สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 202

รถขับมาตลอดทาง จนในที่สุดก็มาหยุดลงที่วิลล่าส่วนตัว

เฉิงเว่ยลงจากรถ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้หร่วนซิงหว่าน

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไร เราเข้าไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามอง ก็พบว่าคฤหาสน์เบื้องหน้าตกแต่งอย่างสง่างาม ทั้งยังมีกลิ่นอายของหนังสือ

หลังจากที่เข้ามาข้างใน ก็มีคนรับใช้เข้ามาต้อนรับในทันที "คุณเฉิง ท่านจิ้นรออยู่ที่ห้องน้ำชาค่ะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินนำหร่วนซิงหว่านมาที่ห้องน้ำชา

เมื่อมาถึงประตู เฉิงเว่ยก็เอ่ยพูดเสียงเบากับหร่วนซิงหว่านว่า "ซิงหว่าน เธอไม่ต้องพูดอะไรนะ แค่นั่งอยู่ข้างๆฉันก็พอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้"

ภายในห้องน้ำชา มีชายผมหงอกคนหนึ่งกำลังนั่งรินชาอยู่บนโต๊ะชงชา

ชายแก่ผู้นี้ คงจะเป็นท่านจิ้นสินะ

ตรงข้ามกับเขา มีสามีภรรยาวัยกลางคนนั่งอยู่ตรงหน้า

วินาทีที่เห็นพวกเขา หร่วนซิงหว่านก็ชะงักนิ่งไปเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ท่านจิ้นก็วางกาน้ำชาลงพร้อมหันมามอง ตอนที่เห็นหร่วนซิงหว่านข้างกายของเฉิงเว่ยก็นิ่งไปเล็กน้อย "คนนี้คือ?"

เฉิงเว่ยแนะนำ "นี่เพื่อนผมเอง หร่วนซิงหว่าน"

ขณะที่พูด ก็หันมาพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "นี่คือท่านจิ้น อาจารย์ของพ่อฉันเอง"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยทักทาย "สวัสดีค่ะท่านจิ้น"

ท่านจิ้นเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา "คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวเว่ยจะมีเพื่อนสวยขนาดนี้ มาๆๆ มานั่งนี่"

พ่อแม่ของโจวอานอานสบตากัน แม้ว่าก่อนหน้านี้จะได้ยินจากโจวอานอานว่าเฉิงเว่ยกับหร่วนซิงหว่านรู้จักกัน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพาเธอมาถึงที่นี่

ท่านจิ้นรินชาให้เฉิงเว่ยและหร่วนซิงหว่านทีละคน จากนั้นก็พูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เสี่ยวเว่ยพาคนอื่นมาที่นี่ ดูท่าทางแล้วพวกเธอคงไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาล่ะสิท่า"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกตันกับคำถามของเขา ไม่รู้ว่าควรตอบยังไงไปชั่วขณะ

ในตอนนี้เอง เฉิงเว่ยก็หัวเราะออกมา "ท่านจิ้นเข้าใจผิดแล้ว ที่ผมพาซิงหว่านมาในวันนี้ นอกจากเหตุผลส่วนตัวแล้ว ผมก็ยังหวังว่าท่านจิ้นจะสามารถช่วยเธอได้"

"หือ?" ท่านจิ้นเอ่ยถาม "สาวน้อยเดือดร้อนอะไรมาเหรอ พูดออกมาได้เลย ถ้าเป็นเรื่องที่คนแก่อย่างฉันสามารถช่วยได้ ฉันก็จะไม่นิ่งดูดายแน่นอน"

พ่อของโจวอานอานเอ่ยพูดอย่างอดไม่ได้ว่า "ท่านจิ้น เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด...."

ท่านจิ้นหันหน้าไปมอง ขมวดคิ้วพูดว่า "อะไร เกี่ยวกับพวกแกเหรอ?"

