สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 299

หร่วนซิงหว่านหลับตาไว้ ผ่านไปไม่กี่นาทีถึงรู้สึกว่าฟูกนอนข้างตัวเองค่อยๆ ยุบลงมาเล็กน้อย

จากนั้น ร่างกายที่อุ่นร้อนของชายหนุ่มก็นอนลงข้างๆ ตัวเธอ

หร่วนซิงหว่านเพิ่งอยากจะขยับไปชิดขอบเตียง แขนข้างหนึ่งของโจวฉือเซินก็โอบอยู่ที่เอวของเธอเลย แล้วถามเสียงต่ำขึ้นว่า "ใส่เสื้อผ้านอนเยอะขนาดนี้ แถมยังห่มผ้าห่มด้วย ไม่ร้อนเหรอ?"

"......ไม่ร้อน" คือเรื่องปลอม

ตอนนี้เธอทั้งร้อนทั้งอึดอัด แล้วก็อึดอัดจนหายใจไม่ออกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเลย

ที่ด้านหลัง โจวฉือเซินเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่แค่กอดเธอไว้แน่นเท่านั้น

พอผ่านไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็ได้ยินเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของชายหนุ่มลอยมา

เธอค่อยๆ หันหน้าไป แล้วลองเปิดปากพูดขึ้นเสียงเบาว่า "ประธานโจวคะ?"

สิ่งที่ตอบเธอกลับมา คือความเงียบทั้งหมด

ดูท่าคงจะหลับไปแล้วจริงๆ

หร่วนซิงหว่านโล่งอกไปได้เปลาะหนึ่ง แล้วก็ดึงแขนเขาออกอย่างระมัดระวัง แล้วก็ยื้อตัวออกมาจากอกของเขา

เธอนั่งลงบนเตียง หันไม่มองโซฟา แล้วก็มองผู้ชายชั่วที่นอนหลับอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ไป

พอถอดเสื้อคลุมออกแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นอนลงไปอีกครั้ง ตอนที่นอนลงไปนั้น ก็ยังพยายามรักษาระยะห่างกับโจวฉือเซินให้ได้มากที่สุด

ดวงตาของเธอลืมจนตาโต เมื่อเทียบกับเมื่อกี้ที่ง่วงจะแย่แล้ว ตอนนี้กลับไม่มีความง่วงเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว

แต่มาลองคิดดูแล้วมันก็ใช่ อีกฝ่ายเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งขนาดนั้นคนหนึ่ง สมาธิของเธอจะสามารถผ่อนคลายลงจริงๆ ได้ยังไง

ถ้าหากว่าเธอจะเข้าไปในบ้านตระกูลหลินได้แล้วจริง หลินจื้อหย่วนกับหลินจืออี้ก็จะยิ่งหวาดระแวงเธอมากขึ้น

ถ้าเธออยากจะหาความจริงให้เจอ ก็คงจะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว

แล้วในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังคิดได้อย่างออกรสนั้น อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าที่เอวหนักอึ้ง มือของชายหนุ่มมาวางไว้ที่เอวเธออีกครั้งอย่างแม่นยำไม่ผิดพลาด

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า "ประธานโจว คุณอย่าชิดเข้ามาอีกเลย ฉันจะตกลงไปจากขอบเตียงแล้วนะ"

โจวฉือเซินไม่ได้ตอบกลับ

หร่วนซิงหว่านพูดต่อขึ้นว่า "ฉันรู้ว่าคุณยังไม่หลับ เร็วๆ เลย ขยับไปทางนั้นหน่อย"

พูดแล้ว ก็ยื่นมือไปผลักเขาเล็กน้อย

ในความมืด โจวฉือเซินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เรียวปากบางคลี่ยิ้มออกเล็กน้อย แล้วจับมือเธอไว้ และก็รวบตัวเธอเข้ามาอยู่ในอกทั้งตัว "คุณก็พิงตัวผมไว้หน่อย ก็จะไม่ตกลงไปแล้วไม่ใช่เหรอ ใครใช้ให้คุณเอาแต่จะไปนอนตรงขอบเตียงล่ะ"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าตัวเองถึงจะมีปากสิบอันก็คงจะเถียงไม่ชนะผู้ชายชั่วนี่หรอก เธอเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างหงุดหงิดขึ้นว่า "ฉันง่วงแล้ว จะนอน!"

โจวฉือเซินอืมไปเบาๆ คำหนึ่ง นอกจากกอดตัวเธอไว้ ก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นที่เกินเลยไปอีก

นี่ทรมาทรกรรมกันมาทั้งคืน ความง่วงที่เพิ่งหายไปเมื่อกี้ก็ค่อยๆ หวนกลับมาอีกแล้ว คราวนี้ตาของหร่วนซิงหว่านจะลืมขึ้นก็ยังเปลืองพลังงานแล้ว ตอนแรกเธอกะว่าจะนอนตะแคงข้าง แต่กลับโดนโจวฉือเซินบีบบังคับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาจนได้

ฟังเสียงหัวใจเต้นที่มีเรี่ยวแรงและมั่นคงของชายหนุ่มไป ผ่านไปไม่นาน หร่วนซิงหว่านเองก็นอนหลับสนิทไปเลย

โจวฉือเซินจูบลงตรงหน้าผากของเธอเล็กน้อย แล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ราตรีสวัสดิ์"

คราวที่แล้วที่ได้กอดตัวเธอไว้อย่างนี้ เหมือนกับว่าจะเป็นเรื่องที่นานมามากแล้ว

......

ด้วยการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ อากาศในแต่ละวันต่างก็กำลังเพิ่มสูงขึ้น

เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก แล้วก็มาถึงวันที่มีงานประมูลแล้ว

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วก็แต่งหน้าที่สว่างสดใสสวยงามหน่อยหนึ่ง

รอจนทำทุกอย่างนี้ทำเสร็จแล้ว เธอก็ดูเวลาเล็กน้อย เป็นเวลาบ่ายสองโมง

งานประมูลนั้นจะเริ่มขึ้นตอนบ่ายสามโมง ถ้าเธอไปตอนนี้ ก็ทันเวลาพอดี

ตอนที่จากไปนั้น เธอเอานาฬิกาพกมาเก็บไว้ในกระเป๋า แล้วก็ค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าทีหนึ่ง แล้วเดินทีละก้าวทีละก้าวออกไป