สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 61

ดวงตากลมเปิดกว้างเพราะความตกใจ..เธอคิดว่าเขาจะไม่จูบ

ริมฝีปากหนายังแนบชิดติดกับริมฝีปากบางของอีกคนไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาจนถึงในโพรงปาก ชายหนุ่มแค่ดูดริมฝีปากบาง เขายกจูบขึ้นนิดหนึ่งดูว่าเธอจะปฏิเสธไหม แต่พอเธอยังเงียบอยู่ เขาก็เลยกดริมฝีปากลงไปใหม่อีกครั้ง จูบอยู่แบบนั้นเพียงไม่นาน ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าร่างกายของเธอสั่น..

เขาจึงรีบถอนจูบออก ..แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

"จะดื้ออีกไหม" พูดออกไปแต่ก็ไม่ได้สบตา เพราะตอนนี้เขายังคงมองริมฝีปากบางแบบเสียดาย

"ใครดื้อ" ไม่ได้สั่นแค่ร่างกาย แต่เสียงยังสั่นด้วย เพราะนี่มันคือจูบแรก ถึงแม้ว่าเธอจะเกเรเหลวไหล แต่ก็ไม่ได้ปล่อยตัวให้ใครมาแตะต้องมันได้ง่ายๆ

"ก็ที่ทำอยู่นี่ไง" ดวงตาคมละจากริมฝีปากเพื่อมองสบตา

"ฉันทำอะไร ฉันพยายามที่จะไม่ทำอะไรแล้ว ฉันพยายามจะออกไปแบบเงียบๆ คุณรู้ไหมตอนที่ฉันก้าวออกไปจากห้องนี้ ฉันแทบไม่อยากจะหายใจเลยด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าเสียงหายใจของฉันมันจะรบกวนคุณ" น้ำตาเจ้ากรรมอุตส่าห์กลั้นไว้ไม่ให้มันไหล แต่เมื่อกลั้นมันไม่อยู่ก็เลยต้องได้ปล่อยมันไป

วันนั้นวันที่เธอได้ยินเขาพูดออกมาจากปาก ..พอรู้แล้วว่าเขาคิดกับเธอยังไง วาดดาวก็ออกจากห้องนี้ไปแบบเงียบๆ แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะคิดแบบนั้น เพราะเธอเป็นใครก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขา

ชายหนุ่มมองใบหน้างามที่อยู่ด้านล่าง ถึงแม้ว่าน้ำตาของเธอจะไหลแต่ก็ไม่ได้ยินแม้เสียงสะอื้น เพราะเธอกลั้นมันไว้

ความคิดความอ่านของผู้หญิงคนนี้เกินเด็กวัย 18-19 ปีมาก เขาเพิ่งรู้ว่าเธอมีความกดดันมากมายขนาดนี้ ธรรมดาเด็กวัยนี้ต้องร่าเริงแจ่มใส ทั้งๆ ที่ครอบครัวก็มีให้พร้อมทุกอย่างแล้ว เพราะดวงตางามคู่นี้มันสื่อให้เขารู้ได้

"อย่าร้องไห้นะ ผมไม่ทำอะไรแล้ว" น้ำตาของเธอใช้ได้ผลกับเขา ร่างหนาค่อยๆ เคลื่อนออกจากคนตัวเล็ก ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"ต่อไปนี้ย้ายของเข้ามานอนในห้อง ถ้าจะมีคนนอนข้างนอก เดี๋ยวผมจะนอนเอง" เขายันกายลุกขึ้นยืนทันทีที่พูดจบ

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจะรบกวนคุณที่นี่ไม่นานหรอก พอหาที่อยู่ใหม่ได้ฉันก็จะไป" หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง แล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพราะมันเปิดขึ้นตอนที่เขาจับเธอกดลงเตียง

"ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะวาดดาว"

"ก็เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไงคะ ที่จริงเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่วันที่คุณไปคุยกับแม่ของฉันแล้วไม่ใช่เหรอ" เพราะวันนั้นทั้งสองได้ตกลงกันก่อนที่จะออกจากห้องนี้ไป เธอยังจำมันได้ดี และคงจะไม่ลืมมันไปตลอดชีวิต ว่าครั้งหนึ่งเคยตกลงกับผู้ชายคนหนึ่งไว้แบบนี้

มันช่างน่าอายมากเมื่อคิดหวนคืนไป เธอต้องย้ายออกจากที่นี่ทันทีที่ทุกอย่างเงียบลง ดูเหมือนว่าชีวิตนี้เธอคงจะไร้ค่ามาก

วันนั้นที่ต้องจำใจตกลงกับเขาไป เพราะไม่มีทางเลือก ถูกผู้ชายปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่เริ่ม มันน่าอายมากเลย แต่เธอก็ยังทนหน้าด้านอยู่จนได้ยินเขาเอ่ยออกมาจากปากว่ารำคาญ

"คือเรื่องนั้น.." แต่ก่อนนักรบคิดว่าเธอเป็นเด็กเหลวไหลเด็กใจแตกติดเพื่อนจนไม่อยากจะกลับบ้าน มีแต่อยากเที่ยวเล่นไปวันๆ พอได้รู้จักตัวตนของเธอที่แท้จริงแล้ว เขาถึงรู้ว่า ที่เธอไม่กลับ เพราะมีความกดดันเกี่ยวกับครอบครัว และความกดดันนั้นเขายังเพิ่มให้เธอขึ้นไปอีก

ดวงตางามมองจ้องผู้ชายตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า เพื่อรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ สิ่งที่เขาพูดมาคงจะมีแต่ความสงสาร และสมเพชเวทนาในตัวเธอ.. เรื่องนี้วาดดาวคิดว่าเธอรู้ดีอยู่แล้ว

"เรามาลองคบกันดู"

"..?.." ใบหน้างามกำลังงงกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เพราะมันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดไว้ "คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็เรามาลองคบกันดูไง..อยู่ด้วยกันไปก่อน..ศึกษากันไป เหมือนหลายๆ คู่ที่เขาทำกัน"

"คุณจะมาศึกษาฉันทำไม..ในเมื่อคุณก็มีแฟนอยู่แล้ว"

"แฟนที่ไหน"

"ก็คุณวิชุดาคนสวยไง" หญิงสาวตอบสวนออกไปทันควัน

"หึหึ.." เขาแอบนึกขำที่ถูกเด็กย้อนรอย สิ่งที่เขาพูดกับผู้หญิงทั่วไปมันคือความเจ้าเล่ห์ของผู้ชาย แบบอยากอ้อร้อผู้หญิงเหมือนกับผู้ชายหลายคนที่ทำกัน เพราะเขาก็ยังไม่มีใคร

"ผมกับคุณวิชุดาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"อมวัดมาพูด ฉันก็ไม่เชื่อหรอก"