สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 23

"พวกคุณทำอะไรกับบ้านของฉัน แล้วบ้านฉันไปไหน แม่ฉันล่ะ!" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปถามคนงานก่อสร้างที่กำลังทำงานอยู่

"ไผวะ" ก่อสร้างหันไปถามกันเป็นภาษาอีสาน (ใครวะ)

"จักแหล๋" (ไม่รู้)

"แล้วใครมาปลูกบ้านที่นี่ คนที่นี่ไปไหนหมด" ดูท่าทางว่าคนงานพวกนี้คงจะยังงงอยู่ว่าเธอเป็นใคร

"ใจเย็นก่อนหนูวาด" อรชรเห็นลูกสะใภ้ดูตกใจมากก็เลยปรามไว้ก่อน

"วาด"

"พี่ดวง" วาดเดือนรีบเดินเข้าไปหาพี่สาวที่หิ้วของพะรุงพะรังเข้ามา "แม่ไปไหน ใครทำอะไรกับบ้านเรา"

"จะใครอีกล่ะ ก็ผัวลูกนั่นแหละ" คนที่พูดขึ้นก็คือแม่ ที่เดินตามหลังของพี่สาวมาอีกที

"ผัวหนู" วาดเดือนหันกลับไปมองหน้าแม่สามี "ผัวที่ไหนอีก..หรือว่า?" คิดถึงหน้าของอาทิตย์ขึ้นมาทันที แต่เขาไม่รู้จักบ้านของเธอนี่ ..หญิงสาวมองเข้าไปดูตัวบ้านที่กำลังก่อสร้าง มันหลังใหญ่มาก แต่ก็ไม่แปลกถ้าจะเป็นเขา

"เขาบอกว่าชื่ออาทิตย์" ดวงกระซิบพูดกับน้องไม่ค่อยแรง

"แล้วตอนนี้แม่กับพี่พักอยู่ที่ไหนกันล่ะ" เพราะบ้านทั้งสองหลังถูกทุบแล้วก็สร้างใหม่แบบนี้ ต้องมีที่อยู่ก่อนถึงจะทำได้

"หลังโน้น" แม่เป็นคนชี้ไปบอก มันเป็นบ้านของคนที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน

"ป้าเขาให้แม่พักอยู่ด้วยเหรอ"

"เปล่าหรอกไอ้หนุ่มคนนั้นมันซื้อไว้อีกหลัง"

อรชรถึงกับนึกขำในตัวลูกชาย แต่เรื่องแค่นี้นางไม่ซีเรียสอยู่แล้ว

"แม่คะ นี่คือแม่ของคุณอาทิตย์ค่ะ" เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่แนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน

พอแนะนำให้ผู้ใหญ่รู้จักกันแล้ว วาดเดือนก็เลยขอค้างอยู่กับแม่คืนหนึ่ง โดยให้แม่ของเขากลับไปก่อน

{"คุณวาดเดือนไม่ได้อยู่บ้าน"}

ค่ำคืนนั้นเอง อาทิตย์ให้นักรบมาค้างที่บ้านของเขา เพราะว่าที่นี่มีแต่ผู้หญิง ..แต่พอนักรบมาถึงเพิ่งจะรู้ว่าวันนี้เธอไม่อยู่บ้าน

{"แล้วไปไหน"}

{"แม่ของมึงบอกว่าไปค้างที่บ้านเธอ"}

ชายหนุ่มคว้ากุญแจรถและกระเป๋าได้ก็รีบลงมาจากคอนโด ..เขาขับรถตรงมาบ้านหลังที่ซื้อให้แม่เธอได้ใช้อาศัยระหว่างที่กำลังสร้างบ้านหลังใหม่

ทุกคนกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน ตรงนั้นมีแคร่ไม้และโต๊ะม้าหินอ่อน ..พอวาดเดือนเห็นรถคันที่คุ้นตามาจอด หญิงสาวก็รีบเดินหนีเข้าบ้านไป

"มันหนีทำไมวะ" แม่ของวาดเดือนงงที่ลูกสาวเดินหนี ผู้ชายที่เพิ่งบอกว่าเป็นสามี

"สวัสดีครับคุณแม่ สวัสดีครับคุณพี่" ชายหนุ่มไหว้แบบนอบน้อมแต่สายตาของเขามองตามหลังเธอไป

"ทะเลาะกันหรือเปล่า" ดวงกระซิบถามน้องเขยดู

"ไม่ได้ทะเลาะครับ" แสดงว่าเธอยังไม่ได้เล่าอะไรให้ครอบครัวฟัง

อาทิตย์ก็ไม่รู้ว่าจะเล่ายังไงดี เพราะมันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ เรื่องที่จับต้องไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันมีอยู่จริง เขาก็เลยเล่าไปแค่คร่าวๆ แล้วขอเข้าไปหาเธอในบ้าน

"แม่ออกไปธุระด่วนค่ะ เดี๋ยวคงกลับเข้ามา" น้ำหวานรีบเตรียมเครื่องดื่มมาบริการ

"ถ้างั้นผมขอคุยกับคุณคร่าวๆ ก่อนแล้วกัน" ชายหนุ่มหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า ทีแรกเขาจะให้พนักงานของบริษัทมาประสานงานเรื่องนี้ แต่ทางคุณนายผ่องศรีขอคุยกับเขาโดยตรง ..ให้เหตุผลว่าไม่เชื่อใจคนอื่น แต่พอมาถึงที่บ้านคุณนายผ่องศรีกลับไม่อยู่

"อย่าเพิ่งสิคะดื่มอะไรกันก่อน" ในขณะรินไวน์ลงแก้วนั้น สายตาของน้ำหวาน ก็มองชายหนุ่มตรงหน้าแบบยั่วยวน

"ผมไม่ดื่มเครื่องดื่มพวกนี้เวลาคุยงานครับ"

"ถ้าไม่ดื่มไวน์งั้นดื่มน้ำหน่อยนะคะ" น้ำแก้วที่วางอยู่ข้างไวน์ได้ถูกยื่นไปตรงหน้า ..อาทิตย์ก็เลยจำเป็นต้องได้ดื่มน้ำแก้วนั้นเพื่อเป็นมารยาท

"ผมว่าเราคุยงานกันเลยดีกว่า"

ดื่มเข้าไปได้ไม่นานดวงตาของเขาก็พร่ามัว ชายหนุ่มสะบัดหน้า 2-3 ที เพื่อเรียกสติตัวเอง

"ไหนคะเอกสารที่คุณจะเอามาให้ฉันดู" พอเห็นอาการของเขา น้ำหวานก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนเบียดชายร่างสูงที่นั่งอยู่

"ผมรู้สึกไม่สบายขอตัวก่อน"

โคลม! เขาลุกขึ้นอย่างเร็วจนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ล้มลงไป

"อุ๊ยคุณอาทิตย์คะ" คนตัวเล็กรีบกอดรัดร่างหนาไว้ก่อนที่จะล้ม

"ขอบคุณครับ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว" อาทิตย์พยายามยืนให้ได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้มันไม่ชอบมาพากล เขาต้องรีบพาตัวเองออกจากที่นี่ไปก่อน

"ฉันว่าคุณคงขับรถกลับไม่ไหวหรอกค่ะ พักที่นี่ก่อนนะ"