สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 322

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกปวดตัวเหมือนโดนทุบตี เจ็บจี๊ดไปทั้งเนื้อทั้งตัว โดยเฉพาะช่วงเอวและขา

อิตาหมาบ้า!

หร่วนซิงหว่านค่อยๆลุกขึ้นนั่ง หมุนคอไปพลางเขี่ยเสื้อที่คลุมอยู่บนตัวออก

โจวฉือเซินไม่ได้อยู่ในรถ ไม่รู้ว่าไปไหน

หร่วนซิงหว่านเลื่อนกระจกลง เนื่องจากฝนตกมาทั้งคืน ตอนนี้น้ำทะเลจึงใสเป็นพิเศษ อากาศก็สดชื่นขึ้นเยอะ

เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ รู้สึกเหมือนร่างกายที่เหนื่อยล้าผ่อนคลายลง

ในตอนนี้เอง โจวฉือเซินก็เดินมาจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกล

หร่วนซิงหว่านซบขอบหน้าต่างรถถามเขาว่า "คุณไปไหนมาแต่เช้า"

"ไปดูว่าแถวนี้มีอะไรอร่อย"

หร่วนซิงหว่านหรี่ตาลง "ที่กินไปเมื่อคืนไม่อิ่มเหรอ"

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้น "เปียกฝน กินไม่ได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านเงียบ

แน่นอนว่าเธอรู้ว่าทำไมถึงเปียกฝน

เมื่อคืนพอโจวฉือเซินอุ้มเธอมาถึงรถ ก็ไม่สนอะไรอีกเลย

เธอหดหัวกลับเข้าในรถ "งั้นเรากลับกันเถอะ"

ระหว่างทางกลับ หร่วนซิงหว่านหลับไปอีกรอบ

เมื่อมาถึงบริเวณใต้ตึกที่พัก โจวฉือเซินเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับสบาย จึงไม่ได้ปลุกเธอ เปิดประตูอุ้มเธอลงจากรถ

เขาเดินได้ไม่กี่ก้าว หร่วนซิงหว่านก็ตื่น เธอเอ่ยพูดว่า "คุณวางฉันลงก่อน"

โจวฉือเซินเอ่ยพูด "ปวดขาไม่ใช่เหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน "........"

เมื่อคืนเกือบค่อนคืน เธอแค่อยากให้มันเสร็จไวๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองพูดอะไรไม่เข้าหูออกไปบ้าง

ตอนนี้เป็นช่วงที่ผู้คนกำลังเดินทางไปทำงาน ใต้ตึกที่พักจึงมีคนเดินไปเดินมา แถมยังมีผู้สูงอายุมาออกกำลังกายตอนเช้าด้วย

หร่วนซิงหว่านรู้สึกตื่นตระหนกไปหมด เธอยืนกรานอย่างหนักแน่น ท้ายที่สุดโจวฉือเซินก็ต้องปล่อยเธอลง

หร่วนซิงหว่านก้าวเดินทีละที ในใจก็แทบอยากจะหยิกโจวฉือเซินให้ตาย

บริเวณรอบข้างมีคนเดินผ่านไปมาเป็นระยะ อาจเป็นเพราะเธอร้อนตัวเกินไป เธอจึงต้องฝืนเดินให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้คนอื่นจับสังเกตได้

กว่าจะเดินมาถึงลิฟต์ เธอหายใจโล่งได้ไม่ทันไร ในตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด Danielก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หร่วนซิงหว่าน "........"

Danielน่าจะเพิ่งกลับมาจากวิ่งจ๊อกกิ้ง ทั้งเนื้อทั้งตัวถึงได้แผ่ไอร้อนออกมา

เขาโบกมือให้พวกเขาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ "ประธานโจว คุณหร่วน ไปไหนมาแต่เช้าครับ?"

หร่วนซิงหว่านฝืนยิ้มตอบกลับ "ค่ะ....ค่ะ ไปทานข้าวเช้ามาค่ะ"

Danielเดินเข้ามาในลิฟต์ ไม่ว่าจะชวนหร่วนซิงหว่านคุยกี่ครั้ง กลับถูกชายหนุ่มอีกคนถลึงตาแข็งกร้าวใส่กันทุกที

หลังจากกลับมาถึงห้องอย่างทุลักทุเล หร่วนซิงหว่านก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา โต๊ะอาหารก็มีข้าวเช้าจัดเตรียมไว้แล้ว

ดูเหมือนหลินหนานคนเจ้าระเบียบจะมาที่นี่ก่อนหน้านี้

โจวฉือเซินเอ่ยขึ้นมาว่า "ยืนบื้ออะไร เมื่อคืนงอแงว่าหิวไม่ใช่เหรอ"

"......"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากสนใจเขา นั่งลงตรงหน้าโต๊ะอาหาร

โจวฉือเซินดันแก้วนมอุ่นๆมาไว้ตรงหน้าเธอ เมื่อเห็นท่าทางไร้ชีวิตชีวาของเธอ ก็เอ่ยเสียงนุ่มขึ้นมาว่า "กินข้าวแล้วค่อยไปนอนต่อ"

หร่วนซิงหว่านยกแก้วนม เงยหน้าดื่มไปครึ่งแก้ว จากนั้นก็หอบหายใจอยู่สองสามที "ไม่นอนแล้ว ฉันจะไปสตูดิโอ"

โจวฉือเซินมองเธอขึ้นๆลงๆ "คุณบอกว่าปวดไปทั้งตัวไม่ใช่เหรอ"

"หุบปากไปเลยคุณน่ะ"

หร่วนซิงหว่านหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มส่วนที่เหลือจนหมด จากนั้นก็ลุกไปหยิบกระเป๋าเตรียมออกไปข้างนอก