สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 206

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านไปรินน้ำ เพ้ยซานซานก็เดินตามมา เอ่ยถามเสียงเบาว่า "ซิงซิง คนที่มากับโจวฉือเซินคือใครเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านชงชาไปพลางเอ่ยพูดขึ้นมา "พาร์ทเนอร์ร่วมงานของเขา"

เพ้ยซานซานยังงง "แล้วเขาพาพาร์ทเนอร์มาที่นี่ทำไม?"

"........"

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้

นั่นสิ ถ้าพูดกันตามเหตุผล Williamเป็นพาร์ทเนอร์ร่วมงานของโจวฉือเซิน แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อวานตอนที่Williamบอกว่าจะมาที่สตูติโอ เธอกลับไม่รู้สึกแปลกๆหรือลังเลเลยแม้แต่น้อย มากไปกว่านั้นคือไม่ปฏิเสธ ทุกอย่างเป็นธรรมชาติไปหมด ถึงขั้นไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างแปลกไป

หร่วนซิงหว่านพยายามหาข้อแก้ต่าง เธอปิดฝาชาลงช้าๆ "ถึงจะ....เป็นอย่างนั้น แต่ฉันกับคุณWilliamก็เคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ แถมยังคุยกันถูกคอ เพราะงั้น....."

เพ้ยซานซานได้ฟังคำแก้ตัวของเธอ ก็เอ่ยขัดจังหวะ "ที่แกได้รู้จักเขา ก็เพราะโจวฉือเซินใช่ไหมล่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "........"

ไปแทบไม่เป็นเลย

เพ้ยซานซานพูดยิ้มๆว่า "ฉันล้อแกเล่น แกรีบไปเถอะ พวกเขารออยู่นะ"

คราวนี้หร่วนซิงหว่านรู้สึกเริ่มอึดอัดขึ้นมา "ซานซาน แกไปกับฉันเป็นไง....."

"อย่าๆๆ แกปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอดเถอะ แค่ได้เจอหน้าอิตาบ้า...เอ่อ ประธานโจว ฉันก็รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง สติฟั่นเฟือนไปหมด"

เพ้ยซานซานหาข้ออ้างพร้อมกับวิ่งหนีไป

หร่วนซิงหว่านมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วทิ้งหัวลง

เมื่อเธอยกชามาเสิร์ฟ Williamก็เอ่ยถามว่า "พวกผมมารบกวนเวลาทำงานคุณหร่วนหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่ค่ะ วันนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ฉันว่าจะถือโอกาสนี้พักผ่อนเหมือนกัน คุณWilliam พวกคุณเชิญนั่ง....."

เธอเพิ่งพูดได้ถึงครึ่ง ก็ถูกจับกุมข้อมือเอาไว้ ชั่ววินาทีต่อมา เธอก็เซล้มลงบนโซฟา

โจวฉือเซินเอ่ยพูดเสียงนิ่ง "อยากพักก็มานั่งดีๆ จะวิ่งไปวิ่งมาทำไม"

นั่นก็เพราะว่าคุณหน้าด้านตามมาไม่ใช่หรือไง！

แต่เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย ซ้ำยังเป็นแขกของเธอ หร่วนซิงหว่านจึงไม่กล้าเดินหนีไปไหน เธอเงียบอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ขยับไปอีกด้าน เว้นระยะให้ห่างจากตาหมาบ้า

ด้านโจวฉือเซินก็มองมาที่เธออย่างไม่พอใจ จึงพาดแขนล้อมหลังเธอไว้ แสดงความเป็นเจ้าของ

ฝั่งตรงข้าม Williamเห็นพวกเขาแอบวางท่าใส่กัน ก็หลุดขำออกมาเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจโจวฉือเซิน หันมาคุยกับWilliamว่า "คุณWilliamกลับมาที่เมืองหนานเฉิงได้สักระยะแล้วนี่ เริ่มชินหรือยังคะ"

"ไม่ได้กลับมาหลายปี ก็รู้สึกไม่ค่อยชินนิดหน่อยครับ แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ"

ทั้งสองคุยกันได้สองสามประโยค หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกจั๊กจี้บริเวณหลัง เส้นผมถูกกระตุกจนรู้สึกเจ็บนิดๆ

เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พร้อมกับหันไปมองพรึบ

โจวฉือเซินคงนึกไม่ถึงว่าเธอจะมีปฏิกิริยาไวขนาดนี้ มือของเขายังชะงักค้างอยู่กลางอากาศ ปลายนิ้วคาอยู่บนเส้นผมที่โดนกระตุก

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นเส้นผมที่หลุดออกมา พลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ช่วงนี้ประธานโจวว่างมากเหรอคะ?"

โจวฉือเซินชักมือกลับมา พร้อมกับเปลี่ยนท่านั่ง เอ่ยพูดน้ำเสียงนิ่งๆ "ไม่นะ"

"แล้วประธานโจว....."

"ช่วงนี้ผมกำลังคุยเรื่องสัญญากับคุณWilliamอยู่ เขาไปที่ไหน ผมก็ต้องไปด้วยสิ"

หร่วนซิงหว่าน "........"

ชิ หน้าไม่อาย