สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 356

หลังจากรอให้เขาจากไป เวินเฉี่ยนก็เพิกถอนสายตาที่รังเกียจกลับมา เธอหยิบทิชชู่เปียกออกมาพลางเช็ดมือ แล้วบอกคนขับรถว่า "ไปกันเถอะ"

ไม่นานนัก รถสีดำก็จอดอยู่หน้าร้านเสริมสวย

เวินเฉี่ยนถือกระเป๋าเดินเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคย

ภายในห้องVIP มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง กำลังบำรุงเรือนร่างอยู่

เวินเฉี่ยนพูด "คุณจ้าว"

จ้าวเชียนเชียนลืมตา และโบกมือให้กับพนักงานที่อยู่ข้างๆ "เธอออกไปก่อนเถอะ"

จ้าวเชียนเชียนไม่ได้ขยับ เธอพูดอย่างขี้เกียจ "จัดการแล้วเหรอ?"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ" เวินเฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "แต่แค่......"

"แต่แค่อะไร"

"หลี่เฟิงคนนั้น ดูแล้วไม่ค่อยน่าไว้ใจค่ะ ฉันกังวลว่าเขาจะทำลายธุรกิจของเรา"

จ้าวเชียนเชียนหัวเราะเย้ยหยัน "เขาก็เป็นคนอย่างนั้นแหละ แค่ให้เงินก็สั่งให้ไปทำได้แล้ว ขอแต่เป็นคนที่สามารถใช้เงินแก้ปัญหาได้ คนคนนั้นก็เป็นคนที่น่าเชื่อถือที่สุดในโลก"

เวินเฉี่ยนไม่พูดอะไรอีก

จ้าวเชียนเชียนมองไปทางเธอ "มีปัญหาอะไร?"

เวินเฉี่ยนพูด "คุณจ้าวคะ ที่เราทำอย่างนี้ ถ้าหากถูกพบเข้าจะทำยังไงกันดี?"

"แค่เธอไม่พูด ฉันไม่พูด คนที่รับเงินไปก็ยิ่งไม่สามารถพูดได้ อีกอย่าง อาจารย์ของเธอก็เป็นกรรมการ เขาจะยินยอมให้เธอแพ้ให้คนอื่นได้ยังไงกันละ? หรือว่าเธอ ไม่มั่นใจในตัวเอง?"

"ฉันมั่นใจค่ะ แค่......"

"มีความมั่นใจก็พอแล้ว ฉันแค่ช่วยให้คุณไม่ต้องยุ่งยากแค่นั้นเอง วาดสไตล์ของคนอื่น มันก็เป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ของตัวเองมาก ตอนนี้คุณต้องรักษากำลังของตัวเอง เก็บไว้จนถึงรอบชิงชนะเลิศ กระทืบนางปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นให้จมได้ฝ่าเท้าของคุณซะ!"

เมื่อพูดถึงคำว่า ‘ปีศาจจิ้งจอก’ สี่คำนี้จ้าวเชียนเชียนอดไม่ได้ที่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของตัวเองแน่น

เธอยังคงไม่สามารถลืมความอัปยศอดสูที่โจวซื่อกรุ๊ปมอบให้กับเธอวันนั้นได้

จ้าวเชียนเชียนพูด "เอาละ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็กลับไปเถอะค่ะ ถ้าหากมีปัญหาอะไรอีก ฉันจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า"

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อนนะคะ"

จ้าวเชียนเชียนตอบรับในลำคอ "ตอนออกไปก็เรียกคนเข้ามาให้หน่อยนะ ฉันยังบำรุงผิวได้ครึ่งหนึ่งอยู่เลย"

เวินเฉี่ยนสูดลมหายใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

เมื่อถึงหน้าประตูร้าน เมื่อเวินเฉี่ยนกำลังจะป้อนรหัสผ่าน เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาข้างหลังเธอ เธอจึงหันกลับไปมองอย่างระมัดระวัง

"ใคร?"

"ผมเอง"

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ตรงขอบหมวกเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา

มือที่จับลูกบิดของเวินเฉี่ยนพลันจับแน่นขึ้นเล็กน้อย "พี่... ..พี่เซ่ มาหาฉันทำไมคะ?"

เซ่หรงพูด "ลุงเวินนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าเธอมีเวลา ก็ไปเยี่ยมเขาหน่อย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเวินเฉี่ยนก็ฉายแววรังเกียจพาดผ่าน จากนั้นเธอจึงพูดว่า "ช่วงนี้ฉันยุ่งกับการเข้าร่วมแข่งขันค่ะ ไม่มีเวลาหรอก อีกอย่าง ฉันก็ไม่ใช่หมอนะ ไปแล้วจะช่วยอะไรได้"

พูดจบ เวินเฉี่ยนก็เปิดประตูก่อนจะเข้าไปด้านใน

แต่เมื่อเธอกำลังจะปิดประตูนั้น ประตูกลับถูกคนใช้มือจากด้านนอกหยุดบานประตูเอาไว้ เซ่หรงพูด "เสี่ยวเฉี่ยน การแข่งขันนั่นของเธอ มีหร่วนซิงหว่านไหม?"

เวินเฉี่ยนขมวดคิ้ว "ถามเพื่ออะไร"

เซ่หรงเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูด "เธอก็......แข่งให้ดีแล้วกัน ไม่ต้องคิดเรื่องอื่นแล้ว ฉันจะดูแลลุงเวินให้ดี"

"พี่เซ่หมายความว่าอะไร? ฉันไม่แข่งให้ดี แล้วจะให้ฉันทำอะไร? คิดว่าฉันแอบใช้วิธีสกปรกเพื่อจัดการกับเธอเหรอ?"