สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 204

ระหว่างทางไปห้องน้ำ หร่วนซิงหว่านรู้สึกทรมานเป็นอย่างมาก

เธอถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่หาข้ออ้างแบบนี้

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังเหงื่อตกอยู่นั้น ข้อมือของเธอก็ถูกใครบางคนจับกุมเอาไว้ เธอไม่ทันตั้งตัว จึงถูกดึงไปยังมุมมุมหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านมองผู้ชายใบหน้าดุดันตรงหน้า พร้อมกับก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ "ประธานโจวจะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ"

โจวฉือเซินมองเธอด้วยหางตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงจืดชืดผิดปกติ "ที่ผมพูดเรื่องอื่นทำไมคุณดูไม่เชื่อจังเลยล่ะ"

"........"

พูดเรื่องไหนก็เรื่องนั้นสิ หมาบ้านี่จะไปพูดถึงเรื่องอื่นทำไม

หร่วนซิงหว่านหลบสายตา "รบกวนประธานโจวถอยไปด้วยค่ะ ฉัน....."

โจวฉือเซินยันแขนขวางทางเธอเอาไว้ "หร่วนซิงหว่าน ผมไม่อยู่แค่ไม่กี่วันเองนะ?"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงหาเรื่องของเขา หร่วนซิงหว่านก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ "ประธานโจวพูดอย่างนี้หมายความว่าไง ฉันมาทานข้าวกับเพื่อนต้องขออนุญาตคุณด้วยเหรอ"

"คุณแน่ใจนะว่าเฉิงเว่ยเห็นคุณเป็นแค่เพื่อน?"

".....มันไม่เกี่ยวกับคุณ"

นัยน์ตาดำลึกของโจวฉือเซินมองมาที่เธอแน่นิ่ง เอ่ยพูดออกมาทีละคำว่า "คุณเคยบอกว่าคุณชอบผม ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผมล่ะ?"

"ฉันบอกตอนไหน ทั้งๆที่คุณนั่นแหละ...."

"มันไม่สำคัญหรอกว่าใครเป็นคนพูด มันสำคัญตรงเรื่องราวในตัวมันต่างหาก"

หร่วนซิงหว่านขี้เกียจยืดเยื้อกับเขา ตาหมาบ้านี่มักจะหาเหตุผลให้คำพูดของตัวเองได้เสมอ

โจวฉือเซินไม่คิดที่จะปล่อยเธอ ตรงกันข้ามกลับขยับย้นขอบเขตในการกักตัวเธอให้น้อยลงกว่าเดิม เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาว่า "หลายวันมานี้คุณคิดถึงผมไหม?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขามันประสาท！

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูดอย่างจริงจัง "ประธานโจว กรุณารู้จักกาลเทศะด้วย ที่นี่บ้านคนอื่นนะ"

ไม่กี่วินาทีต่อมา โจวฉือเซินก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า "ผมคิดถึงคุณ"

หร่วนซิงหว่านไม่คาดคิดว่าจู่ๆตาหมาบ้านี่จะพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ออกมา เธอจึงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

ระยะนี้ตาหมาบ้านี่เป็นอย่างนี้อยู่ตลอด เอาแต่พูดให้เธอไปไม่เป็นอยู่บ่อยๆ

เหมือนจะทะเลาะแต่ก็ไม่ทะเลาะ

ในตอนนี้เอง เสียงของเฉิงเว่ยก็ดังมาจากที่ไกลๆ "ซิงหว่าน?"

