สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 21

"มีวิธีไหนไหมครับที่จะช่วยให้ผมไม่ต้องห่างจากเธอ" ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แต่บัดนี้เขาได้นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของพระผู้ทรงศีล เพื่อขอร้องอ้อนวอนท่านให้ช่วยเรื่องนี้

"คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ" หญิงสาวรีบเข้ามาห้ามปราม เพราะไม่อยากจะให้พวกท่านลำบากกับเรื่องของเธอและเขามากไปกว่านี้อีกแล้ว

"ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง ผมขอแค่อย่างเดียว..ขอให้ได้ดูแลลูกกับเมียของผมด้วยเถอะนะครับ" มือทั้งสองข้างได้ถูกยกขึ้นมาพนมกราบไหว้ขอร้อง

"งือออ" เสียงร้องไห้ของหญิงสาว เธอสงสารผู้เป็นสามีมาก..มากกว่าสงสารตัวเองสะอีก

"คุณอย่าร้องไห้เลยนะ" เขาหันมาปลอบทั้งๆ ที่ยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น

"ถ้าไม่อยากให้ฉันร้องไห้ คุณก็เลิกทำแบบนี้สักทีสิ.. ฉันอยู่ได้ค่ะ ฉันดูแลลูกคนเดียวได้" เธออยากจะกุมมือเขา แต่ก็ทำได้แค่พูดปลอบ

สิ่งที่ทั้งสองทำอยู่ มันหน่วงมากสำหรับคนที่มอง

"กรรมนี้จะแก้ได้ด้วยการที่พวกโยมทั้งสองแยกจากกัน 240 วัน"

"แต่เมียผมกำลังท้อง จะให้เธออุ้มท้องอยู่คนเดียว โดยที่ให้ผมนั่งมองอยู่เฉยๆ อย่างงั้นเหรอครับ" อาทิตย์ไม่ยอมลุกขึ้น เขายังกราบอยู่ตรงนั้น

"พวกโยมกลับกันไปเถอะ พาเมียของโยมกลับไปด้วย แต่จำไว้ ทั้งสองห้ามเข้าใกล้กันจนกว่าลูกจะคลอดออกมา ..ถึงแม้โยมจะไม่ได้ดูแลสีกาที่เป็นภรรยา แต่คนอื่นก็ดูแลแทนได้ไม่ใช่เหรอ" สิ้นคำพูดของพระผู้ทรงศีลท่านก็เดินเข้าไปที่กุฏิเพื่อทำสมาธิ

"ฝากดูแลพวกเขาด้วยนะอรชร"

"ฉันจะดูแลพวกเขาให้เป็นอย่างดีเลยค่ะแม่ชี"

จบคำพูดแม่ชีก็รีบเดินตามพระรูปนั้นไป ..เพราะหน้าที่อันใหญ่หลวงของพวกท่านกำลังจะตามมา

ทุกคนเก็บของกลับมาที่รถ..รถคันนี้เป็นรถตู้ที่แม่ของเขา ใช้เวลาเดินทางออกต่างจังหวัด หรือไปที่ไกลๆ

ในเมื่อพวกท่านไม่ให้เขาและเธอใกล้ชิดกัน อาทิตย์ก็เลยจำเป็นต้องได้นั่งข้างคนขับด้านหน้า ส่วนวาดเดือนนั่งอยู่ด้านหลังกับแม่ของเขา แต่ชายหนุ่มมองกระจกหลังตลอดเวลา เพราะเป็นห่วงว่าเธอจะเมารถ

จนรถตู้ขับลงมาถึงพื้นที่ตัวจังหวัด อาทิตย์ก็เลยสั่งให้คนขับหยุดแถวร้านค้า เพื่อซื้ออาหารให้เธอได้ทาน

พอได้ของที่ต้องการแล้ว เขาก็ส่งมันให้กับนักรบ เพื่อที่จะเอาไปให้เธอที่นั่งอยู่ด้านหลัง

รถขับผ่านจังหวัดนั้นข้ามมาอีกจังหวัดหนึ่ง อาทิตย์ก็ได้ให้รถตู้แวะเข้าที่รีสอร์ท เพื่อหาที่พัก ถ้าจะเดินทางเข้ากรุงเทพฯเลยก็ได้ แต่เขากลัวว่าเธอจะเหนื่อย เพราะกว่าจะลงเขามาได้

"มึงเอาของพวกนี้ไปให้เมียกูหน่อยสิ" ชายหนุ่มออกไปซื้อของแถวนี้ แล้วสั่งให้นักรบเอาเข้าไปให้เธอที่ห้องพัก ..มันคือเสื้อผ้า ชุดชั้นใน เครื่องใช้ของผู้หญิง

"มึงเลือกซื้อเองเลยเหรอวะ" นักรบแอบเปิดดูถุงผ้าที่ได้รับมาจากเพื่อน

"กูไม่ซื้อแล้วใครจะซื้อล่ะ มึงดูอะไร!! เก็บเดี๋ยวนี้เลยนะ" เพราะมันมีชุดชั้นในของเธออยู่ด้วย

"มึงแปลกไปจริงๆ นะเว้ย ไอ้อาทิตย์ เหมือนไม่ใช่มึงเลยว่ะ"

"ไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใคร.. มึงเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไร กูสั่งอะไรก็ทำไปเถอะน่า" ถึงแม้จะอายเพื่อนอยู่บ้าง แต่ก็เป็นห่วงเธอมากกว่า เพราะเขาไม่เห็นเธอมีกระเป๋าติดตัวมาด้วยเลย

นักรบหายออกไปจากห้องเพียงไม่นานก็กลับเข้ามา

อาทิตย์มองดูว่าเมื่อไรเพื่อนจะรายงาน แต่นักรบก็เงียบมาก..เข้ามาถึงเตียงก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วกดโทรศัพท์เล่นเฉย ทำเหมือนไม่สนใจท่าทางของเพื่อน ทั้งๆ ที่ ก็แอบมองอยู่

"มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอไอ้นักรบ"

"มึงจะให้กูพูดอะไรวะ"

"เธอว่ายังไงบ้าง" เขายังใจจดใจจ่อรอฟัง

"ว่าอะไร"

"ก็ที่มึงเอาของไปให้ไง"

"เธอก็บอกว่าขอบคุณค่ะ"

"มึงบอกไหมว่ากูเป็นคนซื้อมาให้"