"คุณหร่วนกับลูกสาวของผม ขัดแย้งกันมานานแล้ว ปัญหานี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็แค่เรื่องของเด็ก ไม่รู้เรื่องรู้ราวเป็นปกติ ผมเองก็ขอโทษประธานเฉิงไปแล้วด้วย เพียงแต่ว่า...."

พ่อแม่ของโจวอานอานมาคราวนี้ก็เพื่อการร่วมงานกับบริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง

หลังจากที่โจวอานอานไปหาเรื่องเฉิงเว่ย เฉิงเว่ยก็ยกเลิกการร่วมงานในครั้งนี้ แต่กว่าพ่อแม่ของโจวอานอานจะคว้าโอกาสนี้มาได้ จะยอมเสียไปง่ายๆได้ยังไง หลายต่อหลายครั้งพวกเขามาหาเฉิงเว่ยไม่รู้ตั้งกี่รอบ

เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้จริงๆ จึงทำได้แค่ฝากความหวังไว้ที่ท่านจิ้น

ก่อนหน้านี้ที่เฉิงเว่ยรับปากว่าจะร่วมงานกับพวกเขา ก็เพราะได้ท่านจิ้นคอยเป็นธุระจัดการให้

พวกเขาคิดว่า ต่อให้เฉิงเว่ยเก่งมากแค่ไหน สุดท้ายก็เป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่มีทางไม่ไว้หน้าคนแก่อย่างท่านจิ้นแน่นอน

ท่านจิ้นเอ่ยขึ้น "พวกแกทำฉันสับสน ตกลงพวกแกต้องขอโทษเสี่ยวเว่ย หรือคุณหร่วนคนนี้?"

เฉิงเว่ยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ท่านจิ้น เดี๋ยวผมเล่าเองครับ"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองเฉิงเว่ย อีกฝ่ายเพียงแค่พยักหน้า เพื่อให้เธอวางใจ

เฉิงเว่ยนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่สตูติโอของหร่วนซิงหวานในวันนั้นมาเล่าให้ชายแก่ฟังคร่าวๆ โจวอานอานไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อแม่ของเธอบอกกล่าว เธอคือคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจจนเสียนิสัยมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งวางอำนาจรังแกคนอื่น ทั้งทำตัวยโสโอหัง ซ้ำยังก่อเรื่องอย่างเหิมเกริม

เมื่อพ่อแม่ของโจวอานอานได้ยินอย่างนี้สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ ชั่วขณะนั้นต่างก็ไม่รู้ว่าควรตอบโต้ออกไปเช่นไร

นิสัยลูกสาวตัวเองเป็นยังไง พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจ

เพียงแต่ในตระกูลโจวไม่มีใครเห็นหร่วนซิงหว่านอยู่ในสายตาเลยสักคน จึงไม่มีใครปริปากพูด

สุดท้าย แม่ของโจวอานอานก็เอ่ยพูดอย่างไม่พอใจ "จะว่าไป นี่มันก็เรื่องของคนครอบครัว ประธานเฉิงพูดแรงเกินไปหรือเปล่า ที่พูดมามันค่อนข้างที่จะเกินไปนะ"

หร่วนซิงหว่านหันไปมองช้าๆ เอ่ยพูดด้วยท่าทางเรียบนิ่ง "เรื่องของคนในครอบครัว? ครอบครัวใคร?"

"นี่" ภรรยากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง กลับถูกผู้เป็นสามีห้ามเอาไว้

พ่อของโจวอานอานหันมาพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "คุณหร่วน เมื่อก่อนอานอานทำผิดต่อคุณจริง แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว อานอานก็ได้รับบทเรียนอย่างสาสมแล้ว หวังว่าคุณจะให้อภัยเธอสักครั้ง"

"จริง ถึงยังไงตอนนี้อานอานก็ถูกกักบริเวณออกไปไหนไม่ได้ คุณหร่วนก็อย่าเขี้ยวให้มันเกินเหตุหน่อยเลย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มออกมาเล็กน้อย "แค่อธิบายว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวยังไง แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะคะ"

