สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 43

เรียวลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปในโพรงปากทันทีที่อีกฝ่ายเผลอ เขาจูบเธอแบบหวานละมุนอยู่แบบนั้นจนเวลาล่วงเลยไปได้สักพัก เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืน

"อือ!" แต่เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงสะอื้นออกมาจากลำคอของคนตัวเล็กที่อยู่ด้านล่าง

ชายหนุ่มปล่อยจูบออกแบบเสียดาย มือหนายื่นไปซับน้ำตาที่มันหยดรินไหลลงมาตามไรผมสลวย

"คุณคงจะรังเกียจผมมากเลยใช่ไหม" ดูเหมือนว่าเธอจะไม่หยุดสะอื้นง่ายๆ ร่างหนาก็เลยยันกายลุกขึ้น ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

แต่หญิงสาวก็ยังไม่ลุกขึ้น เธอยังนอนอยู่ท่าเดิมเพิ่มเติมคือสะอื้นหนักกว่าเก่า

"หยุดร้อง..ผมไม่ทำอะไรแล้ว" จบคำพูดชายหนุ่มก็คว้าเอากุญแจรถและกระเป๋า "ถ้าห้องนั้นยังไม่ซ่อมแอร์ คุณก็มาใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย ผมจะยังไม่กลับบ้านสักระยะ"

วาดเดือนได้แต่มองตามหลังผู้ชายที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องไป เธอไม่ได้กลัวที่จะเป็นของเขาเลย แต่พอคิดถึงคำพูดของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาทีไร มันทำให้เจ็บจนกลั้นความรู้สึกน้อยใจของตัวเองไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่า เขาจำเธอไม่ได้ ถึงได้มีผู้หญิงคนนั้นแทรกเข้ามา

[บริษัท]

"สวัสดีค่ะท่านประธาน" มดและตุ๊กตารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อเห็นท่านประธานเดินออกจากลิฟต์มา

แต่เขาก็ไม่ทักทายใครแม้กระทั่งภรรยาที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าห้องทำงาน

"พี่ว่าสงครามเย็นกำลังปะทุไหม"

"เธอนี่อยากรู้เรื่องชาวบ้านไปหมดเลยนะ"

"แต่เรื่องนี้มันน่าติดตามนะพี่" ทั้งสองแอบซุบซิบกัน เพราะไม่ใช่แค่ท่านประธานที่ไม่มองหน้า..ภรรยาของท่านประธานก็ไม่มองหน้าท่านเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก

"เชิญครับ" ชายหนุ่มกล่าวเชิญคนที่ขอเข้าพบ แต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามองว่าเป็นใคร เพราะมัวแต่เครียดกับเรื่องเอกสารที่เพิ่งไปเจรจามา..เพราะยอดเงินมันไม่ตรงกับที่พูดกับผู้ร่วมหุ้นไว้เลย

"ฝ่ายบัญชีขอลายเซ็นต์ค่ะ" เป็นวาดเดือนเลขาหน้าห้องพ่วงตำแหน่งภรรยาอีกหนึ่งตำแหน่งที่ยื่นเอกสารมา

ก๊อก ก๊อก

ทั้งสองยังไม่ได้ทำอะไรก็มีคนมาเคาะประตูอีก

"เชิญครับ"

"ท่านประธานครับโปรเจคใหม่ที่เพิ่งไปคุยมา" เขาคือผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่รับเรื่องโปรเจคนั้นไป ได้วางเอกสารลงข้างๆ แฟ้มของเธอ

ชายหนุ่มเลือกหยิบของผู้จัดการขึ้นมาเปิดดูก่อน

แล้วปลายปากกาของเขาก็เซ็นต์ลงไปที่เอกสารนั้น

"เดี๋ยวผมจะแจ้งในที่ประชุมใหม่อีกครั้ง ว่าทำไมราคาถึงไม่เป็นไปตามที่คุยกันไว้" เขาได้กล่าวกับผู้จัดการก่อนที่จะยื่นแฟ้มเอกสารคืนให้

"ได้ครับ" แล้วผู้จัดการก็เดินออกจากห้องไป

หญิงสาวยืนมองแฟ้มเอกสารของตัวเองที่วางไว้ก่อนหน้านั้น เขาดูไม่สนใจมันเลย เธอก็เลยเดินตามผู้จัดการออกมา

ชายหนุ่มก้มลงไปทำงานที่ค้างไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเข้ามา

จนเวลาล่วงเลยมาเกือบบ่ายโมง..