หร่วนซิงหว่านดึงสติกลับมาในชั่ววินาที ไม่รู้ว่าควรวางสายตาไว้ที่ไหน ท่าทางดูลนลานเป็นอย่างมาก

โจวฉือเซินชักมือกลับมาสอดเข้ากระเป๋า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

เฉิงเว่ยเดินเข้ามา ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปากถาม โจวฉือเซินก็ชิงเอ่ยพูดอย่างนึกรำคาญ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เธอหลงทาง ผมก็เลยมาหาเธอ"

เฉิงเว่ยเม้มปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้พูดโพล่งอะไรออกไป "ข้างหน้าก็ถึงแล้ว เดี๋ยวผมพาไปเอง"

เมื่อเขาหันหลัง หร่วนซิงหว่านก็เหยียบเท้าของผู้ชายข้างๆอย่างแรง

โจวฉือเซินไม่ได้ตั้งตัว จึงส่งเสียงอื้ออึงออกมา

เฉิงเว่ยได้ยินเสียงก็หันไปมอง เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นของโจวฉือเซิน ก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า "ประธานโจวเป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า "อาจจะไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า เดี๋ยวเขาก็หายเองแหละ เราไปกันเถอะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้า ก่อนจะไปยังอุตส่าห์หวังดีพูดขึ้นมาว่า "แถวนี้มีคนใช้อยู่นะครับ ถ้าประธานโจวไม่รู้จักทาง ถามพวกเขาเอาก็ได้"

พูดจบ ก็พาหร่วนซิงหว่านหันหลังเดินออกไป

ขมับของโจวฉือเซินเต้นตุบๆ มองตามแผ่นหลังของพวกเขาพร้อมกับกัดฟันกรอด

หลังจากที่เดินออกมาไกลแล้ว เฉิงเว่ยถึงได้หันไปมองข้างหลัง จากนั้นก็หยุดเดิน

หร่วนซิงหว่านสังเกตเห็น จึงหยุดเดินเช่นเดียวกัน "มีอะไรเหรอ?"

เฉิงเว่ยเม้มปาก "ซิงหว่าน จริงๆแล้วฉันมีเรื่องหนึ่งอยากบอกเธอมานานแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยขึ้น "ฉันเองก็มีเรื่องอยากบอกนายเหมือนกัน"

"งั้น....ฉันขอพูดก่อนแล้วกันนะ"

เขากลัวว่าถ้าให้หร่วนซิงหว่านพูดก่อน คำพูดที่เขาอยากจะพูด คงไม่ได้พูดออกมาให้อีกฝ่ายรู้ตลอดชีวิต

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ

เฉิงเว่ยเอ่ยขึ้นมาว่า "เธออาจจะสังเกตเห็นแล้วก็ได้ แต่ว่าฉันไม่รู้ว่าควรต้องพูดอย่างไรกับเธอดี อาจเป็นเพราะ...." ขณะที่พูด เขาก็หลุดขำออกมา "กลัวเธอจะปฏิเสธล่ะมั้ง"

"เฉิงเว่ย....."

"ซิงหว่าน เธอฟังฉันพูดให้จบก่อนนะ" เฉิงเว่ยเอ่ยขึ้น "ฉันชอบเธอมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ว่าตอนนั้นข้างกายเธอมีจี้หวยเจี้ยน และฉันก็เห็นว่าเธออยู่กับเขา เธอมีรอยยิ้มที่สดใสมากแค่ไหน ดังนั้นฉันเลยไม่คิดที่จะทำลายความสุขของเธอ แต่ว่า....ตอนนี้โอกาสตกมาอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้ง ฉันไม่อยากพลาดมันไปอีกแล้วล่ะ"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยขึ้น "ขอโทษนะ"

"ซิงหว่าน เธอไม่พูดคำนี้กับฉันได้ไหม ที่ฉันเลือกบอกเธอตอนนี้ ไม่ใช่เพราะอยากให้เธอตกลงในทันที ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันคิดยังไง ฉันรู้ว่าช่วงนี้ประธานโจวก็ตามจีบเธอเหมือนกัน เพราะงั้นฉันเลยหวังว่า ฉันจะมีโอกาสได้แข่งกับเขาอย่างยุติธรรม"

หร่วนซิงหัวเราะออกมาบางเบา "เขาไม่ได้จีบฉัน ก็แค่ยึดความคิดตัวเองเป็นหลักแล้วตามมายุ่งวุ่นวายก็เท่านั้น"