แม่ของโจวอานอานลุกพรวดขึ้นมา "หร่วนซิงหว่าน เธออย่าคิดว่ามีเฉิงเว่ยคอยหนุนหลัง แล้วจะมองว่าตัวเองสำคัญยังไงก็ได้นะ คิดว่าคนอื่นไม่รู้เหรอว่าเธอมันก็แค่สิ่งของ เป็นแค่คนที่โจวฉือเซินเขี่ยทิ้ง ตอนนี้ยังมาอ่อยเฉิงเว่ยอีก คิดว่าตัวเองสูงส่งเป็นพญาหงส์หรือไง！"

พ่อของโจวอานอานรีบยืนขึ้นมาจับเธอเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยแววขอโทษ "ขออภัยท่านจิ้นด้วย พวกเรา...."

"พอแล้ว คุณจะแกล้งทำตัวนอบน้อมไปถึงเมื่อไหร่ ถึงยังไงตระกูลโจงก็มีชื่อเสียง ไม่จำเป็นต้องบากหน้ามาขอร้องคนอื่นก็ได้！"

เธอพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าขึ้นมา แล้วหันหลังเดินออกไป

พ่อของโจวอานอานรีบโค้งให้ท่านจิ้น "ท่านจิ้นต้องขอโทษจริงๆครับ ที่เธอพูดออกมาก็เพราะว่าโกรธ อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะครับ"

ท่านจิ้นยกชาขึ้นมาจิบ เอ่ยพูดนิ่งๆว่า "ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันเองก็ช่วยอะไรแกไม่ได้แล้วล่ะ"

พ่อของโจวอานอานตวัดตามองเฉิงเว่ย อีกฝ่ายนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความเยือกเย็น

เขาทำได้เพียงกัดฟันกรอด แล้วเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ท่านจิ้นถึงได้พรูลมหายใจออกมา เอ่ยพูดกับเฉิงเว่ย "เสี่ยวเว่ย ครั้งนี้ฉันไม่ทำความเข้าใจสถานการณ์เองแหละ โทษฉันได้เลย"

"ท่านจิ้นพูดอย่างนั้นได้ยังไง ผมก็แค่คิดว่าควรที่จะอธิบายให้คุณฟังอย่างชัดเจนก็เท่านั้น"

ท่านจิ้นหันมาพูดกับหร่วนซิงหว่าน "สาวน้อย เรื่องนี้พวกเขาเป็นคนผิด คำพูดพวกนั้นเธอก็อย่าเก็บเอามาใส่ใจเลยนะ เดิมทีฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับตระกูลโจวและตระกูลโจงหรอก เพียงแต่ว่าจื้อเหวินเคยเป็นลูกศิษย์ของฉัน พอเห็นสถานการณ์ของตระกูลโจวในปัจจุบัน ถึงได้ออกปากว่าจะช่วยเขา"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ขอบคุณค่ะท่านจิ้น"

ในตอนนี้เอง คนใช้ก็เคาะประตู พร้อมแจ้งว่าเตรียมมื้อเย็นเสร็จแล้ว

ท่านจิ้นลุกขึ้น "ไปกันเถอะ ทานข้าวเย็นด้วยกัน"

เฉิงเว่ยกับหร่วนซิงหว่านเดินตามหลัง เอ่ยพูดเสียงเบาว่า "ซิงหว่าน เรื่องนี้ฉันน่าจะบอกเธอล่วงหน้า"

เขาเม้มปาก "ขอโทษนะ ฉันแค่อยากให้พวกเขาขอโทษเธอ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ไม่เป็นไร ฉันเองก็ไม่เคยหวังว่าจะได้รับคำขอโทษจากพวกเขาอยู่แล้วล่ะ"

ไม่ว่าจะเป็นโจวอานอาน หรือโจงเสียน

คำขอโทษของพวกเธอ ไม่มีความหมายอะไร มีแต่จะทำให้รู้สึกรำคาญ