สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 42

ร่างบางถูกวางลงเตียงแบบเบามือที่สุด ผ้าห่มผืนหนาเลื่อนขึ้นมาปกคลุมร่างระหงด้วยมือของชายที่กำลังสับสนในตัวเอง ดวงตาคมมองหญิงสาวที่นอนหลับใหลดังต้องมนต์

'หยุดก่อนโยม' ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับเธอ ก็ได้มีเสียงใครบางคนก้องเข้ามาในหู จนต้องได้มองไปรอบๆ ห้อง

..เราจะพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า ทำไมเหมือนมันติดอยู่ในความทรงจำ แล้วเมื่อครู่เสียงของใคร..ผมต้องหาคำตอบนี้ให้ได้ ในระหว่างนี้คุณอย่าเพิ่งไปไหนได้ไหมรอผมก่อน

เวลาผ่านไป.. ชายร่างสูงยืนมองทอดออกไปนอกหน้าต่าง เขาดูเคว้งคว้างจับจุดอะไรไม่ได้สักอย่าง

เช้าวันต่อมา..

"หนาว" คนตัวเล็กขยับซุกเข้าไปที่แผ่นอกกว้าง แล้วกอดไว้แน่น เพราะความหนาวของเครื่องปรับอากาศ

พรึบ..พรึ่บ..พรึ้บ.. หญิงสาวคลำดูว่าตัวเองนอนทับอะไรอยู่ โดยที่ยังไม่ลืมตา

"ถ้าคลำอีกนิดก็จะโดนแล้วนะ" ที่ต้องพูดเพราะรู้สึกเสียว เธอลงน้ำหนักที่มือแรงเกินไป

"กรี๊ดด!!"

"เดี๋ยวตกลงไปหรอก" มือหนารีบคว้าคนตัวเล็กไว้ เพราะเธอตกใจจนถอยหลังออกไปเกือบตกเตียง

"เมื่อคืนนี้ฉันจำได้ว่าฉันนอนในห้อง..ปล่อยนะ!!" มือเรียวผลักดันเขาออกทันทีที่นึกขึ้นได้

"ไม่ปล่อย" จบคำพูดชายหนุ่มก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของทั้งสองไว้

"ฉันบอกให้ปล่อยไงคุณอาทิตย์!"

"ไม่" ร่างหนาพลิกกายขึ้นคร่อมอีกคนโดยที่ยังไม่ได้เปิดผ้าห่มออก

"คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ปากบอกให้ปล่อยแต่หัวใจเต้นรัว

"คุณเป็นใคร"

"วาดเดือน"

"คุณรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร" มองแค่ใบหน้าของเธอผ่านความมืดที่ถูกผ้าห่มผืนหนาคลุมไว้ เขาก็รู้แล้วว่าเธอต้องรู้ทุกเรื่องที่เขากำลังสงสัย

"ถ้าคุณจะจำฉันไม่ได้เลย นั่นแสดงว่าฉันไม่มีความสำคัญสำหรับความทรงจำของคุณ อย่าพยายามอีกเลยค่ะ" ร่างหนาค่อยๆ เลื่อนกายออก จนทำให้อีกคนลุกขึ้นแล้วพาตัวเองออกจากห้องนั้นไป

พอได้ยินคำพูดของเธอ เขารู้สึกเจ็บ เหมือนตัวเองแคร์ผู้หญิงคนนี้มาก แต่ทำไมเขาถึงจำเธอไม่ได้ ..มันเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำส่วนที่หายไปของเรากันแน่

"ตะวันครับ หนูอยู่กับคุณย่าห้ามดื้อห้ามซนนะลูก แม่คงต้องได้ออกไปทำงานอีกสักระยะ รอให้คุณป้าอนงค์ว่างมารับตำแหน่งนี้ก่อน หนูเข้าใจไหมครับ" หญิงสาวพูดให้ลูกเข้าใจก่อนที่จะออกไปทำงาน

"มาแต่เช้าเลยนะนักรบ" อรชรเข้าไปเตรียมนมให้หลานชาย ออกมาเจอกับนักรบที่กำลังเดินเข้ามาพอดี

"ต้องได้ไปดูงานต่างจังหวัดครับ"

