สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 314

โจวฉือเซินยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมในตัวเมื่อวาน ในตอนที่เขาเดินออกมานั้น หร่วนซิงหว่านก็กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว

เขาเดินเข้ามาและโอบกอดเธอมาจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆ แผ่ซ่านไปทั่วลำคอของเธอ "รู้ได้ไงว่าฉันยังไม่ได้ทานข้าวเย็น?"

"......ฉันไม่ได้ทำให้คุณสักหน่อย"

หร่วนซิงหว่านพูดพลางบิดตัวไปมาสองครั้ง เธอหลุดออกมาจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็นำวัตถุดิบทั้งหมดลงไปในหม้อ

โจวฉือเซินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า "งั้นทำให้ใคร?"

"ฉันทำให้ตัวเอง"

"ไหนบอกว่าเธออิ่มแล้วไง"

"ก็ฉันหิวอีกแล้ว"

เมื่อโจวฉือเซินได้ยินแบบนั้นเขาก็มองไปที่ท้องน้อยของเธอ จากนั้นก็ครุ่นคิดและพูดออกมาว่า "ท้องเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ตาบ้านี่มันโรคจิตจริงๆ !

หร่วนซิงหว่านไล่โจวฉือเซินออกมาจากห้องครัว "ฉันไม่มีเวลามาสนใจคุณหรอกนะ คุณออกไปนั่งด้านนอกโน้นไป"

โจวฉือเซินเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และทันทีที่เขานั่งลง กริ่งประตูก็ดังขึ้น

หร่วนซิงหว่านยื่นศีรษะออกมาแล้วพูดว่า "คุณไปดูให้หน่อยว่าใครมา"

โจวฉือเซินไม่แม้แต่จะเงยหน้า "ไม่ต้องไปดูหรอก คนขายซอสถั่วเหลือง"

ดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมแพ้

หร่วนซิงหว่านเบะปากของเธอ เธอรู้ว่าโจวฉือเซินออกไปก็คงพูดอะไรได้ไม่มากนอกจากคำดูถูกและเสียดสี แบบนั้นเป็นการดีเสียกว่าที่จะไม่ออกไปเปิดประตู

เป็นอย่างที่คิด หลังจากกริ่งประตูดังอยู่ครู่หนึ่งมันก็เงียบหายไป

ไม่นานหร่วนซิงหว่านก็เดินออกมาจากห้องครัว และวางอาหารไว้ด้านหน้าของโจวฉือเซิน

โจวฉือเซินมองไปที่เธอแล้วยิ้มออกมา "ให้ผมเหรอ?"

"ให้หมามันกิน"

โจวฉือเซิน "......"

หร่วนซิงหว่านกลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง เธอเข้าไปเป็นเวลานานไม่รู้ว่าเธอเข้าไปทำไม

หลังจากกินเสร็จ โจวฉือเซินก็ใส่ภาชนะในอ่างล้างจาน เขาเห็นว่าหร่วนซิงหว่านกำลังทำซูชิอยู่จึงถามออกไปว่า "ทำไมถึงทำเยอะขนาดนั้น?"

"ให้มะ......"

พูดออกมาได้เพียงนิดเดียว หร่วนซิงหว่านก็เงียบไป เธอเองก็อยากกินด้วยแต่ว่าจะพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่ได้

ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงต่ำว่า "หืม?"

จากนั้นไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาเบาๆ ว่า "คุณบอกว่าพรุ่งนี้จะไปเดทไม่ใช่เหรอ? ฉัน......ฉันแค่เตรียมอาหารนิดหน่อย"

โจวฉือเซินยิ้มออกมาที่มุมปาก ขมวดคิ้วและถามว่า "ต้องการให้ช่วยไหม"

"คุณ......" ตอนแรกหร่วนซิงหว่านจะบอกว่าให้เขาไปอยู่เฉยๆ นั่นแหละคือการช่วยเหลือที่ดีที่สุด แต่เมื่อคำพูดจะหลุดออกไปจากปากของเธอ เธอกลับยื่นมันฝรั่งให้กับเขา "ช่วยเอานี่ไปล้างให้หน่อย"

หลังจากที่เข้าไปในบ้านตระกูลหลินแล้วไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอคิดว่าก่อนที่จะไปอยู่ที่นั่นอยากจะไปเดทกับเขาดีๆ สักครั้ง

