สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 321

หร่วนซิงหว่านรับแก้วไวน์ที่โจวฉือเซินยื่นมาให้ ยกขึ้นมาจิบเบาๆ

เป็นไวน์องุ่นที่รสชาติเจือไปด้วยความหวาน

รสชาติดีมาก

เธออดที่จะนึกถึงคราวก่อนที่ตาหมาบ้านี่หลอกให้เธอดื่มเหล้าขึ้นมาไม่ได้

หร่วนซิงหว่านวางแก้วลง เหลือบไปมองโจวฉือเซิน "ประธานโจว"

ชายหนุ่มขานรับด้วยเสียงทุ้มต่ำ "หืม?"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "คราวก่อนที่คุณมอมเหล้าฉันที่มู่สื้อ สรุปแล้วคุณเป็นคนไปส่งฉัน หรือว่าซานซานมารับฉัน?"

โจวฉือเซินคงคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะถามคำถามนี้ ริมฝีปากบางจึงยกยิ้มขึ้นมา "คุณคิดว่าไงล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้มเยาะ "ก็รู้ว่าที่คุณมอมเหล้าฉันไม่ได้คิดอะไรดีๆแน่ๆ"

ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอดื่มจนเมาขนาดนี้ หลังจากตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลย

ไม่แปลกที่ตาหมาบ้านี่จะฉวยโอกาสเมื่อเผลอ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หร่วนซิงหว่านก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า "คุณฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมาทำอะไรไปบ้าง?"

ตาหมาบ้านี่จัดฉากขนาดนี้ ก็แปลว่าคิดมาอย่างดีแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะมอมเหล้าเธอเฉยๆแล้วไม่ทำอะไร

ต้องทำอะไรที่พอเธอรู้แล้วต้องโมโหแน่ๆ

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "ถ้าผมทำอะไรคุณจริงๆ คุณจะไม่รู้สึกตัวสักนิดเลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "........."

เหตุผลมันก็ฟังขึ้นอยู่หรอก

แต่ทำไมเธอยังรู้สึกไม่เชื่ออยู่ล่ะ

จนเมื่อไวน์เหลือค่อนขวด หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มไหวเอน เธอเอนพิงไหล่ของโจวฉือเซิน มองไปยังท้องทะเลกว้างไกล รู้สึกผ่อนคลายทั้งใจและกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลายเดือนมานี้เหมือนจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น แต่ละเรื่องล้วนแต่ทำให้เธอสูญเสียความหวังในการใช้ชีวิต

มีบางครั้งเธอถึงขั้นไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเลือกตกลงแล้วมันถูกหรือผิด

ก่อนจะหย่า เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอจะได้มานั่งมองทะเลกับโจวฉือเซินเงียบๆเหมือนอย่างตอนนี้

ชีวิตคนเรานี่ก็แปลกดีเหมือนกัน ต้องได้ประสบพบเจอและสูญเสียมันไปก่อน ถึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วต้องการอะไร

เสียงทุ้มของโจวฉือเซินดังขึ้นมาว่า "เมาแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ยัง"

โจวฉือเซินเอียงหน้ามองเธอ จึงพบว่าตอนนี้สายตาของเธอเลื่อนลอยไร้จุดโฟกัส

"หร่วนซิงหว่าน?"

"อืม....."

โจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไรต่อ สายตาไม่รู้ว่าวางไว้ที่สายลมยามเย็นจุดไหน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แต่หร่วนซิงหว่านกลับรอฟังคำที่เขายังไม่พูดออกมา รออยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงเขาเอ่ยสิ่งใด เธอจึงจี้เอวเขาอย่างขัดใจ

โจวฉือเซินกอบกุมมือเธอเอาไว้ นัยน์ตาทอแววลึกล้ำ เส้นเสียงทุ้มแหบดังขึ้นมาว่า "ทำอะไร?"

"คุณเรียกฉัน ไม่ใช่เพราะมีเรื่องอยากจะพูดเหรอ ทำไมไม่พูดล่ะ"

"ก็แค่อยากเรียกน่ะ"

หร่วนซิงหว่านเอ่ยพูด "ฉันไม่เชื่อ"

โจวฉือเซิน "จริงๆ"

หร่วนซิงหว่านอมลม ริมฝีปากสีสด ดวงตาสวยฉ่ำวาว มองมาที่เขาราวกับกำลังต่อว่าอย่างไร้เสียง

โจวฉือเซินมองเธอแน่นิ่ง แววตาทอแววลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็ยกมือจับปลายคางของเธอเอาไว้ แล้วก้มลงไปจุมพิต

หร่วนซิงหว่านที่มึนเมาร้อนผ่าวกว่าตอนปกติ เธอส่งเสียงอื้ออึง ใช้มือโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ แล้วเริ่มจูบตอบ

มือข้างหนึ่งของโจวฉือเซินจับท้ายทอยของเธอ ส่วนมืออีกข้างโอบเอวของเธอ จากนั้นทั้งสองก็ทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มๆ ค่อยๆเพิ่มระดับจูบดูดดื่มทีละนิด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆหร่วนซิงหว่านก็ผลักเขาออก

โจวฉือเซินเอ่ยเสียงทุ้มแหบ "เป็นอะไรไป? ที่รัก"

หร่วนซิงหว่านหอบเล็กน้อย "คุณยังไม่บอกเลย"

โจวฉือเซินไม่คิดเลยว่าตอนเธอเมา จะดื้อกว่าตอนปกติขนาดนี้

ฝ่ามือของเขาลูบหลังคอของเธอเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวถูไถผิวหลังหูของเธอ