สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 301

อีกด้านหนึ่ง ท่านจิ้นกำลังมองไปยังนาฬิกาพกที่หร่วนซิงหว่านมอบให้ มึนงงอยู่หลายวินาที ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังหร่วนซิงหว่านอย่างเหลือเชื่อ และหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

เมื่อนาฬิกาพกถูกเปิดออก พลันภาพถ่ายหมู่ก็ปรากฏแก่ตรงหน้าสายตาเขา

ท่านจิ้นกำนาฬิกาพกไว้ ผ่านไปสักพักจึงค่อยพูดขึ้นมา "คนในรูป คือเสี่ยวม่าน"

ในตอนนี้เอง ที่ผู้คนโดยรอบต่างพากันพูดคุยจอแจว่า ไม่รู้ว่าหร่วนซิงหว่านไปได้นาฬิกาพกนี้มาได้อย่างไร

แม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะคิดหาความเป็นไปได้ต่างๆ นานานับไม่ถ้วนล่วงหน้า แต่ก็อดที่จะตะลึงไปไม่ได้เมื่อได้รับคำตอบนี้

ดูท่าว่าเธอจะพนันถูก

ทันใด ท่านจิ้นก็จับมือของหร่วนซิงหว่าน รีบพูดด้วยเสียงแห้งขึ้นมาว่า "แม่สาวน้อย หนูได้นาฬิกานี้มาได้ยังไง?"

ลำคอของหร่วนซิงหว่านขมฝาด และแห้งจนเจ็บ เธอใช้เวลานานก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "นี่คือสมบัติของ......แม่ฉันค่ะ"

ทันทีที่คำพูดนี้เปล่งออกมา โดยรอบพลันมีเสียงดังอื้ออึง

ดวงตาของทุกคนต่างก็ปะปนไปด้วยความตื่นตกใจและสงสัย

ถ้าหากนี้คือสมบัติของมารดาหร่วนซิงหว่านแล้วละก็ นี่ก็อธิบายได้แล้วว่า เธอน่าจะเป็นลูกสาวของหลินจื้อหย่วน?

และถูกยกย่องเสมอมาว่าเป็นลูกสาวสุดที่รักของหลินซื่อ คือใครอีก?

สายตาของทุกคนอดไม่ได้ที่จะหันไปหาหลินจืออี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตะลึงงัน ราวกับว่างุนงงกับเรื่องทุกสิ่งอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้า

ท่านจิ้นส่งนาฬิกาคืนให้กับหร่วนซิงหว่าน พลันมองไปยังหลินจื้อหย่วนที่เงียบไม่พูดไม่จา และขมวดคิ้วน้อยๆ "จื้อหย่วน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

ห่างไม่กี่วินาที หลินจื้อหย่วนจึงพูดว่า "พวกคุณตามผมมาครับ"

หลังจากที่เขาหันหลังกลับ หลินจืออี้เป็นคนแรกที่เดินตามไป "คุณพ่อ ทำไม......"

หลินจื้อหย่วนยกมือขึ้น "อย่าเพิ่งใจร้อน ไว้คุยกันทีหลัง"

สีหน้าของหลินจืออี้ดูไม่ดีกว่าก่อนหน้าอย่างมาก เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามองหร่วนซิงหว่าน ก่อนจะแอบกัดฟัน

ท่านจิ้นกระทุ้งไม้เท้า ก่อนจะพูดกับหร่วนซิงหว่านว่า "แม่สาวน้อย พวกเราก็ไปกันเถอะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า ก่อนจะนำนาฬิกาพกซ่อนไว้ในกระเป๋า "ค่ะ"

หลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว ผู้ช่วยของหลินจื้อหย่วนก็ออกมา และบอกกับทุกคนว่างานประมูลได้สิ้นสุดลงแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มาเข้าร่วม

ดูท่าว่ากำลังขับไล่

กลุ่มคนที่กำลังสาระแนเรื่องของชาวบ้านไปได้ครึ่งทาง จึงทำได้เพียงจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์

ไม่นาน สถานที่ประชุมที่เดิมทีเคยคึกคักก็เหลือเพียงแค่ไม่กี่คน

Williamยังคงมองไปทางที่หร่วนซิงหว่านที่เดินจากไป ด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย

ในตอนนี้เอง โจวฉือเซินที่ไม่รู้ว่าเดินออกมาจากทางไหน ก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว "ขอแสดงความยินดีกับคุณWilliamด้วยนะครับ"

Williamดึงสติกลับมา ไม่มีกะจิตกะใจจะพูดกับเขาอย่างมีพิธีรีตอง ก่อนจะพูดอย่างสงบว่า "ประธานโจวยินดีอะไรกับผมครับ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "แน่นอนว่าแสดงความยินดีกับคุณWilliamที่คว้าโครงการของหลินซื่อได้สมดังใจหวังครับ"

"คำยินดีนี่ มันเร็วไปที่จะพูดนะครับประธานโจว"

"เหรอ" โจวฉือเซินพูด "การเสนอราคาวันนี้ ไม่มีตัวเลือกไหนดีไปกว่าคุณWilliamแล้วละครับ ผมเชื่อว่าแม้แต่หลินจื้อหย่วนเองไม่มีทางที่เขาจะดูไม่ออก"

Williamยิ้มอย่างขอไปทีเล็กน้อย "ความร่วมมือต้องพิจารณาซึ่งกันและกันโดยธรรมชาติ ที่ผมสามารถทำได้ก็แค่ให้เงื่อนไขขอบเขตตามความสามารถของผม อำนาจในการเลือกยังคงอยู่ในมือของหลินซื่อ"

โจวฉือเซินพูด "คุณWilliamเองก็วางแผนใหญ่มาไว้นานขนาดนี้แล้ว ถ้าตอนนี้คุณไม่สามารถคว้าโครงการหนึ่งของหลินซื่อมาได้ มันจะไม่เป็นการเสียเวลาและเสียแรงหรอกหรือครับ?"

"ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของประธานโจว ผมแค่มานี่เพื่อร่วมมือด้วย"

โจวฉือเซินหัวเราะ "ผมยังคิดว่า นอกจากร่วมมือแล้ว คุณWilliamก็ยังสนใจเรื่องอื่นอีก อย่างเช่น เรื่องทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น"

Williamพูดว่า "ประธานโจวพูดอะไรน่าขันนัก ผมเป็นแค่นักธุรกิจ โดยธรรมชาติแล้ว ผมสนใจแค่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ มันเกี่ยวข้องกับคุณหร่วน ผมคิดว่าประธานโจวควรจะ......"