สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 366

เซ่หรงกล่าว "แค่บาดเจ็บนิดหน่อย ชินแล้ว"

แม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะไม่จำเป็นต้องถาม แต่ก็รู้ว่าบาดแผลบนตัวของเขามันมาได้อย่างไร

คาดเดาว่าคงเพราะเตรียมเงินค่าผ่าตัดให้พ่อของเวินเฉี่ยน เธอพูดว่า "พรุ่งนี้ไปที่ธนาคารกับฉันหน่อย จะเอาเงินหนึ่งล้านที่เหลือให้คุณ"

เซ่หรงตะลึงงันไปครู่หนึ่ง "หร่วนจุนยังหาไม่เจอ......"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "คุณไม่ใช่บอกว่าครั้งนี้จะหาเขาเจอแน่เหรอ?"

เซ่หรงเม้มปากแน่น และไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก

หลังจากนั้นไม่นาน รปภ.เห็นมีกองเลือดกองหนึ่งกองอยู่ที่ด้านข้างที่เขายืนอยู่ จึงเดินเข้ามา ขณะที่กำลังจะเอ่ยถาม เซ่หรงก็เดินเข้าไปในม่านฝนอย่างรวดเร็ว และหายไปในพริบตาเดียว

รปภ.มองหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง แล้วถามว่า "คุณผู้หญิงท่านนี้ เป็นใครกัน? เมื่อครู่คุณเพิ่งพูดอะไรกับเขา?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "ถามทางน่ะ ฉันบอกว่าฉันไม่รู้ เขาก็ไปแล้ว"

รปภ.ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ขณะที่กำลังจะถามอะไรต่อ ได้มีรถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ชายที่เดินออกมาจากรถดูเหมือนจะแผ่ไอเย็นออกมาทั้งตัว ดูน่ากลัวกว่าคนเมื่อครู่มาก

รปภ.เห็นดังนั้น ก็อดตัวสั่นไม่ได้

โจวฉือเซินเดินไปหาหร่วนซิงหว่าน และมองไปที่เลือดบนพื้น เย็นชาในแววตาก็ยิ่งมากขึ้น เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดว่า "บาดเจ็บตรงไหน?"

หร่วนซิงหว่านอึ้งไปครู่หนึ่ง หลังจากเข้าใจความหมายของเขาแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้า "ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้บาดเจ็บ"

"แล้วเกิดอะไรขึ้น แล้วคุณ......" โจวฉือเซินพูดไปครึ่งทาง และพบว่ามีรปภ.ที่แอบฟังอยู่ข้างๆ จากนั้นสังเกตเห็นสายตาของเขา จึงรีบจากไป แล้วให้แม่บ้านมาทำความสะอาดที่นี่

หร่วนซิงหว่านดึงแขนเสื้อของเขา แล้วกระซิบว่า "เรื่องนี้ฉันจะบอกคุณทีหลัง สรุปก็คือ...... ฉันไม่ได้บาดเจ็บ"

หลังจากแน่ใจว่าเธอไม่มีบาดแผล เสื้อผ้าก็แห้ง สีหน้าของโจวฉือเซินจึงผ่อนคลายลง เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน และพูดเบาๆ ว่า "โทรศัพท์ก็ไม่รับ คุณอยากจะทำให้ผมตกใจจนตายเหรอ"

นี่เป็นครั้งแรกที่หร่วนซิงหว่านเห็นเขาดูประหม่าขนาดนี้ เขาเอื้อมมือไปโอบรอบเอวเขา แล้วอธิบายเสียงเบาว่า "โทรศัพท์ฉันปิดเสียงไว้ ก่อนหน้าที่อยู่ระหว่างทางเลยไม่ได้ยิน"

แขนของโจวฉือเซินกระชับขึ้น กอดเธอไว้อย่างแนบแน่น

เมื่อเขาเห็นสตูดิโอที่ว่างเปล่า และเลือดที่ไหลผ่านสายฝน เขาเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว ถ้าโทรศัพท์ของเธอไม่ได้โทรกลับมา ตอนนี้เขาน่าจะไปที่ตระกูลหลินเพื่อที่นำเอาชีวิตแลกชีวิตกับหลินจื้อหย่วนแล้ว

แม้ว่าหน้าประตูโรงพยาบาลจะไม่ค่อยมีคนมากนัก แต่ก็มีพยาบาลที่เดินไปมาอยู่ด้วย เมื่อเห็นดังนั้นก็ต่างพากันหันไปมอง

หร่วนซิงหว่านเริ่มรู้สึกอาย เธอจึงผลักเขา "เอาละ นี่ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วเหรอ ขึ้นรถก่อนเถอะ มีอะไรขึ้นรถค่อยว่ากัน"

หลังจากนั้นไม่นาน โจวฉือเซินก็ปล่อยเธอไป "ผมจะส่งคุณกลับ"

"แต่......"

"หลินหนานมาแล้ว งั้นคุณเอากุญแจรถให้เขา"

น้ำเสียงของชายคนนั้นแข็งแกร่งจนไม่อาจปฏิเสธได้ หร่วนซิงหว่านคิดถึงภาพเมื่อครู่ และได้ประนีประนอมแล้ว

เมื่อโรลส์-รอยซ์สีดำค่อยๆ ออกจากโรงพยาบาล โจวฉือเซินกล่าวว่า "ตอนนี้สามารถพูดได้หรือยัง?"

"ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก แค่...... เซ่หรง เขามาหาฉันแล้ว"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "มันยังกล้ามาหาคุณอีก?"

หร่วนซิงหว่านกล่าวว่า "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เขามีที่อยู่ของหร่วนจุนแล้ว"

"อยู่ไหน"

หร่วนซิงหว่านบอกที่อยู่ที่เซ่หรงบอกเธอ แล้วพูดอีกครั้งว่า "แต่เขาพูดถูก เขาไปหาหร่วนจุน น่าจะง่ายกว่าพวกเรามาก ฉันคิดว่าการฟังเขาจะดีกว่า เพื่อจะได้ไม่ปล่อยให้หร่วนจุนหนีไปอีก"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร

ถ้าคนของเขามีวิธีการตามตัวหร่วนจุน เวลานานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีเงื่อนงําอะไรเลย