สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 44

"นักรบ..?" พอคิดขึ้นได้แบบนั้น อาทิตย์ก็รีบออกมาจากห้องทำงาน

"ท่านประธานครับ ผมกำลังจะเอาเอกสารการประชุม.." ผู้จัดการกำลังจะเอาเอกสารที่เพิ่งประชุมกันเสร็จไปให้ท่านประธานเซ็นต์ แต่เขาก็เดินผ่านหน้าไปแบบไม่สนใจ

ชายหนุ่มตรงมาที่ลิฟต์แล้วกดลงไปชั้นล่าง เขาต้องถามนักรบเรื่องนี้ให้ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คำตอบทั้งหมดแต่เรื่องนี้นักรบต้องบอกเขาได้แน่

"มีอะไรกัน" ผู้จัดการหันไปถามเลขา ที่ยืนมองเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เพราะสงสัยว่าท่านประธานจะรีบไปไหน

"มีเรื่องกับคุณเลขาหน้าห้องหรือเปล่าไม่แน่ใจค่ะ เข้าไปคุยกันในห้องพักใหญ่แล้ว" พอพูดถึงเลขาหน้าห้อง..เธอก็ออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน แล้วก็เดินไปนั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอลงมาถึง อาทิตย์ก็ตรงเข้าไปที่ห้องทำงานของนักรบ ถึงแม้นักรบจะคอยบริการขับรถให้แต่ตำแหน่งงานในบริษัทของเขาก็มีอยู่เหมือนกัน

"มีอะไรวะ" นักรบเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่มองดูคนที่เข้ามาใหม่

"กูซื้อคอนโดนั้นไว้ทำไม"

"ซื้อไว้ให้เมียมึง" ทุกคนถูกห้ามไม่ให้บอกความจริง แต่ไม่ได้ห้ามว่าถ้าเขาถามไม่ให้บอกด้วย

"วาดเดือน?"

"มึงก็มีเมียอยู่แค่คนเดียวนั่นแหละ"

"แล้วตอนนั้นเธอมีปัญหาอะไรกับแม่กูวะ" เพราะถึงขั้นที่เขาซื้อคอนโดแยกบ้านต้องมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน

นักรบมองดูหน้าเพื่อน สงสัยว่าอาทิตย์คงจะจำเหตุการณ์เรื่องคอนโดได้แล้วแน่เลย แล้วนี่เขาจะบอกเพื่อนได้ประมาณไหนเนี่ย

"ถ้ามึงตอบข้อนี้กูไม่ได้ งั้นมึงตอบอีกข้อ" อาทิตย์เห็นท่าทางของเพื่อนเหมือนลำบากใจที่จะตอบ ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่ปกติตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาก็เลยยังไม่เค้นเอาข้อนั้น

"ถามมา"

"ตอนที่กูซื้อคอนโด เธอหายไปจากกูใช่ไหม" เพราะคำพูดที่ก้องเข้ามาในหู 'ถ้าเขาตามหาเธอเจอ เขาจะให้เธอมาอยู่ที่คอนโดนี้' นั่นแสดงว่าเธอต้องหายไปจากชีวิตของเขาช่วงหนึ่ง

"เรื่องนั้นกูก็บอกมึงไม่ได้ แต่กูจะพามึงไปสถานที่หนึ่ง"

พูดแล้วทั้งสองก็ขับรถออกมาจากบริษัท ..ซึ่งตอนนี้ทางบริษัทกำลังวุ่นอยากได้ลายเซ็นต์ของท่านประธานเกี่ยวกับการประชุมที่เพิ่งผ่านไป

ขับรถมาไกลพอสมควร จนตอนนี้ถึงเวลาพลบค่ำ ท้องฟ้าเริ่มโพล้เพล้

นักรบเลี้ยวรถเข้าไปที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง แล้วเขาก็เปิดไว้สองห้อง

"มึงพากูมาที่นี่ทำไมวะ"

"หึ! จ้างมึงก็วิ่งตามกูไม่ทัน" จบคำพูด นักรบก็เปิดประตูวิ่งออกจากห้องนั้นมา

"เอ้า..ไอ้บ้านี่ มึงเล่นเป็นเด็กไปได้" อาทิตย์วิ่งตามออกไป กำลังจะคว้าเพื่อนได้ แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็หันกลับมามองหน้าต่างอีกห้อง

ชายหนุ่มมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง พอเธอสบตากับเขา ผู้หญิงคนนั่นก็รีบหลบเข้าไป แล้วปิดผ้าม่านไว้ มันคือภาพในความทรงจำที่เพิ่งผุดขึ้นมา ..พอคิดมาถึงตรงนี้อาทิตย์ก็วิ่งกลับมาที่ห้องนั้นแล้วเปิดเข้าไป

ชายหนุ่มเจอแต่ความว่างเปล่า "ทำไมเธอต้องหลบกูด้วยวะ" คำนี้อาทิตย์ถามนักรบที่เดินตามหลังเข้ามา

"มึงรู้ไหมว่าเธอทรมานแค่ไหน ที่ต้องพยายามคอยหลบซ่อนไม่ให้มึงมองเห็น"

ขาที่แข็งแกร่งที่สุดตอนนี้ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะรับน้ำหนักของตัวเอง ยิ่งตอนที่เขากลับมาขึ้นรถ ประหนึ่งเหมือนตอนนี้เขาขึ้นรถตู้ของผู้เป็นแม่ ชายหนุ่มแอบมองกระจกหลัง เหมือนเธอนั่งอยู่ตรงนั้น ตอนนี้เขาจำเหตุการณ์เกี่ยวกับเธอได้หลายอย่างเพิ่มขึ้น

"นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับกูวะ"