สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 161

ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เธอยิ้มด้วยความดูหมิ่น:"ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเสียเวลาหาอะไรกับคนแบบนี้ทำไมกัน"

"คุณหนู แล้วตอนนี้พวกเราจะไปไหนกันหรือ"

"กลับบ้านเถอะ"

หลังจากที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถสีดำได้ขับช้าๆ เข้าไปในตระกูลหลิน

ในตอนที่หลินจืออี้กลับไปนั้น หลินจื้อหย่วนกำลังนั่งดูหนังสือพิมพ์อยู่ในสวน เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงและถามว่า:"จืออี้ ลูกไปไหนมาเหรอ"

หลินจืออี้ได้กล่าว:"หนู......ไปช็อปปิ้งกับเพื่อนมา ว่าไงคะคุณพ่อ?"

หลินจื้อหย่วนได้วางหนังสือพิมพ์ลง และจิบชา:"ไม่มีอะไร อย่างไรก็ตามได้ยกเลิกการแต่งงานกับตระกูลโจวแล้ว ระหว่างพวกเราและพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ทั้งนั้น หลังจากนี้ลูกก็อย่าไปตระกูลโจวอีกต่อไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินจืออี้ก็หยุดชั่วคราว:"คุณพ่อคะ......"

"พ่อรู้ว่าการยกเลิกงานแต่งนั้นเป็นทางเลือกของโจวฉือเซิน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลโจวมากเท่าไหร่นัก เพียงแต่ว่าคำพูดของคนน่ะน่ากลัว พ่อไม่อยากให้ลูกถูกพวกเขาวิจารณ์ลับหลัง"

"หนูเข้าใจความหมายของพ่อ หลังจากนี้หนูจะไม่ไปที่ตระกูลโจวอีกแล้วค่ะ"

หลินจื้อหย่วนพยักหน้า :"ไปทำธุระของตัวเองเลย"

หลินจืออี้เม้มปากเล็กน้อย พยายามจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเปิดปาก ตอบกลับแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

และหลินจื้อหย่วนหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วดูข่าวการเงินของวันนี้

นับตั้งแต่โจวซื่อกรุ๊ปประกาศยุบการแต่งงานเมื่อสองเดือนก่อนนั้น หลินซื่อกรุ๊ปก็ได้กดดันบริษัทที่ร่วมงานด้วยกัน ไม่มากก็น้อยที่ได้ลอบกัดโจวซื่อกรุ๊ปกับโครงการที่ร่วมงานกัน

เดิมทีบริษัทเหล่านี้ไม่เคยกล้าต่อต้านโจวซื่อกรุ๊ปมาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขามีหลินซื่อกรุ๊ปเป็นผู้สนับสนุน แล้วแต่ละบริษัทได้ร่วมมือกัน ก็เลยมีความมั่นใจขึ้นมา

เดิมทีคิดว่าทำอย่างนี้แล้วไม่มากก็น้อยที่จะโจมตีถึงโจวฉือเซินได้ ต้องมีผลกระทบต่อโจวซื่อกรุ๊ปแน่นอน แต่พวกเขานั้นกลับไม่ได้อยู่ในสายตาของโจวฉือเซินแต่แรก เปลี่ยนผู้ร่วมธุรกิจอย่างเด็ดขาด กระบวนการทั้งหมดนั้นรวดเร็วและแม่นยำ เอาคืนพวกเขาจนรับมือไม่ทัน ดูเหมือนกับว่าได้วางแผนไว้แต่แรกอย่างนั้น

คงไม่มีใครอยากเป็นคู่แข่งขันกับคนแบบนี้หรอก

หลินจื้อหย่วนถอนความคิดของเขา และพับหนังสือพิมพ์ครึ่งหนึ่ง เมื่อเขากำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นกลับเห็นใบประกาศตามหาคนในมุมนั้น

ในขณะที่เขาเห็นภาพที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์นั้น ใบหน้าที่เฉยชาของเขาก็เสมือนว่าปรากฏรอยร้าวออกมาเล็กน้อย และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความน่าทึ่ง

......

"อะไรนะ คุณได้นำรูปถ่ายลงในหนังสือพิมพ์เหรอ?แต่ยุคสมัยนี้คนที่ดูหนังสือพิมพ์ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลงแล้วนะ คุณแน่ใจหรือว่ามันจะได้ผมแน่นอน?"

เมื่อเผชิญกับความตกใจของเพ้ยซานซาน หร่วนเฉินนั้นกลับตอบกลับอย่างเฉยชา:"ลองดูก่อน"

"ถ้าอย่างนั้น......"เพ้ยซานซานได้ลดเสียงเบาลง"พี่สาวคุณรู้เรื่องนี้ไหม?"

"ผมบอกกับเธอแล้ว เธอก็ไม่ได้คัดค้าน"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ:"ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้ว ฉันยังกลัวว่าเธอจะไม่เห็นด้วย"

หร่วนซิงหว่านคนนี้ ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนว่าพูดคุยกันง่าย แต่อารมณ์กลับดื้อรั้นอยู่เสมอ

ถ้าหากเป็นเรื่องที่เธอไม่เห็นด้วย ต่อให้เป็นวัวสิบตัวก็ดึงกลับมาไม่ได้

หลังจากที่เพ้ยซานซานได้พูดความรู้สึกลึกๆ แล้ว ก็เห็นหร่วนเฉินก้มหน้าลงไว้ตลอด ก็ได้พูดว่า:"เสี่ยวเฉิน คุณก็ไม่ต้องคิดมากเกินไป ถ้าหาเจอแล้วแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดี หากหาไม่เจอก็ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่ายังไง ซิงซิงก็ยังคงเป็นพี่สาวของคุณ"