"ถึงจะยังไง ฉันก็ดูออก ว่าประธานโจวเองก็ชอบเธอเหมือนกัน"

หร่วนซิงหว่านเงียบ

เฉิงเว่ยเอ่ยพูดขึ้นมาอีกว่า "เอาล่ะ พอได้พูดมันออกมาตอนนี้ก็รู้สึกโล่งแล้ว ซิงหว่าน เธอพูดเรื่องของเธอมาได้เลย"

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่สักพัก ก็เอ่ยขึ้น "เฉิงเว่ย ขอบคุณที่รู้สึกดีๆกับฉันนะ แต่ว่าฉัน...."

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านปฏิเสธ เฉิงเว่ยก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน "ฉันบอกแล้วไง เธอไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้ ถึงปัจจุบันเธอจะไม่ชอบฉัน ก็ใช่ว่าในอนาคตจะไม่ชอบเสียหน่อย ความคิดมันเปลี่ยนไปทุกวันนั่นแหละ ฉันเองก็จะพยายามทำให้เธอชอบฉัน"

เฉิงเว่ยพูดต่อว่า "ซิงหว่าน ลองให้โอกาสฉันแล้วก็ให้โอกาสตัวเธอเองเถอะนะ"

ได้ยินดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เงยหน้าขึ้น อ้าปากเตรียมพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

......

เมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องอาหารอีกครั้ง ก็พบว่าโจวฉือเซินกลับมานั่งประจำที่เดิมแล้ว

โจวฉือเซินปรายตามองพวกเขาทีหนึ่ง เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ "ประธานเฉิงไม่รู้จักทางเหรอครับ"

เฉิงเว่ยหัวเราะออกมาเบาๆ "ทางเดินตอนกลางคืนค่อนข้างไปยากน่ะครับ ดูเหมือนประธานโจวจะไม่ค่อยสบาย ให้คนเตรียมยาให้ไหมครับ"

"ประธานเฉิงคงจะสนิทกับท่านจิ้นมากเลยสินะครับ คงมาที่นี่บ่อยๆล่ะสิท่า"

เฉิงเว่ยเอ่ยพูดอย่างมีนัยแฝง "ไม่ถึงกับสนิทหรอกครับ เพียงแต่ว่ารู้จักกันมานาน นานกว่าประธานโจวเสียอีก"

สีหน้าของโจวฉือเซินอึมครึมในทันที ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่น นัยน์ตาดำขลับเคลือบไปด้วยความเย็นยะเยือก

ได้ยินทั้งสองพูดใส่กัน หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกปวดหัวเป็นที่สุด

ด้านท่านจิ้นกลับเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง กระซิบถามWilliamเสียงเบาว่า "นี่พวกเขากำลังแย่งผู้หญิงด้วยการแข่งว่าใครรู้จักฉันก่อนกันงั้นเหรอ?"

Williamเขำออกมา รินชาให้ชายแก่ จากนั้นก็ผ่าวงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "ได้ยินมาว่าคุณหร่วนเปิดสตูติโอ ไม่รู้ว่าผมพอจะมีบุญได้ไปเยี่ยมชมสักครั้งไหมนะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้ายิ้มๆ "เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะ"

Williamเอ่ยขึ้น "งั้นพรุ่งนี้ตอนบ่ายแล้วกันครับ คุณหร่วนสะดวกไหม"

"สะดวกค่ะ คุณWilliamมาตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาลอยๆว่า "พรุ่งนี้ตอนบ่ายผมว่าง พอดีเลยจะได้ไปเป็นเพื่อนคุณWilliam"

หร่วนซิงหว่าน​ "........"

Williamหัวเราะออกมา "มีประธานโจวไปเป็นเพื่อน รู้สึกเป็นเกีรติสุดๆเลยครับ"

เฉิงเว่ยกำลังจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่าง สายตาจากฝ่ายตรงข้ามก็ตวัดมองมา เขาทำได้เพียงกำหมัดแน่น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป