สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 391

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านกลับมาที่บ้านตระกูลหลินแล้ว ก็ตรงเข้าห้องไปเลย และไม่ว่าจะยุ่งวุ่นวายแค่ไหน เธอก็ไม่ออกไปอีกเลย

ตลอดทั้งคืนนี้ คิดว่าคนที่จะต้องยากลำบากมากกว่าเธอคงจะมีอยู่ไม่น้อยแน่

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะวางโทรศัพท์ลงเพื่อไปอาบน้ำนั้น ก็เห็นในโซเชียลมีคนปล่อยข่าวของหร่วนเฉินออกมาแล้ว

เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็โทรหาเสิ่นจื่อซี

สำหรับเรื่องนี้เสิ่นจื่อซีเองก็ไม่รู้เรื่อง เขาพูดว่า "นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมทำ น่าจะเป็นความบังเอิญมั้ง"

พอวางสายไปแล้ว หร่วนซิงหว่านครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วก็โทรศัพท์หาหร่วนเฉิน

ไม่นาน โทรศัพท์ก็มีคนรับสายแล้ว แล้วเธอก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า "เสี่ยวเฉิน นายกลับไปโรงเรียนหรือยัง"

หร่วนเฉินตอบอืมขึ้นมาคำหนึ่ง "กลับตอนบ่ายครับ"

"เห็นข่าวในอินเทอร์เน็ตหรือยัง?"

"เห็นแล้วครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "นายไม่ต้องไปสนใจนะ รอให้ผ่านคืนนี้ไป พรุ่งนี้เรื่องก็เงียบแล้ว"

หร่วนเฉินพูดขึ้น "ผมรู้ครับ"

พอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้ว หร่วนเฉินก็พูดขึ้นอีกว่า "ตอนนี้ทางพี่เป็นยังไงบ้าง"

"ยังโอเคอยู่ ทุกอย่างยังอยู่ในแผน ไม่มีทางมีอะไรผิดพลาดแน่"

แล้วในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของหร่วนซิงหว่านก็ดังขึ้นมา เธอมองดูสายโทรเข้ามาแสดงอยู่ "ฉันไม่คุยกับนายแล้วนะ นายตั้งใจเรียนล่ะ"

สายเข้าอีกสายหนึ่งเป็นสายของเพ้ยซานซานโทรเข้ามา พอหร่วนซิงหว่านรับสายแล้ว ก็ได้ยินเสียงที่ตื่นเต้นของเธอ "ซิงซิง เธอเห็นในเวยป๋อหรือยัง ในที่สุดใบหน้าตาที่น่าเกลียดของหลินจืออี้ก็โดนเปิดโปงออกมาแล้ว! ตอนนี้ในโซเชียลมีแต่คนกำลังด่าหล่อนทั้งนั้น สะใจมากจริง ๆ!"

"เห็นแล้ว" หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "ดึกขนาดนี้แล้วเธอยังไม่นอนอีกเหรอ?"

"มีเรื่องที่ทำให้คนตื่นเต้นขนาดนี้ ฉันจะไปนอนหลับได้ยังไง แมร่ง นี่มันช่าง......"

คำพูดของเพ้ยซานซานยังพูดไม่ทันจบ ข้าง ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งลอยเข้ามา "หยุดด่าก่อนพรุ่งนี้ค่อยด่าต่อได้ไหม ผมมีเรื่องอยากจะถามสักหน่อย"

เพ้ยซานซาน "......"

หร่วนซิงหว่านที่อยู่อีกฝั่งของสาย "?"

อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าโลกเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย แล้วเอาโทรศัพท์มาดูเวลาเล็กน้อย ก็แน่ใจว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ทั้งสองคนยังอยู่ด้วยกันอีกเหรอ?

ไม่รอให้หร่วนซิงหว่านตั้งสติกลับมาได้ Danielก็รับโทรศัพท์มาจากเพ้ยซานซานไปแล้ว และพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นขึ้นว่า "คุณหร่วน จะสะดวกไหม ถ้าผมจะถามคำถามคุณสักคำถาม"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น "คุณถามมาได้เลยค่ะ"

"เรื่องของหลินจืออี้ คุณเป็นคนทำใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ"

