สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 20

เวลาผ่านไป.. จากตอนที่ทุกคนคุยกัน และตอนนี้อาทิตย์สั่งให้นักรบ ลงเขาเพื่อที่จะไปรับหมอมาตรวจร่างกายของเธอให้แน่ใจ

ที่จริงแค่เครื่องตรวจครรภ์ก็รู้แล้วว่าท้องหรือไม่ท้อง แต่กันไว้ก่อนเผื่อว่าเธอท้อง จะได้ให้หมอตรวจสุขภาพของเธอด้วยเลย

กว่าจะลงเขามาได้ และกว่าจะกลับไปก็ใช้เวลาเกือบทั้งวัน ซึ่งตอนนี้นักรบก็ยังไม่กลับมาแต่ก็ค่ำมืดไปก่อนแล้ว

และอาทิตย์ก็ไม่ยอมให้ใครไปไหนทั้งนั้น ทุกคนก็เลยจำเป็นต้องได้ค้างคืนอยู่ที่วัดนี้

"ดาวที่นี่สวยมากเลยนะ ยิ่งนั่งมองจากตรงนี้ก็ยิ่งสวย"

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู ดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวที่อยู่ในชุดขาวรีบหันกลับไปมอง เธอรีบลุกขึ้นกำลังจะไปจากตรงนั้น

"แค่พูดคุยกันก็ไม่ได้เลยเหรอ" ชายหนุ่มถามขึ้นเหมือนน้อยใจ

"เราเชื่อพวกท่านเถอะค่ะ อย่าฝืนกับสิ่งที่มองไม่เห็นอีกเลย" หญิงสาวรีบหันหน้าหนีไปทิศทางอื่น เพราะเธอไม่อยากให้ดวงอัปรีย์ของตัวเอง ไปทำร้ายเขาอีกแล้ว

"หิวไหม" ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอคิดมากกับคำพูดของเขา แต่ก็ยังอยากจะคุยกับเธอ ก็เลยชวนพูดไปเรื่องอื่น

"ไม่หิวค่ะ"

"ถ้าหิวบอกนะ ยังมีอาหารแห้งติดมาด้วย เดี๋ยวผมจะทำมาให้" เขาบอกเธอว่ามองดาวจากตรงนี้สวยมาก แต่สายตาของเขายังไม่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าเลย เพราะมัวจับจ้องอยู่กับใบหน้างามของหญิงที่อยู่ตรงหน้า

"ขอบคุณค่ะ" จบประโยคหญิงสาวก็รีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เพราะเธอจะเข้าใกล้เขานานไม่ได้

พอจากออกมาแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลไม่หยุด อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งๆ ที่ เขาอยู่ตรงหน้า แต่ต้องได้หันหลังให้

ชายหนุ่มไม่ได้มองตามไป แต่พอเธอจากไปแล้วเขาถึงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อดูดาว ..มันมีจริงเหรอดวงชะตาแบบนี้ ทำให้เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร พ่อแท้ๆ ของเขาตายไปเพราะอะไร และท่านหน้าตาเป็นยังไงเขาก็ยังไม่รู้เลย

"หมอกลงแรงมากแล้ว แม่ว่าลูกเข้าไปข้างในก่อนดีไหม" อรชรมองดูสักพักแล้ว เห็นพวกเขาคุยกันก็เลยไม่เข้ามา

"แม่ครับ ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ผมตายไป ทำไมต้องให้ผมมาเจอเรื่องอะไรที่โหดร้ายแบบนี้" ชายหนุ่มไม่ได้มองดูคู่สนทนาเลย เพราะเขากลัวว่าจะห้ามน้ำตาตัวเองไม่อยู่

"ลูกอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ ทุกคนทำเพื่อลูก"

"แล้วทุกคนถามผมไหมว่าผมต้องการแบบไหน"

"อาทิตย์..ถึงแม่ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของลูก แต่แม่ก็รักลูกยิ่งกว่าชีวิต ลูกอย่าทำร้ายชีวิตของตัวเองเลยได้ไหม"

"แม่สัญญากับผมได้ไหม ว่าจะไม่ผลักไสผมให้ผู้หญิงคนอื่นอีก"

"แม่สัญญา แม่รู้แล้ว และเธอก็รู้แล้วเหมือนกัน"

"แม่หมายความว่ายังไง" จากที่ไม่ได้มองมาที่หน้าของผู้เป็นแม่ เขาก็รีบหันมา เพราะประโยคที่ท่านเพิ่งพูดไป

"แม่ไม่อยากจะปิดบังลูก วันที่แม่แนะนำหนูน้ำหวานลูกสาวของคุณนายผ่องศรี.." นางยังพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ ลูกชายถึงกับพูดสวนขึ้นก่อน

"แม่อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้เมียผมก็รู้" เพราะมันโหดร้ายมากถ้าให้เธอรับรู้เรื่องแบบนี้

"ก่อนที่เธอจะตัดสินใจนุ่งขาวห่มขาว ก็เพราะเรื่องที่ลูกได้ทำในวันนั้นแหละ"

"ทำไมครับ"

"ถ้าลูกเลือกที่จะไปออกเดทกับหนูน้ำหวาน นั่นแสดงว่า ลูกต้องเลิกกับเธอได้ ..แต่พอลูกเลือกที่จะเดินออกมา แล้วตามหาเธอ ทุกคนก็เลยยอมช่วยกันในเรื่องนี้"

"แม่ครับ" ชายหนุ่มถึงกับพูดอะไรไม่ออก วันนั้นที่แม่ของเขาแนะนำผู้หญิงคนใหม่ให้ เธอก็รู้เรื่องงั้นเหรอ ..คุณคงจะเจ็บมากเลยใช่ไหม

"ถ้าวันนั้นลูกเลือกที่จะเดทกับหนูน้ำหวาน หนูวาดเดือน จะยอมถอยออกมา และเดินตามดวงชะตาของเธอที่ถูกกำหนดไว้แล้ว" พอวาดเดือนรู้เรื่องนั้น ก็เลยขอร้องว่าอย่าให้เธอแยกจากเขาเลย จะให้เธอทำอะไรก็ได้ ขอแค่ให้ได้เห็นหน้าเขา

ทางผู้ใหญ่ก็เลยเสนอว่า ..ถ้าเขามีใจหรือรักมั่น ..ถ้าเห็นผู้หญิงคนอื่นยั่วยวน ..ถ้าใจเขายังแน่วแน่ที่เธอ พวกท่านก็จะยอมรับและช่วยกันฝืนโชคชะตาในครั้งนี้