ก๊อก ก๊อก

"ที่ประชุมพร้อมแล้วครับ" ผู้จัดการคนเดิมเข้ามาตามท่านประธาน

อาทิตย์ลุกขึ้นคว้าเสื้อสูทมาสวมใส่ แล้วเขาก็หอบเอกสารที่ทำมาตลอดทั้งเช้า เดินออกจากห้องทำงาน ตรงไปห้องประชุม

ที่จริงมันคือหน้าที่ของเลขาที่ต้องเตรียมของพวกนี้ แต่วันนี้เขาวุ่นเตรียมเองทั้งหมด จนยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง

"พวกคุณลองดูเอกสารพวกนี้นะครับ" มือหนายื่นเอกสารที่เขาถ่ายมา ให้กับผู้บริหารแจกจ่ายกันเอง

และหน้าที่นี้มันก็คือหน้าที่ของเลขาเหมือนกัน แต่ตอนนี้ผู้บริหารต้องวุ่นทำเองกันหมด แม้แต่การแจกเอกสาร

"ยอดเงินในการจัดซื้อที่ดินครั้งนี้อาจจะสูงกว่าที่เราคุยกันไว้ แต่ยอดที่เกินมาผมจะรับผิดชอบเอง"

"ท่านรับผิดชอบเองบ่อยนะครับช่วงนี้"

"หย่า? ..เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมพูดเรื่องงาน"

"ฉันเห็นแล้วค่ะ เห็นทุกอย่างที่คุณกระทำ และฉันก็พร้อมที่จะปล่อยคุณไป ไม่คิดจะผูกมัดคุณไว้กับกระดาษแค่แผ่นเดียวอีกแล้ว"

"ถ้าคุณโกรธผมเรื่องเมื่อเช้านี้ ผมขอโทษด้วย งานชิ้นนั้นมันเร่งด่วนจริงๆ เพราะต้องได้รีบนำเข้าห้องประชุม"

"ค่ะ"

"ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมอธิบายเลยนะ"

"คุณจะให้ฉันเข้าใจอะไร เมื่อเช้านี้คุณเพิ่งจะบอกให้ฉันใช้ห้องคุณได้ตามสบาย แต่คุณย้ายออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น คุณไม่ต้องไปอยู่ที่ไหนหรอก ฉันกับลูกจะเป็นคนออกจากบ้านของคุณไปเอง"

"วาดเดือนคุณกำลังเข้าใจผมผิดอยู่นะ"

"ฉันเข้าใจผิดตรงไหนคุณก็อธิบายมาสิ"

"ผมกลัวคุณอึดอัดที่มีผมอยู่ตรงนั้น"

"ฉันมีสิทธิ์อึดอัดงั้นเหรอคะ ทั้งๆ ที่ฉันเป็นแค่ผู้อาศัย แถมยังทำให้เจ้าของบ้านต้องหอบเสื้อผ้าออกไปนอนที่อื่นอีก"

"ไปนอนที่อื่นที่ไหน ผมย้ายไปอยู่คอนโด ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร"

"คอนโดงั้นเหรอคะ? คงจะเป็นคอนโดที่คุณซื้ออยู่ร่วมกับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม" เพราะเรื่องคอนโดเธอยังไม่รู้เรื่อง พอได้ยินเขาพูดออกมา ก็เลยเป็นประเด็นใหม่อีก

"คอนโดนั่นผม..ซื้อไว้...?" พอพูดถึงเรื่องคอนโด ชายหนุ่มก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาซื้อคอนโดนี้ไว้เพื่อ.. "ให้คุณ"

"คะ"

"ทำไมผมถึงซื้อคอนโดให้คุณ คุณมีปัญหาอะไรกับแม่ผมหรือเปล่า"

"คุณพูดอะไร" จากที่น้ำตากำลังจะแห้ง ก็เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง เขากำลังจะจำเราได้ใช่ไหม

'มึงจองคอนโดให้กูสักห้องสิวะ เผื่อว่ากูตามหาเธอเจอ จะได้มีที่ให้เธออยู่' มันคือคำพูดของเขาเอง ที่ผุดขึ้นมาในหัว คำพูดนี้จะพูดกับใครไปไม่ได้นอกจากนักรบ..