สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 19

"แม่บอกแกแล้วไงว่าอย่าทำมารยาทแบบนี้กับแม่ชี" อรชรรีบห้ามปรามลูกไว้ก่อนที่จะเลยเถิดมากไปกว่านี้

"ผมต้องแคร์คนทั้งโลกเหรอครับแม่ แล้วใครแคร์ผมบ้าง แม่รู้ไหมว่าผมเจ็บตรงนี้" มือแกร่งแตะลงที่หน้าอกข้างซ้ายเพื่อเป็นการยืนยันให้ผู้เป็นแม่เห็นว่าตรงไหนที่เขาเจ็บ

"ลูกไม่ต้องแคร์คนทั้งโลกก็ได้ หรือลูกไม่ต้องแคร์แม่ก็ได้ แต่ลูกควรแคร์แม่ชีท่าน"

"ผมขอเหตุผลมาหนึ่งข้อ ทำไมผมต้องแคร์แม่ชีคนนี้ด้วย" เสียงเรียบได้ถูกเปล่งออกจากริมฝีปากหนา

"ไม่นะอรชร" แม่ชีหันไปห้ามพร้อมกับส่ายหน้าปรามไว้ไม่ให้พูด

"ให้ฉันพูดเถอะค่ะแม่ชี เราจะให้เขาบาปแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้"

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็รอฟังแบบใจจดใจจ่อ

"แม่ชีคนนี้คือแม่แท้ๆ ของลูก" คำนี้นางต้องเป็นคนพูดเอง ถึงจะมีน้ำหนักมากพอ ..แต่พอได้พูดออกมาแล้วก็โล่งอกมาก ไม่ต้องได้แบกรับอะไรหนักๆ ไว้อีกแล้ว

..พอคำพูดประโยคนี้ออกจากปากของผู้เป็นแม่ อาทิตย์ถึงกับตัวแข็งทื่อจะเรียกว่าช็อกไปเลยก็ว่าได้

"ที่แม่ชีต้องทำแบบนี้ ก็เพราะยื้อชีวิตของลูกไว้ ท่านยอมออกบวช เพื่อตัดกรรม" อรชรยังพูดต่อไปเพื่อให้ลูกชายได้รู้ถึงความจริงข้อนี้

"เรากำลังถ่ายละครกันอยู่หรือเปล่าครับ กล้องอยู่ไหน ผู้กำกับอยู่ไหน?!" ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา เพราะคำที่แม่ของเขาพูดออกมา มันเหลือเชื่อมาก

"อาทิตย์เชื่อแม่นะลูก"

"มีหลายคนทักบอกว่าผมหน้าเหมือนแม่ ผมจะไม่ใช่ลูกแม่ได้ยังไง"

"ที่ลูกหน้าเหมือนแม่ ก็เพราะแม่เป็นน้องสาวของแม่ชี..น้องสาวแท้ๆ ของแม่ชี ลูกเข้าใจไหม"

"อะไรนะครับ?" นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับชีวิตของเขา

"แม่มีลูกไม่ได้.." ที่นางมีลูกไม่ได้เพราะมดลูกของนางถูกตัดออก เพราะโรคประจำตัว "อาทิตย์รู้ไหมว่าแม่ดีใจแค่ไหนที่ได้เลี้ยงลูกมา"

"ผม.." ขาที่คิดว่าแข็งแกร่งที่สุด ตอนนี้มันไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะรับน้ำหนักของตัวเองไว้ได้ ชายหนุ่มก้าวถอยหลังออกไปเพื่อตั้งหลัก กับสิ่งที่เพิ่งได้ฟังมา

"อาทิตย์" อรชรกลัวว่าลูกจะคิดมากกับเรื่องนี้

"ผมขออยู่คนเดียว" มือทั้งสองข้างได้ถูกยกขึ้นเล็กน้อย เพื่อเป็นการบอกว่าเขายังรับเรื่องนี้ไม่ได้

"คุณอาทิตย์คะ" วาดเดือนเห็นแล้วว่าเขา คงจะช็อกไปกับเรื่องนี้ เธอก็เลยเดินเข้ามาหา

"คุณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ?" ดวงตาคมมองใบหน้าของหญิงคนที่เขาตามหาในระยะเวลาหลายวันนี้ที่ผ่านมา เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่ตกใจเหมือนเขาเลย

"ฉันก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ" และนี่แหละคือสิ่งที่เธอยอมไปจากเขา ขนาดแม่แท้ๆ ของเขายังยอมห่างลูกได้เลย

"พวกท่านบอกคุณว่ายังไงบ้าง" ดวงตาคมเริ่มมีน้ำไหลลงมาเป็นสายแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น

"เราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะชาตินี้เราไม่ได้เกิดมาคู่กัน"

"ชาตินี้เราไม่ได้คู่กัน งั้นแสดงว่าชาติก่อนๆ เราเป็นคู่กัน" ถึงแม้เขาจะยังไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าและสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา..เชื่อมัน "แค่เรื่องชาติภพ คุณอย่าเอามาอ้างเพื่อที่จะเลิกกับผมเลย"

"คุณอย่าพูดแบบนั้นสิคะ" น้ำตาของหญิงที่อยู่ตรงนั้นไหลลงมาไม่แพ้กับน้ำตาของเขาเลย

"เล่าทุกอย่างมาให้ผมฟัง" อาทิตย์เปลี่ยนเป้าหมายหันไปพูดกับแม่ชีบ้าง ว่าเหตุผลใดที่นางยอมทิ้งลูก เพื่อหนีมาบวชแบบนี้