มีคนเข้ามาช่วยหนึ่งคน แถมยังช่วยอย่างเต็มที่ หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าความไวในการทำอาหารเพิ่มขึ้นมาก ผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย สุดท้ายก็นำวัตถุดิบที่เหลือใส่กลับเข้าไปในตู้เย็น

ในตอนที่เธอกำลังจะเก็บของต่างๆ โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "ไปอาบน้ำเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ในเมื่อเขาเป็นคนยื่นข้อเสนอออกมาเอง แน่นอนว่าหร่วนซิงหว่านไม่มีทางปฏิเสธ

ในตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องครัวได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงชามแตกดังออกมาจากด้านหลังของเธอ

หร่วนซิงหว่านหลับตาและปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เนื่องจากก่อนหน้านี้โจวฉือเซินไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ตอนนี้แค่เขามีน้ำใจและเต็มใจที่จะทำก็ดีมากแล้ว

กลับไปที่ห้องนอนเพื่อเอาชุดนอน ในตอนที่กำลังจะเข้าไปในห้องอาบน้ำ ก็ได้ยินเสียงชามแตกสองครั้งติดต่อกัน

ตาบ้านั่นต้องการที่จะช่วยฉันเก็บกวาด หรือต้องการที่จะทำลายภาชนะกันแน่?

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องย้ายบ้านอยู่ดี เมื่อถึงเวลานั้นซานซานอยู่คนเดียวก็คงไม่ทำอาหารเอง เอาของพวกนี้ไปมากก็หนักเปล่าๆ แตกไปแล้วก็ช่างมันเถอะ

หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จและเดินออกมา ภาชนะในห้องครัวก็ถูกโจวฉือเซินล้างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว......แตกไปก็ไม่น้อย

ในห้องนั่งเล่นมองไปไม่เห็นร่างของชายคนนั้น

หร่วนซิงหว่านปิดไฟและเดินกลับไปที่ห้องนอน

ในห้องนอน โจวฉือเซินได้นอนรออยู่บนเตียงแล้ว และเขากำลังอ่านหนังสือที่วางไว้บนหัวเตียง

หร่วนซิงหว่านอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ตาบ้านี่เป็นตัวของตัวเองจริงๆ

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้นและสบสายตาเธอ เงียบไปพักหนึ่งและพูดออกมาว่า "ฉันมีชุดถ้วยชามลิมิเต็ดชุดหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันจะให้หลินหนานส่งมาให้"

"เจ็บทุกตรง!"

โจวฉือเซินค่อยๆ พูดออกมาว่า "ทำอีกสักกี่ครั้งก็ไม่เจ็บแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอเตะชายหนุ่มคนนั้นภายใต้ผ้าห่ม จากนั้นก็หันร่างไปทางหน้าต่าง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ชายคนนั้นก็เข้าหาเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำอะไรนอนจากโอบมาที่เองของเธอเบาๆ

หร่วนซิงหว่านลืมตาขึ้นคิดว่าเขาผิดปกติ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆ หร่วนซิงหว่านก็พูดออกมาว่า "ประธานโจว ฉันขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหม?"

"อืม?"

"วันนี้คุณไปไหนมา?"

ด้านหลังของเธอไม่มีเสียงตอบรับใด

โจวฉือเซินไม่ได้ตอบคำถามเธอ

หร่วนซิงหว่านพูดต่อว่า "คุณไม่ตอบก็เป็นไร ฉันแค่ถามไปงั้นๆ "

ในตอนที่เธอเพิ่งจะหลับตา โจวฉือเซินก็พูดออกมาว่า "ผมไปดูงานที่ห้างสรรพสินค้ามา"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหร่วนซิงหว่านก็พยักหน้าและถามออกไปอีกว่า "งั้นคุณได้ไปเจอใครมาบ้างไหม"

"ไม่มีนะ" เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นโจวฉือเซินก็พูดขึ้นมาว่า "แต่มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาชน"

หร่วนซิงหว่านตระหนักได้ในทันใด "ไม่น่าล่ะ บนเสื้อคลุมของคุณถึงได้มีกลิ่นนมอยู่ ไม่ใช่สิ ยังมีกลิ่นอื่นอยู่อีก"

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "น้ำลายของเขาเลอะมาที่เสื้อของฉัน มันอาจจะเป็นกลิ่นของเจ้านี่ก็ได้"

"......"

เธอเข้าไปดมใกล้

ตอนนี้เธอก็กำลังนึกอยู่

โจวฉือเซินพูดออกมาว่า "ยังไม่นอนเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตอบกลับมาทันที "นอนๆๆ !"