แล้วDanielก็พูดขึ้นอีกว่า "คุณเคยคิดหรือเปล่าครับ ว่าที่คุณทำแบบนี้มันจะมีผลตามมายังไง หลินจื้อหย่วนไม่มีทางปล่อยคุณไปง่าย ๆ แน่"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ฉันคิดดีหมดแล้วค่ะ ถึงฉันจะไม่ทำแบบนี้ หลินจื้อหย่วนก็ไม่คิดที่จะปล่อยฉันไปอยู่แล้ว"

พอได้ยินแบบนี้ Danielก็อึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อดี

พวกเขาพยายามกันเธอออกไปจากความโกรธแค้นของหลินจื้อหย่วนมาตลอด เพื่อที่จะสามารถทำให้เธอปลอดภัยมากขึ้นสักหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้ตัวเธอเองกลับเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องยุ่งยากในครั้งนี้เอง

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "นอกเหนือจากนี้ ฉันก็ได้ของที่ฉันอยากจะได้มาแล้ว ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ฉันน่าจะเป็นคนที่ได้เปรียบอยู่"

Danielพูดไปไม่กี่คำ โทรศัพท์ก็โดนเพ้ยซานซานแย่งกลับไปอีก "ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันเห็นชื่อเสี่ยวเฉินบนเทรนด์ฮิตด้วยนะ ตอนนี้มีหัวข้อสนทนาส่วนตัวของเขาเองแล้ว เป็นหัวข้อให้เขาเดบิวต์ทั้งนั้นเลย แล้วเสี่ยวเฉินคิดยังไงบ้างล่ะ ถ้าเขาเดบิวต์ขึ้นมาจริง ๆ ละก็ ฉันก็จะได้เป็นหัวหน้าบ้านแฟนคลับให้เขาแล้ว!"

ก่อนหน้านี้สวี่วานก็เคยถามเรื่องนี้กับหร่วนซิงหว่าน แต่ว่าเธอยังไม่มีโอกาสได้ถามเสี่ยวเฉินเลย เธอบอกไปว่า "ไม่รู้ซิ ต้องดูว่าตัวเขาคิดอยากจะทำอะไร"

"ถ้าเสี่ยวเฉินเดบิวต์ละก็ ต้องสุดยอดมากแน่ ทั้งเรียนเก่ง แถมยังหน้าตาหล่อซะขนาดนี้ โอ้ โอ้ โอ้ ต่อไปจะมีคนมาแย่งเขากับฉันมากขนาดไหนเนี่ย!"

Danielที่อยู่ข้าง ๆ นั้น "?"

หร่วนซิงหว่านเองก็รู้สึกถึงปัญหานี้แล้ว แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอมากว่าทำไมดึกดื่นขนาดนี้แล้วยังอยู่กับDanielอีก เธอกระแอมไอทีหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า "ดึกมากแล้ว ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เธอก็......รีบพักผ่อนได้แล้วนะ"

"ได้ ได้ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

พอเพ้ยซานซานเก็บโทรศัพท์เสร็จแล้ว Danielก็ลุกขึ้น "ผมก็ควรกลับแล้ว"

เพ้ยซานซานมองดูเวลาทีหนึ่ง แล้วถึงรู้ว่าดึกมากขนาดนี้แล้ว จึงรีบพยักหน้าให้ "เร็ว คุณรีบกลับไปเถอะ"

Daniel "......"

นี่เขาไม่เป็นที่ชื่นชอบของคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอ

หลังจากที่เขาออกมาจากบ้านของเพ้ยซานซานแล้ว Danielก็ขึ้นรถมา จากกระจกมองหลังมองเห็นรถเก๋งสีดำคันที่คุ้นเคยที่อยู่ข้างหลัง แล้วสีหน้าก็เยือกเย็นลงมาหลายส่วน

ไม่จบไม่สิ้นกันจริง ๆ คืนนี้หลินซื่อกรุ๊ปเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาขนาดนั้น ยังไม่พอให้พวกเขาวุ่นวายอีกเหรอ

Danielขับรถออก แล้วก็เหยียบทีหนึ่งจนสุดคันเร่ง รถก็พุ่งทะยานออกไปในค่ำคืนที่มืดมิดเลย

คนที่ติดตามเขาอยู่น่าจะคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ จึงรีบขับตามออกไป

แต่Danielก็เหมือนกับว่าตั้งใจจะแกล้งพวกเขาเล่น แล้วได้ขับรถวนไปในตัวเมืองหลายรอบ และถือโอกาสตอนที่พวกเขาไม่ทันได้สังเกต แล้วขับลงทางเบี่ยงเส้นหนึ่งไป แล้วก็จากไปอย่างรวดเร็วเลย

