สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 256

แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านแค่พูดเท่านั้น เธอไม่ได้โง่ ขนาดที่ไปถามถึงตระกูลหลิน ขืนทำแบบนั้น ก็เท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ

โจวฉือเซินพูดว่า "ต่อไปถ้าเจอหลินจืออี้อีก ไม่ว่าเธอพูดอะไร ให้ทำเหมือนเมื่อก่อน อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามต่อหน้าเธอ"

"อืม"

โจวฉือเซินลุกขึ้นดีดนิ้วใส่หน้าผากเธอ จากนั้นจึงหัวเราะ และพูดเบาๆ ว่า "อย่าพูดแล้วไม่ทำ จำไว้ให้ขึ้นใจ"

คนมีไหวพริบ และพูดเก่งอย่างหร่วนซิงหว่าน แค่เธอพูด หลินจืออี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอแล้ว แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะยิ่งวุ่นวายไปใหญ่

หร่วนซิงหว่านดันมือเขาออกอย่างไม่ค่อยพอใจ "รู้แล้วน่า ไม่คิดบ้างว่าเธอเล่นงานฉัน เพราะใครกัน"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น ดึงมือออกจากกระเป๋ากางเกง "ผมไปละ ไม่ต้องไปส่งนะ"

"......ประธานโจววางใจเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากไปส่ง"

ไม่รู้ไอ้ผู้ชายเลวนี่ ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน

หลังจากโจวฉือเซินกลับไป หร่วนซิงหว่านเก็บห้องรับแขกอยู่พักหนึ่ง ขณะที่กำลังจะกลับห้อง เพ้ยซานซานเปิดประตูอย่างเงียบๆ แล้วโผล่หน้าออกมาถามเบาๆ ว่า "ประธานโจวกลับหรือยัง"

"กลับแล้ว"

เพ้ยซานซานถึงกับโล่งอก และเดินออกมาจากห้องนอน จากนั้นจึงนั่งลงบนโซฟา แล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า "นับวันชีวิตฉันยิ่งไร้ค่า ซิงซิง ถ้าวันไหนฉันล่วงเกินประธานโจวอย่างรุนแรง เธอต้องบอกให้เขาเก็บศพฉันให้ครบสามสิบสองนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอนั่งลงข้างเพ้ยซานซาน จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า "จะเวอร์อะไรขนาดนั้น"

เพ้ยซานซานพูดอย่างจริงจังว่า "ฉันสาบานเลย ต่อไปจะไม่จับคู่ให้เธอกับเฉิงเว่ยอีก โดนจับได้ทุกที นี่อาจเป็นลิขิตสวรรค์"

เพ้ยซานซานพูดอีกว่า "เฮ้อ เมื่อกี้เขาคุยอะไรกับเธอ คุยซะนานเชียว ฉันอยู่ในนี้ ไม่ได้ยินอะไรสักคำ"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หร่วนซิงหว่านเงียบไป จากนั้นจึงพูดว่า "เขาบอกว่าพ่อแท้ๆ ของฉัน อาจรู้จักกับพ่อของหลินจืออี้"

เมื่อได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานเบิกตาโต "จริงเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า และเล่าเรื่องที่โจวฉือเซินคุยกับเธอ ให้เพ้ยซานซานฟังคร่าวๆ

เมื่อเพ้ยซานซานฟังจบ เธอมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ เธอเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดว่า "แค่ฉันเห็นหลินจืออี้ ก็รู้สึกว่าไม่ใช่คนดีอะไร ตอนนี้เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว ดูเหมือนว่าพ่อเป็นยังไง ลูกก็เป็นอย่างนั้น เลวจริงๆ!"

เงียบไปครู่หนึ่ง เธอพูดอีกว่า "ซิงซิง งั้นตอนนี้เธอจะทำยังไง"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจเบาๆ มองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ค่อยๆ ดูไปละกัน"

ถ้ายึดตามที่โจวฉือเซินพูด ตอนนี้พ่อของหลินจืออี้ต้องจับตาดูทุกการกระทำของเธอ คืนนี้ยังมีเรื่องในงานวันเกิดด้วย ยิ่งทำให้ตระกูลหลินมีข้ออ้างมาเล่นงานเธอได้อย่างเหมาะสม

เพ้ยซานซานพูดอย่างหดหู่ "มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้เธอถึงไม่อยากไปหาพ่อแท้ๆ ดูเหมือนเธอจะเลือกไม่ผิด ไม่งั้นคงไม่ไปขวางหูขวางตาหลินจืออี้กับพ่อหรอก"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้าเบาๆ "ถึงไม่มีเรื่องนี้ ฉันคิดว่าความจริงก็จะถูกเปิดเผยอยู่วันยังค่ำ"

"ก็ใช่ ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ ดูเหมือนทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว เป็นลิขิตสวรรค์"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "คำพูดเมื่อกี้ เธอห้ามไปพูดต่อหน้าเสี่ยวเฉิน"

เมื่อได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานเอามือตบหัวตัวเอง "ใช่ คนบื้ออย่างฉัน วางใจเถอะๆ ฉันจะรูดซิปปาก รับรองว่าไม่พูดแน่นอน"

เสี่ยวเฉินอยากช่วยหร่วนซิงหว่านหาพ่อแท้ๆ นับว่าเป็นความหวังดี ขืนเขารู้ว่า การที่หร่วนซิงหว่านตกอยู่ในอันตราย เพราะการเริ่มต้นหาคนของเขา เขาต้องเอาแต่โทษตัวเองแน่นอน

เพ้ยซานซานก็แค่พูดลอยๆ เท่านั้น เธอไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น แล้วพูดว่า "โอเค นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ"