สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 247

หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกแปลกใจ

แต่ความจริงก็คือความจริง คนเหล่านั้นเป็นเหมือนคนบ้า พวกเขาไม่สามารถทำอะไรโจวฉือเซินได้ จึงทำได้เพียงพุ่งเป้ามาที่เธอ

เธอได้ล่วงเกินใครบางคนจริงๆ

หร่วนซิงหว่านนิ่งเงียบครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็กล่าวว่า "ประธานโจว คุณจะจัดการเรื่องของโจวอานอานอย่างไร?"

โจวฉือเซินกล่าวช้าๆ ว่า " เรื่องลับๆ เช่นนี้ มีแต่ภรรยาของผมเท่านั้นที่สามารถรู้ได้"

หร่วนซิงหว่าน "......"

โอเค ถือเสียว่าเธอไม่เคยถามอะไร

เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร โจวฉือเซินก็กล่าวอีกครั้งว่า "วางใจเถอะ เธอยังมีชีวิตอยู่"

การที่เขาเก็บโจวอานอานไว้นั้นเป็นเพราะเขามีแผนอื่น เขาจะให้เธอตายอย่างง่ายดายได้อย่างไร

"อ้อ"

เธอไม่อยากสนใจเรื่องพวกนั้น

ไม่นาน พนักงานบริการก็นำอาหารมาเสิร์ฟ

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะตักซุป เขาเห็นว่าโจวฉือเซินหยิบช้อนซุปขึ้นมาแล้ว แล้วก็หยิบถ้วยในมือของเธอไป

การเคลื่อนไหวทั้งหมดดูเป็นธรรมชาติ

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สังเกตมาก่อนเลยว่าอิตาบ้าคนนี้ก็มีคุณสมบัติที่จะดูแลบริการคนอื่นได้

แน่นอนว่ามีบางอย่างที่ไม่ใช่ว่าผู้ชายจะทำไม่ได้ อยู่ที่ว่าเขารักคุณหรือไม่เท่านั้นเอง

หลังจากที่โจวฉือเซินวางซุปไว้ข้างหน้าเธอแล้ว หร่วนซิงหว่านกล่าวตามมารยาทว่า "ขอบคุณ ประธานโจว"

โจวฉือเซินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "คุณน่าจะรู้ว่าผมไม่ต้องการคำขอบคุณด้วยวาจาแบบนี้"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา กินข้าวของคุณไปเถอะอิตาบ้า!

หลังจากทานอาหารเสร็จ ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะจากไป และเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้พบกับคนรู้จัก

Daniel เป็นคนที่กล่าวทักทายก่อน "คุณหร่วนทานข้าวอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า และก่อนที่เธอจะพูด ก็เห็นคนเดินตามหลัง Daniel

หลินจืออี้เดินมายืนข้าง Daniel และกล่าวด้วยรอยยิ้มแต่เหมือนไม่ยิ้ม "คุณหร่วน พวกเราพบกันอีกแล้ว ทำไมคุณหร่วนถึงได้มาคนเดียว? ฉือเซินไม่มาด้วยเหรอ?"

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยการถากถาง หร่วนซิงหว่านยิ้มจางๆ โดยไม่ตอบ

ขณะนี้ มีเสียงที่ราบเรียบของผู้ชายดังมาจากด้านข้าง "หาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

สีหน้าของหลินจืออี้เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา และกำมือทั้งสองข้างไว้แน่น

ยังคงเป็นเช่นนี้ พวกเขากลับมาคบกันอีกครั้ง

หร่วนซิงหว่านไม่ต้องการมีส่วนร่วมเรื่องขัดแย้งพวกนั้น และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "Daniel คุณหลิน ฉันยังมีธุระต้องทำอีก ฉันขอตัวก่อน"

หลังจากกล่าวจบ ก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อโจวฉือเซินเห็นเช่นนั้น ขณะที่เขากำลังจะเดินตามออกไป หลินจืออี้กล่าวว่า "ฉือเซิน คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?"

โจวฉือเซินล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปกระเป๋ากางเกง และหันศีรษะไปอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา หลังจากเหลือบมอง Daniel ที่อยู่ข้างๆ เธอ เขาก็เหลือบมองเธอเล็กน้อย "ผมควรแสดงความยินดีกับคุณที่ได้พบรักแท้ หรือว่าควรแสดงความยินดีที่คุณจะหมั้นในเดือนหน้าดี?"

หลินจืออี้หัวเราะเย้ยหยันตนเอง "ถ้าคุณไม่ถอนหมั้นอย่างกะทันหัน ตอนนี้พวกเราน่าจะแต่งงานกันแล้ว และฉันจะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้"

หลินจืออี้เป็นคนที่หยิ่งยโสมาก ถึงแม้ว่าจะถูกโจวฉือเซินถอนหมั้น แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะฝากชีวิตของตนเองไว้กับผู้ชายที่อัมพาตครึ่งล่าง

แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนหน้านั้นตอนที่เธอต้องการที่จะแต่งงานกับฉือเซิน พ่อของเธอบอกเธอว่าคิดให้รอบคอบ และทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับความสุขของเธอเป็นหลัก นี่เพียงเวลาไม่กี่เดือน พ่อของเธอก็ตัดสินใจให้เธอแต่งงานกับโจวจู้นเหนียน

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้พ่อของเธอจะตั้งใจอย่างแน่วแน่ และไม่ยอมให้โอกาสเธอปฏิเสธ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะประนีประนอมได้

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ตั้งแต่ได้พบกับ Daniel เธอก็ค่อยๆ รู้ว่าตนเองต้องการอะไร เห็นได้ชัดว่ามีทางเลือกที่ดีกว่า และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะใช้ชีวิตกับคนพิการไปตลอดชีวิต