมู่บ้านนี้มาก

อาจจะไม่ใหญ่โตกว้างขวางมากนัก แต่ก็ทำขึ้นมาได้แบบดูดี ถ้าดูรวมๆ แล้ว เงินที่มาสร้างคงไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้บริจาคแน่

ทั้งสามตรงไปที่ศาลาวัดนั้น ก็เจอเข้ากับพระองค์หนึ่งที่กำลังทำวัตรอยู่

"มาหาใครกันเหรอโยม"

"หลวงพ่อเคยเห็นผู้หญิงในภาพนี้ไหมครับ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ แบบนอบน้อม แล้วยื่นรูปในโทรศัพท์มาให้หลวงพ่อได้ดู

"พวกโยมตามหาสีกาคนนี้ทำไม"

"หลวงพ่อรู้จักเธอใช่ไหมครับ เธออยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ"

"เมื่อกี้หลวงพ่อถามว่าเราตามหาเธอทำไม" นักรบสะกิดเพื่อนไม่ให้ออกนอกคำถาม

"เธอคือภรรยาของผม"

"เป็นโยมเองเหรอ"

"หลวงพ่อหมายความว่ายังไงครับ"

"โยมอย่าเพิ่งตามหาสีกาคนนี้เลย"

"จะไม่ให้ผมตามหาได้ยังไง นั่นเมียของผมนะ" มาอีกคนแล้วเหรอ ชายหนุ่มได้แต่หวาดหวั่นอยู่ในใจ มันจะอะไรนักหนา กับอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว ..พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ก้าวถอยหลังออกมา..มองซ้าย..มองขวา

เธอต้องอยู่ที่กุฏิในวัดนี้แน่ พอคิดได้แบบนั้น อาทิตย์ก็รีบเดินไปกุฏิที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

"อาทิตย์มึงจะทำอะไร" นักรบรีบเข้ามาห้ามปรามไว้

"เมียกูต้องอยู่ที่นี่แน่"

"มึงใจเย็นก่อนสิวะ"

"กูไม่เย็นแล้ว! ถ้ามึงไม่ช่วยก็หลบไป!!"

จำเป็นที่นักรบต้องช่วย เพราะเห็นความบ้าคลั่งของเพื่อน

"เจอไหมล่ะโยม" หลวงพ่อยังยืนรออยู่ที่เดิม

"หลวงพ่อบอกผมมาเถอะครับ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน" เขาหาเธอจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ

หลวงพ่อมองเห็นความรักอันแน่วแน่ ที่ชายพึงจะมีต่อหญิงคนรัก

"โยมพร้อมที่จะต่อสู้กับดวงชะตาของโยมทั้งสองไหม" หลวงพ่อองค์นี้แหละที่แม่ชีมาศึกษาเรื่องนี้ด้วย

"ผมพร้อมทุกอย่าง ขอแค่อย่าพรากเธอจากผมไป" คนร่างสูงทิ้งตัวลงคุกเข่าต่อหน้าผู้ทรงศีล เขาไม่รู้ว่ามันคือความรักไหม แต่เขาไม่สามารถที่จะขาดเธอไปได้ คิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้าออก

"คืนนี้พวกโยมก็พักที่ศาลาวัดนี้ไปก่อนนะ"

"ให้ผมเจอเธอเลยไม่ได้เหรอครับ"

"สีกาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก และให้โยมไปหาก็ไม่ได้ด้วย"

หลวงพ่อก็เลยให้เด็กวัดเตรียมเครื่องนอนมาให้ที่ศาลา

"ไหวไหมวะมึง" นักรบมองดูที่ที่พวกเขาจะใช้นอนกันคืนนี้

"มึงกลัวอะไรวะ" ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขากลัวคือกลัวไม่ได้เจอเธอ

"มึงก็ดูบรรยากาศสิถ่ายทำหนังผีได้เลยนะเว้ย" ยิ่งตอนตะวันใกล้ลับขอบฟ้า ก็ยิ่งดูวังเวง

"อีกสักพักเธอก็จะมา..ไม่ต้องไปหาที่ไหน"

"เธอจะมาที่นี่ใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มหัวใจพองโตขึ้นมาทันที ที่คิดว่าจะได้เจอหน้าเธอแล้ว

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน.. ก็ได้มีรถเก๋งคันที่คุ้นตาวิ่งเข้ามา

"แม่?!" ชายหนุ่มจำได้ในทันทีว่ารถคันนั้นก็คือรถของแม่

"อาทิตย์"

"แม่มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร" สายตาคมไม่ได้มองผู้เป็นแม่เลย แต่เขามองผ่านเข้าไปในรถคันนั้น เพราะดูเหมือนว่ามีคนนั่งมาด้วยอีก

"นี่มันอะไรกัน?!"

คนที่ลงจากรถตามมาก็คือแม่ชี แต่ครั้งนี้มีแม่ชีถึงสอง นั่นก็คือ..

"ทุกคนทำบ้าอะไรอยู่" เขาตกใจที่เห็นเธออยู่ในชุดขาว

ดวงตางามมองมาที่ใบหน้าของชายคนที่เธอคิดถึงมากในระยะเวลาหลายวันที่ไม่ได้เจอหน้า

"หยุดนะอาทิตย์!" แม่ชีกล่าวห้ามเมื่อเห็นว่าอาทิตย์กำลังเดินเข้ามาหาวาดเดือน

"พวกคุณเป็นใครถึงมาบงการชีวิตของคนอื่นแบบนี้" ชายหนุ่มเปล่งเสียงออกมาเพียงแผ่วเบา โดยไม่ได้ใช้อารมณ์ในการพูด

"ที่ทุกคนทำไป เพราะอยากจะยื้อชีวิตของลูกไว้" คนที่พูดออกมาก็คือแม่ชี

"ยื้อชีวิตของผมงั้นเหรอ เรารู้จักกันไหมทำไมต้องมาอยากยื้อชีวิตของผมด้วย"

"อาทิตย์อย่าพูดแบบนี้กับแม่ชีนะ!" อรชรรีบเข้ามาห้ามลูกชายไว้

"ทำไมผมถึงจะพูดไม่ได้ บวชตัดทางโลกไปแล้วทำไมต้องมายุ่งเกี่ยวกับ..' ชายหนุ่มตะคอกออกมาเสียงดังมาก แต่..ที่ต้องได้หยุดไว้แค่นั้น ก็เพราะถูกฝ่ามือของผู้เป็นแม่ฟาดเข้าให้ที่ใบหน้า

"อาทิตย์แม่ขอโทษ"

"คุณอาทิตย์คุณหยุดเถอะค่ะ" วาดเดือนสงสารสามีจนจับใจ เพราะตอนนี้เธอเห็นน้ำตาของเขาคลอออกมา

"เรากลับบ้านกัน" เขาเดินเข้ามาหมายจะคว้าแขนเธอให้ตามไปที่รถ แต่ถูกแม่ชีเข้ามาขวางไว้ก่อน

"ถ้าลูกจะทำแบบนี้ ลูกก็ข้ามศพแม่ไปเถอะ" นั่นคือเสียงแม่ชีผู้ที่ยืน ขวางหน้าเขาอยู่

"แม่ชีเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า" เพราะคำพูดที่แม่ชีพูดออกมา เหมือนกับเขาเป็นลูกของแม่ชี ซึ่งแม่แท้ๆ ของเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้