สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 206

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านไปรินน้ำ เพ้ยซานซานก็เดินตามมา เอ่ยถามเสียงเบาว่า "ซิงซิง คนที่มากับโจวฉือเซินคือใครเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านชงชาไปพลางเอ่ยพูดขึ้นมา "พาร์ทเนอร์ร่วมงานของเขา"

เพ้ยซานซานยังงง "แล้วเขาพาพาร์ทเนอร์มาที่นี่ทำไม?"

"........"

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้

นั่นสิ ถ้าพูดกันตามเหตุผล Williamเป็นพาร์ทเนอร์ร่วมงานของโจวฉือเซิน แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อวานตอนที่Williamบอกว่าจะมาที่สตูติโอ เธอกลับไม่รู้สึกแปลกๆหรือลังเลเลยแม้แต่น้อย มากไปกว่านั้นคือไม่ปฏิเสธ ทุกอย่างเป็นธรรมชาติไปหมด ถึงขั้นไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างแปลกไป

หร่วนซิงหว่านพยายามหาข้อแก้ต่าง เธอปิดฝาชาลงช้าๆ "ถึงจะ....เป็นอย่างนั้น แต่ฉันกับคุณWilliamก็เคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ แถมยังคุยกันถูกคอ เพราะงั้น....."

เพ้ยซานซานได้ฟังคำแก้ตัวของเธอ ก็เอ่ยขัดจังหวะ "ที่แกได้รู้จักเขา ก็เพราะโจวฉือเซินใช่ไหมล่ะ"

หร่วนซิงหว่าน "........"

ไปแทบไม่เป็นเลย

เพ้ยซานซานพูดยิ้มๆว่า "ฉันล้อแกเล่น แกรีบไปเถอะ พวกเขารออยู่นะ"

คราวนี้หร่วนซิงหว่านรู้สึกเริ่มอึดอัดขึ้นมา "ซานซาน แกไปกับฉันเป็นไง....."

"อย่าๆๆ แกปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอดเถอะ แค่ได้เจอหน้าอิตาบ้า...เอ่อ ประธานโจว ฉันก็รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง สติฟั่นเฟือนไปหมด"

เพ้ยซานซานหาข้ออ้างพร้อมกับวิ่งหนีไป

หร่วนซิงหว่านมองตามแผ่นหลังของเธอ แล้วทิ้งหัวลง

เมื่อเธอยกชามาเสิร์ฟ Williamก็เอ่ยถามว่า "พวกผมมารบกวนเวลาทำงานคุณหร่วนหรือเปล่า?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่ค่ะ วันนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ฉันว่าจะถือโอกาสนี้พักผ่อนเหมือนกัน คุณWilliam พวกคุณเชิญนั่ง....."

เธอเพิ่งพูดได้ถึงครึ่ง ก็ถูกจับกุมข้อมือเอาไว้ ชั่ววินาทีต่อมา เธอก็เซล้มลงบนโซฟา

โจวฉือเซินเอ่ยพูดเสียงนิ่ง "อยากพักก็มานั่งดีๆ จะวิ่งไปวิ่งมาทำไม"

นั่นก็เพราะว่าคุณหน้าด้านตามมาไม่ใช่หรือไง！

แต่เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย ซ้ำยังเป็นแขกของเธอ หร่วนซิงหว่านจึงไม่กล้าเดินหนีไปไหน เธอเงียบอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ขยับไปอีกด้าน เว้นระยะให้ห่างจากตาหมาบ้า

ด้านโจวฉือเซินก็มองมาที่เธออย่างไม่พอใจ จึงพาดแขนล้อมหลังเธอไว้ แสดงความเป็นเจ้าของ

ฝั่งตรงข้าม Williamเห็นพวกเขาแอบวางท่าใส่กัน ก็หลุดขำออกมาเงียบๆ

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจโจวฉือเซิน หันมาคุยกับWilliamว่า "คุณWilliamกลับมาที่เมืองหนานเฉิงได้สักระยะแล้วนี่ เริ่มชินหรือยังคะ"

"ไม่ได้กลับมาหลายปี ก็รู้สึกไม่ค่อยชินนิดหน่อยครับ แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วล่ะ"

ทั้งสองคุยกันได้สองสามประโยค หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกจั๊กจี้บริเวณหลัง เส้นผมถูกกระตุกจนรู้สึกเจ็บนิดๆ

เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พร้อมกับหันไปมองพรึบ

โจวฉือเซินคงนึกไม่ถึงว่าเธอจะมีปฏิกิริยาไวขนาดนี้ มือของเขายังชะงักค้างอยู่กลางอากาศ ปลายนิ้วคาอยู่บนเส้นผมที่โดนกระตุก

เมื่อหร่วนซิงหว่านเห็นเส้นผมที่หลุดออกมา พลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ช่วงนี้ประธานโจวว่างมากเหรอคะ?"

โจวฉือเซินชักมือกลับมา พร้อมกับเปลี่ยนท่านั่ง เอ่ยพูดน้ำเสียงนิ่งๆ "ไม่นะ"

"แล้วประธานโจว....."

"ช่วงนี้ผมกำลังคุยเรื่องสัญญากับคุณWilliamอยู่ เขาไปที่ไหน ผมก็ต้องไปด้วยสิ"

หร่วนซิงหว่าน "........"

ชิ หน้าไม่อาย

......

