สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 365

อีกด้านหนึ่ง

Danielขึ้นไปที่ชั้นสอง และกดหมายเลขของเฉิงเว่ย "ฉันน่าจะถูกพบแล้ว ระงับแผนทั้งหมด"

สำหรับเรื่องการถูกพบตัว พวกเขาได้มีการเตรียมการไว้นานแล้ว เฉิงเว่ยถามว่า "นายถูกพบตัวได้ยังไง?"

"ประมาทเกินไป" Danielนั่งอยู่บนโซฟา และกล่าวเบาๆ ว่า "ตอนแรกฉันตั้งใจจะคุยกับหร่วนซิงหว่านเกี่ยวกับการโอนหุ้น แต่ไม่คิดว่าหลินจื้อหย่วนจะส่งคนมาเฝ้าถึงห้องเปียโน จิ้งจอกเฒ่าตัวนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินอะไรจากที่เราพูด แต่ก็คงไม่หยุดมือง่ายๆ"

"เข้าใจแล้ว ตอนนี้พวกเราไม่มีเงื่อนงำที่คุ้มค่าอะไร แม้ว่าหลินจื้อหย่วนจะสืบหา มันก็เป็นเพียงแค่สงสัย หาหลักฐานไม่เจอ" หยุดไปครู่หนึ่ง เฉิงเว่ยก็พูดต่อ "แต่ช่วงนี้เขาน่าจะส่งคนมาตามนาย ระวังหน่อยก็พอแล้ว"

Danielวางสาย และมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เรื่องการโอนหุ้นนี้ เป็นเพียงเหยื่อที่หลินจื้อหย่วนปล่อยออกมาเท่านั้น สิ่งที่เขาต้องการจะทำจริงๆ คงจะต้องมากกว่านั้น

แต่คนหลินจื้อหย่วนซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเพื่อตามเขาไป เขาพบว่าเขาอยู่ในที่เดิมเหมือนแต่ก่อน หลังจากได้ออกจากห้องเปียโน ก็ไปที่บาร์ ช่วงระยะนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น

......

เมื่อตอนกลางคืน ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังวาดรูปอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องทำงานก็ดังขึ้น เพ้ยซานซานชะโงกหน้าเข้ามา "ซิงซิง เธอยังไม่กลับอีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าแล้วพูดว่า "ฉัน...... รออีกสักพักน่ะ"

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเพ้ยซานซานก็เผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมาทันที "งั้นก็ได้ ข้างนอกฝนตก แล้วอย่าลืมเอาร่มไปด้วยนะ อย่าให้เป็นหวัดล่ะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้ เธอระวังตัวด้วยระหว่างทางกลับด้วยนะ"

หลังจากที่เพ้ยซานซานออกไป หร่วนซิงหว่านก็บิดขี้เกียจ ลุกขึ้นขยับคอเล้กน้อย นี้ถึงได้ยินเสียงฝนที่ตกลงมาจากข้างนอก

เธอมองดูเวลา และก็เกือบเก้าโมงแล้ว ไม่รู้ว่าโจวฉือเซินจะมาหรือไม่มา

หร่วนซิงหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมา และกำลังจะโทรไปถาม เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากหน้าประตู

หร่วนซิงหว่านคิดว่าโจวฉือเซินมา แต่เมื่อเปิดประตูออกมา ก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ในสตูดิโอ คือเซ่หรง

ร่างกายเซ่หรงเต็มไปด้วยฝน ดูน่าสังเวชเล็กน้อย

เขาเดินไปหาหร่วนซิงหว่านสองสามก้าว และคนข้างหลังสีหน้าระแวดระวังจากนั้นก็ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เซ่หรงรับรู้ได้ถึงความคิดของเธอ จึงหยุดฝีเท้าลง "ผมมีข่าวของหร่วนจุนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้ว "เขาอยู่ไหน?"

"ฉันต้องการเงิน"

สี่คำนี้พูดตรงไปตรงมามาก ไม่มีแม้แต่วงกลมอ้อมค้อมใดๆ ทั้งสิ้น

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "เท่าไหร่""

"ห้าแสน"

"ตอนนี้ฉันไม่มีให้คุณมากขนาดนั้น พรุ่งนี้......"

เซ่หรงขัดจังหวะเธอ "คืนนี้เท่านั้น"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะเปิดปากพูด แต่สังเกตเห็นว่าน้ำฝนที่ตกลงมาบนพื้น เป็นสีแดง

พูดได้ว่า บนตัวเซ่หรงได้รับบาดเจ็บ

ไม่กี่วินาทีต่อมา หร่วนซิงหว่านก็หยิบบัตรออกมา "ในนี้มีสามแสน ที่เหลืออีกสองแสน ฉันจะโอนผ่านโทรศัพท์ให้คุณ"

"ขอบคุณ" เซ่หรงรับบัตรมา และกล่าวต่อว่า "หร่วนจุนอยู่ในโกดังร้างที่ท่าเรือ แต่ทางที่ดีคุณอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม เขาฉลาดมาก และคุ้นเคยกับพื้นที่นั้นเป็นอย่างดี ถ้าคุณไม่รีบ อีกไม่กี่วันเดี๋ยวรอให้ผมไปที่นั่น ผมสัญญาว่า ครั้งนี้จะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้ว และยังพูดแบบนั้นเหมือนเดิม ตราบใดที่คุณพบเขาแล้ว เงินที่เหลือ ฉันจะให้คุณไม่ขาดแม้แต่นิดเดียว"

เซ่หรงไม่ได้พูดอะไรอีก จึงหันหลังและเดินเข้าไปในม่านฝน

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเขา หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "เดี๋ยวก่อน"

เซ่หรงหันกลับมา มองเธอผ่านคืนฝนที่ตกหนัก

"คุณจะไปไหน"