สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 109

ณ ร้านกาแฟ

หลังจากที่หลินจืออี้สั่งอเมริกาโน่แก้วหนึ่ง ก็ถามหร่วนซิงหว่าน: "คุณRuanจะดื่มอะไร?"

หร่วนซินหว่านพูดกับพนักงานว่า: "ฉันขอนมแก้วหนึ่ง ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่พนักงานจากไป หลินจืออี้ยิ้มและกล่าว: "ไม่คิดเลยว่าคุณหร่วนไม่ชอบดื่มกาแฟ ฉันคิดว่านักออกแบบอย่างพวกคุณต้องการแรงบันดาลใจในการทำงาน หนีไม่พ้นคาเฟอีนไม่มากก็น้อย"

"ฉันก็ไม่ชอบดื่มกาแฟ เพียงเพราะสุขภาพ ดื่มนมจะเหมาะสมกว่าค่ะ"

หร่วนซินหว่านรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องการตั้งครรภ์ของเธอกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก จึงหาคำแก้ตัวไปเรื่อย

หลินจืออี้กล่าว: "ก็จริง ดูคุณRuanสีหน้าดีเชียว ปกติก็น่าจะไม่ต้องดื่มอะไรพวกนี้"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างสุภาพ เริ่มคุยเข้าประเด็น: "คุณหลินบอกฉันได้ค่ะ น้องสาวของคุณชอบสไตล์ไหน ฉันจะไปร่างออกมาหนึ่งฉบับ ถ้าหากพวกคุณไม่พอใจ ฉันค่อยแก้ให้ได้"

"ที่จริงทำตามใจได้เลย ไม่มีข้อจำกัดพิเศษ" หลินจืออี้กล่าว "ฉันเชื่อความสามารถของคุณRuan คุณแสดงความสามารถได้อย่างอิสระก็พอ น้องสาวของฉันค่อนข้างชอบรุ่น ‘รักแรก’ รุ่นนี้สำหรับเธอแล้วก็มีความหมายต่างกัน ถ้าเธอรู้ว่าของขวัญงานแต่งที่ฉันให้ คุณเป็นคนออกแบบให้ เธอต้องดีใจแน่ๆเลย"

หร่วนซิงหว่านกล่าว: "คุณหลินชมเกินไปแล้ว ฉันจะลองดูนะคะ ภายในหนึ่งสัปดาห์ฉันจะเอาแบบร่างแรกให้คุณหลิน ถ้าคุณหลินมีอะไรต้องการอีกฉันจะใส่เพิ่มเติมเข้าไปให้"

"งั้นก็ตามนี้ค่ะ" หลินจืออี้เขียนอีเมลให้หร่วนซิงหว่าน "คุณRuan ส่งแบบร่างมาที่นี่ก็โอเคแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ: "ตกลงค่ะ"

หลินจืออี้ลุกขึ้น: "ฉันมีธุระนิดหน่อย วันนี้เราก็คุยกันเท่านี้นะ รอการออกแบบของคุณหร่วนนะคะ"

"แล้วเจอกันค่ะคุณหลิน"

หลังจากออกไปจากร้านกาแฟ หร่วนซิงหว่านชินกับการที่จะต้องเรียกรถแท็กซี่ แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าคนขับรถ ที่โจวฉือเซินจัดให้เธอรออยู่ใกล้ๆ

เธอถอนหายใจ เดินไปไม่กี่ก้าว โทรศัพท์เพ้ยซานซานก็โทรเข้ามา: "เป็นยังไงบ้างๆ คุยกันเรียบร้อยไหม?"

"เรียบร้อยแล้ว ภายในหนึ่งอาทิตย์จะต้องออกแบบให้"

เพ้ยซานซานเกือบจะปรบมือชื่นชม หยุดชั่วครู่หนึ่งและกล่าวว่า: "ซิงซิง เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะตัดสินใจรับปากแทนคุณโดยทำพลการ คุณไม่โกรธใช่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มกล่าว: "เรื่องที่จะทำเงินได้แบบนี้ ฉันจะโกรธคุณได้ยังไง"

แม้ว่าตอนนี้ได้จ่ายเงินโจวฉือเซินไปหมดแล้ว แต่เธอยังต้องเลี้ยงลูกอีก แม้ว่าเพ้ยซานซานไม่ได้รับปากแทนเธอ เธอก็ไม่ปฏิเสธหรอก

นี่คืองาน ไม่คุ้มที่เธอจะปัดความรับผิดชอบเพียงเพื่อคำนึงถึงเวินเฉี่ยน

เพ้ยซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "งั้นก็ดี เมื่อกี้คุณเห็นไหม เวินเฉี่ยนสีหน้าซีดเลย ฉันเดาว่าอีกเดี๋ยวเธอคงอาเจียนเป็นเลือดในออฟฟิศแล้ว แค่คิดก็สบายใจแล้ว"

หร่วนซิงหว่านกล่าว: "คุณไปทำงานก่อนเถอะ ฉันกลับบ้านแล้ว เธอให้ฉันแสดงความสามารถได้อิสระเลย ตอนนี้ฉันไม่มีไอเดียอะไรเลย"

ออกแบบอะไรแบบนี้ พูดได้ว่ามันไม่มีข้อจำกัดตายตัว แต่ที่จริงแล้วมันยากที่สุดเลย แต่ยังดีที่มีหัวข้อการแต่งงานเพื่อค้นหาแนวคิดได้

"โอเคๆๆ รอคุณทำงานสำเร็จ เราค่อยนัดกันนะ"

วางสายโทรศัพท์ หร่วนซิงหว่านเงยหน้าก็เห็นคนขับรถยืนโบกมือให้เธออยู่ไม่ไกล ตะโกนกล่าว: "คุณนาย ผมอยู่ตรงนี้"

หร่วนซิงหว่านเดินผ่านไป อดทนและกล่าวเบาๆ: "ต่อไปคุณ......ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนายแล้ว ฉันกับโจวฉือเซินหย่ากันตั้งนานแล้ว"

"ครับ คะ......คะ......คุณ......"

นอกจากคุณนาย เขาก็ไม่รู้จะเรียกเธอว่าอะไร ตะกุกตะกักอยู่พักนึงแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอย่างเงียบๆ: "ไปเถอะ"

ท้ายที่สุดแล้ว ความขัดแย้งระหว่างเธอกับโจวฉือเซิน แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเขาล่ะ

หลังจากที่กลับไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็ขังตัวเองไว้ในห้อง เริ่มวาดแบบร่าง

ในช่วงนั้นคนใช้เรียกเธอไปทานข้าว หร่วนซิงหว่านตอบกลับ: "อ่า......ฉันไม่หิว ขอบคุณ"

เธอไม่หิว ตอนบ่ายมองหาแรงบันดาลใจไปพลางพร้อมกินอาหารเยอะมากไปด้วย

......