พอขับมาถึงปากทางอันหนึ่ง Danielก็ลงจากรถ แล้วขึ้นรถฟ็อลคส์วาเกินสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างทาง ส่วนคนที่อยู่บนรถฟ็อลคส์วาเกินสีดำก็รับกุญแจรถของเขาไป แล้วก็ขับรถของเขากลับไป

ส่วนคนที่ตามเขาอยู่นั้น พอคลาดกับเขาแล้วก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที จึงรีบไปทางบ้านของเขาเลย

ในตอนที่เห็นรถของเขาได้จอดอยู่ที่ลานจอดรถใต้ดินเรียบร้อยแล้ว ใจทั้งดวงที่แกว่งอยู่ถึงได้วางลงได้สักที

ส่วนอีกด้านหนึ่ง Danielก็ตรงไปหาWilliamเลย

พอประตูเปิดออก เสี่ยวไป๋ก็วิ่งตรงมาเลย "คุณอาDaniel"

Danielขยี้หัวของเขาไปเรื่อยเล็กน้อย "ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่เข้านอนอีก"

เสี่ยวไป๋หันหัวไป แล้วจ้องมองดูข่าวบนหน้าจอแท็บเล็ต

ไม่ต้องเดาDanielก็รู้ว่าเขากำลังดูอะไรอยู่ แล้วก็ดึงแท็บเล็ตมา "นายไปนอนได้แล้ว มัวแต่ดูอันนี้อยู่ทำไม"

แล้วในเวลานี้เอง Williamก็เดินออกมาจากห้องหนังสือ พอเสี่ยวไป๋เห็นเข้า ก็รีบแย่งแท็บเล็ตกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็วิ่งปึงปังกลับห้องนอนของตัวเองไป

สีหน้าของWilliamไม่ได้ถือว่าดีมากนัก ยังแอบแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นเสี้ยวหนึ่ง เขาพูดขึ้นว่า "ติดต่อเธอได้หรือยัง"

Danielพยักหน้าเล็กน้อย "เธอมีความคิดของตัวเอง ผมเกลี้ยกล่อมไปแล้วก็เปล่าประโยชน์"

Williamนั่งลงบนโซฟา แล้วนวดหัวคิ้วเล็กน้อย ท่าทีเหมือนกับว่าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและไร้เรี่ยวแรง

Danielนั่งลงตรงข้ามเขา "คุณไม่ต้องเป็นกังวลมากเกินไปหรอกครับ อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังมีท่านจิ้นอยู่ หลินจื้อหย่วนคงจะไม่กล้าทำอะไรเธอซึ่ง ๆ หน้าหรอกครับ"

"ไม่กล้าทำซึ่ง ๆ หน้า แต่ว่าลับหลังล่ะ"

พอนึกถึงเรื่องของหร่วนจุนกับหร่วนเฉินในก่อนหน้านี้แล้ว Danielก็ไม่พูดอะไรอีก

ผ่านไปครู่หนึ่ง Williamถึงพูดขึ้นว่า "หาตัวหร่วนจุนเจอหรือยัง"

Danielส่ายหน้าเล็กน้อย "น่าจะโดนคนของหลินจื้อหย่วนพาตัวไปแล้วครับ"

"ถ้าหร่วนจุนอยู่ในมือหลินจื้อหย่วน ช้าเร็วก็คือระเบิดเวลาอันหนึ่ง"

"หลินจื้อหย่วนน่าจะแค่อยากจะทำให้สถานการณ์เป็นปกติเท่านั้น ขอแค่เสี่ยวไป๋ยังอยู่ในมือเรา เขาก็จะต้องเกรงกลัวอยู่ตลอด และไม่กล้าทำการอุกอาจแน่ครับ"

Williamพิงอยู่บนโซฟา แล้วหลับตาลงเล็กน้อย "หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น"

พอเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วDanielก็ลองพูดขึ้นว่า "ที่จริงผมรู้สึกว่า ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ทางที่ดีที่สุดก็คือบอกความจริงกับคุณหร่วน ถ้าหากเธอรู้เรื่องแล้วละก็ ครั้งหน้าถ้าเจอเรื่องแบบนี้อีก เธอก็คงจะไม่......"

Williamพูดเสียงเรียบขึ้น "ไม่ต้องหรอก"

เขายังคิดไม่ออกว่าจะเผชิญหน้ากับเธอยังไงดี

รวมทั้ง......น้องชายคนนั้นของเธอด้วย