บนถนน หลังจากที่หญิงวัยกลางถูกจับโยนออกมา เธอก็คิดที่จะกลับไปอาละวาดที่สตูดิโออยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเธอไปถึงแค่ครึ่งทาง ก็ถูกสกัดเอาไว้ตลอด และเธอก็ค้นพบว่า ทางเข้าสตูดิโอ ตอนนี้มีผู้ชายสูทดำหลายคนกำลังยืนเฝ้าอยู่ เธอถ่มน้ำลายลงบนสนามหญ้า พร้อมกับเดินลูบหลังออกไป

ไม่นาน รถหรูคันสีขาวก็มาจอดลงตรงหน้าของเธอ

ดวงตาของหญิงวัยกลางคนเป็นประกาย รีบเดินเข้าไปหาทันที "ฉันทำตามที่คุณสั่งแล้ว ถึงเวลาให้เงินฉันได้แล้วมั้ง"

หลินจืออี้เอี้ยวตัวกลับหลัง หยิบซองสีขาวออกมา "นี่เป็นค่าตอบแทนครั้งก่อน" จากนั้นก็หยิบมาอีกซอง "ทำได้ดี ฉันต้องการให้แกก่อเรื่องต่อไป วุ่นวายเท่าไหร่ยิ่งดี"

"สบายมาก วันนี้ฉันพอดูออกว่า นังนั่นเป็นพวกลูกแหง่ ใครรังแกก็ไม่กล้ามีปากมีเสียง ฉันอยากบีบนังนั่นแบบไหนก็ทำได้สบายๆ..."

แต่ว่าในตอนที่เธอยื่นมือออกไปกำลังจะหยิบเงิน หลินจืออี้กลับขยับหลบ เอ่ยพูดยิ้มๆว่า "อย่าเพิ่งใจร้อนสิ รอให้แกทำสำเร็จก่อน แล้วฉันจะให้ส่วนที่เหลือกับแก"

"คุณอยากให้ฉันทำอะไรคุณพูดมาเถอะ"

หลินจืออี้ยื่นซองขาวไปให้เธอหนึ่งซอง พร้อมกับหยิบรูปภาพใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า "จำรูปร่างหน้าตาของเขาเอาไว้ให้ดีๆ"

"หน้าตาดีเลยนี่ จำได้อยู่แล้ว ดูเหมือนจะยังเรียนมหาลัย....."

"เรื่องนี้แกไม่จำเป็นต้องรู้" หลินจืออี้เอ่ยพูดนิ่งๆ "ฉันอยากให้เขามีชื่อเสียงฉาวโฉ่ แกรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง?"

หญิงวัยกลางคนเบ้ปาก "เรื่องมันไม่ยากหรอก แต่ว่าคุณต้องเพิ่มค่าจ้างด้วยสิ"

หลินจืออี้กอดอก "ขอแค่แกทำสำเร็จ เงินมากเท่าไหร่ฉันก็ให้แกได้"

"งั้นฉันขอ...." หญิงวัยกลางวันยกมือแสดงจำนวน "เท่านี้ได้ไหม"

"ได้สิ"

หลินจืออี้ตอบกลับอย่างว่องไว หญิงวัยกลางคนเปลี่ยนใจในพริบตา พร้อมกับทำมือแสดงจำนวนใหม่อีกครั้ง "ไม่ๆๆ ฉันขอเท่านี้แล้วกัน！"

"ได้"

หลังจากตกลงเรื่องเงินเสร็จ หญิงวัยกลางคนก็เอ่ยขึ้นมา "แล้วยังต้องมาก่อกวนที่นี่อยู่ไหม"

หลินจืออี้เหลือบมองรถหรูคันสีดำที่จอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พูดด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า "ถ้าเป็นไปได้ ก็ก่อกวนต่อไปซะ อย่าให้เธอมีความสุขแม้แต่วันเดียว"

หญิงวัยกลางคนหัวเราะฮิๆ "เรื่องนี้ฉันถนัด ถ้าใครมันกล้ามายุ่งกับฉันหยางกุ้ยเฟิน มันไม่ได้นอนหลับสบายแน่！"

หลินจืออี้ละสายตากลับมา หมุนตัวไปขึ้นรถ

ในตอนที่เธอขับออกไป หยางกุ้ยเฟินก็ตาไว จำทะเบียนรถเธอเอาไว้

......

หน้าประตูสตูดิโอ Williamเอ่ยพูดขึ้นมาว่า "คุณหร่วน วันนี้รบกวนคุณมากแล้ว ตอนแรกว่าจะเลี้ยงข้าวคุณหร่วนสักมื้อ แต่จู่ๆก็ดันมีงานเข้าต้องรีบไปจัดการ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "คุณWilliamไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ"

เธอพูดพร้อมกับหันไปมองผู้ชายข้างๆที่ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยพูดเสียงนุ่มว่า "ประธานโจวบอกว่าคุณWilliamไปไหน คุณก็จะไปที่นั่นไม่ใช่เหรอ?"

โจวฉือเซินมองมาที่เธอด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา

ต่อให้เขาไม่พูด หร่วนซิงหว่านก็เดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร

นอกจากคิดว่าเธอใจจืดใจดำ ก็คงไม่มีอย่างอื่นแล้ว

ผ่านไปไม่กี่วินาที โจวฉือเซินถึงได้พูดขึ้นมาว่า "คืนนี้ผมจะมาหาคุณ"

พูดจบ เขาก็ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตอบกลับ ก้าวเท้าเดินออกไปจากสตูดิโอทันที

Williamยิ้มให้หร่วนซิงหว่าน "คุณหร่วน งั้นผมเองก็ขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆ "แล้วเจอกันค่ะ"

เมื่อพวกเขาเดินไปไกลแล้ว เพ้ยซานซานก็ไม่รู้ว่าโผล่มาแต่ไหน "แหนะๆๆ ได้ยินหรือยัง คืนนี้เขาจะมาหาแก แกว่าเขากับยัยแม่ประสาทเสียคนนั้น ใครจะเป็นผู้ชนะ?"

"........"