"ไปต่างจังหวัดอีกแล้วเหรอ คราวนี้จะไปกี่วันล่ะ" อรชรถามนักรบกลับ เพราะเรื่องนี้มันปกติมากสำหรับลูกชายของนาง

พอได้ยินคำถามแม่สามี..ใบหน้างามหันมองไปดูคนที่กำลังเดินลงมาจากด้านบน นี่เขาจะออกไปทำงานต่างจังหวัดอย่างงั้นเหรอ

"ต้องไปดูที่ดินไม่รู้ว่าจะเจรจากับเจ้าของที่ได้ช้าหรือเร็วครับแม่" ชายหนุ่มเป็นคนตอบคำถามนั้นของผู้เป็นแม่

"วาดไปก่อนนะคะคุณแม่" หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เขากำลังพูดคุยกับแม่อยู่

"คุณจะไปไหน"

"ไปทำงาน" ตอบออกไปแบบไม่มองหน้าคนถาม

"ระหว่างที่ผมไม่อยู่บริษัท คุณไม่ต้องเข้าไป"

คุณย่าอุ้มหลานได้ก็พาเดินออกมาหน้าบ้าน ส่วนนักรบก็เดินตามออกมาแบบช้าๆ แม่บ้านที่ปัดกวาดอยู่เริ่มถอยออกไปทำที่อื่น เหมือนทุกคนรู้งาน

"คุณไม่อยู่บริษัททำไมฉันต้องหยุดด้วย"

"กูก็คนนะเว้ยไม่ใช่เครื่องจักร" นักรบโวยวายให้เพื่อน คุยงานเสร็จปุ๊บบังคับให้ขับรถกลับปั๊บ

"มึงจะเอาไหมโบนัสสิ้นปี"

"แบบนี้ค่อยเจรจากันรู้เรื่องหน่อย" จากที่จะพักรถนานกว่านี้นักรบรีบถอยรถออกมาแบบรู้งาน

กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปดึกดื่นค่อนคืน

แกร่ก~ ชายหนุ่มเปิดเข้ามาในห้อง ที่เครื่องปรับอากาศยังใช้งานไม่ได้

เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็พาเธอมาที่ห้องของตัวเอง ..คนตัวเล็กที่อยู่ในวงแขนแกร่งถูกวางลงเตียงนุ่มๆ มือหนายื่นไปลูบไรผมที่ปิดบังใบหน้างาม เพื่อจะมองเธอให้ชัดหน่อย

ตลอดสองวันที่ไม่อยู่ที่นี่ เขากระวนกระวายคุยงานก็ไม่รู้เรื่อง แทนที่จะได้ที่ดินในราคาที่ถูกกว่านี้ แต่พอเจ้าของที่ดินเสนอราคามาเขาก็ตกลงซื้อทันที เพื่อที่จะได้รีบกลับ

รุ่งสางของวันใหม่..

หญิงสาวสังเกตว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนเตียงนี้เพียงคนเดียว และตอนนี้เธอก็อยู่ในวงแขนของผู้ชายคนที่เธอโหยหา

เขากลับมาแล้วเหรอ ..วาดเดือนไม่กล้าแม้แต่จะขยับกาย เพราะกลัวเขารู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกตัวแล้ว

แค่เธออยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาให้นานกว่านี้หน่อย ..มือเรียวค่อยๆ ขยับโอบรัดร่างหนาให้ถนัดมือ

พอเธอขยับเขาก็ขยับบ้าง โดยมือที่ให้เธอหนุนนอนมาตลอดทั้งคืน เริ่มโอบร่างระหงแน่นขึ้น

แค่นี้วาดเดือนก็รู้แล้วว่าเขาคงจะตื่น และเขาก็คงรู้ว่าเธอตื่นแล้วเช่นกัน ..มือเรียวรีบปล่อยจากการกอดรัดร่างหนาเมื่อครู่ออก

แต่เขาไม่ปล่อย แถมยังยันกายขึ้นคร่อมร่างของเธอไว้

"ฉันจะกลับห้องค่ะ" น้ำเสียงสั่นเพราะอายที่ถูกเขาจับได้

"ไม่ให้กลับ.." น้ำลายถูกกลืนลงคอก่อนที่จะแนบริมฝีปากลงไปหาอีกคนที่อยู่ในวงแขน