สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 395

และเรื่องจริงปรากฏว่า ความกังวลของหร่วนซิงหว่านก็ยังมีเหตุผลอยู่

ชั่ววินาทีที่เสียงเคาะประตูดังลอยมา เธอก็ใช้แรงที่เยอะที่สุดมาผลักคนที่อยู่บนตัวเธอออกไป แล้วก็รีบลุกขึ้นมานั่งลงบนโซฟา

และในขณะเดียวกัน ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักออกแล้ว

เสียงของเพ้ยซานซานดังลอยมา "ซิงซิงเธอ......"

เธอเพิ่งเปิดปากพูด ก็เห็นหร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟาแบบเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ

ส่วนตรงหน้าเธอ ชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนพื้น ขาเรียวยาวทั้งสอง ข้างหนึ่งพับอยู่ ข้างหนึ่งยืดไปตามใจชอบ แล้วในตอนที่มองไปทางเพ้ยซานซานนั้น ก็เลียฟันเล็กน้อย

เพ้ยซานซานรู้สึกถึงสัญญาณของอันตรายขึ้นมาในพริบตา แล้วก็รีบปิดประตูลง และรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "แอ๊ะ น่าแปลกจริง ๆ ทำไมถึงไม่มีคนอยู่เลยนะ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

อุกอาจเกินเลยไปแล้ว

พอประตูปิดลงแล้ว โจวฉือเซินก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ต่อไหม?"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้นมาอย่างอารมณ์ไม่ดี "ต่อกับผีนะซิ ฉันต้องทำงานแล้ว"

เธอนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วกดปุ่มเปิดเครื่องขึ้นมา แล้วเอากระจกออกมาเติมเครื่องสำอางเล็กน้อย แต่ว่าในตอนที่เห็นตัวเองในกระจกนั้น ก็แทบอยากจะสับโจวฉือเซินอิตาบ้านี่ให้เป็นชิ้น ๆ ไปซะตอนนี้เลย!

ถึงว่าเมื่อกี้ตอนที่เพ้ยซานซานมองเห็นแวบแรกนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาที่แปลกขนาดนั้น

เธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว แล้วก็เอากระดาษทิชชูมาเช็ดลิปสติกที่มุมปากออก แล้วเติมเครื่องสำอางใหม่

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนตู้นิรภัยข้างหลังเธอ แล้วก็จับพนักเก้าอี้ไว้แล้วลากตัวเธอหันมา "งานอะไรทำไมต้องยุ่งขนาดนี้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะอยู่เป็นเพื่อนผมเลยเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านวางลิปสติกในมือลง "ก็ต้องยุ่งอยู่แล้ว ถ้าฉันยังไม่ขยันให้มากอีกหน่อย ก็จะโดนคนว่า ว่าที่มีทุกอย่างในวันนี้ได้ก็เพราะว่าพึ่งคุณอีก"

โจวฉือเซินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พึ่งผมไม่ดีเหรอ? ขอแค่คุณอยากได้ ทุกอย่างของผมก็ให้คุณได้ทั้งนั้น"

"ขอบคุณ แต่ไม่อยากได้ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านขยับตัวเล็กน้อย อยากจะหมุนเก้าอี้กลับมา แต่โจวฉือเซินกลับไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยมือออก

หร่วนซิงหว่านหายใจออกทีหนึ่ง เฮ้อ ช่างเถอะ

เธอพูดขึ้นว่า "คุณกินข้าวเช้าหรือยังคะ?"

"ยัง"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างจริงจังขึ้น "งั้นคุณไปนอนที่โซฟาสักครู่ เดี๋ยวฉันสั่งอาหารเดลิเวอรี่ให้คุณ รอเดี๋ยวก็มาส่งแล้ว"

โจวฉือเซิน "......"

พอเห็นเขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย หร่วนซิงหว่านก็อดไม่ไหวขำขึ้นมาทีหนึ่ง "หลอกคุณเล่นค่ะ ฉันก็ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวไปกินด้วยกันเถอะ"

โจวฉือเซินจ้องเธอเขม็ง ดวงตาดำหรี่ลงมาอย่างอันตราย "เก่งแล้วนะ?"

หร่วนซิงหว่านเห็นเข้าอยากจะทำอะไรอีกแล้ว ก็รีบหลบออก ลุกขึ้นและกระแอมไอทีหนึ่ง "เอาล่ะ ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้วค่ะ"

ก่อนที่จะออกจากห้องทำงาน หร่วนซิงหว่านก็ตรวจดูให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าบนร่างกายตัวเองไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติแล้ว

ในตอนที่ออกมานั้น ในสำนักงานก็ได้มีแขกมาแล้ว พวกเด็กสาวทั้งหลายก็ไม่ได้ออกันอยู่ที่นอกประตูแล้ว แต่ได้ไปเริ่มทำงานตามปกติแล้ว ส่วนเพ้ยซานซานก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

แต่ว่าหร่วนซิงหว่านเดา ก็น่าจะไปอยู่ที่ข้างเคียงแน่ ๆ

ระหว่างทาง โจวฉือเซินถามเธอว่า "หลินจื้อหย่วนมาหาคุณหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าขึ้นเบา ๆ "เขายื่นข้อเสนอมาให้ฉัน ที่ดินที่ฉันขอในตอนแรก ก็ให้ฉันมาแค่ครึ่งเดียว"

โจวฉือเซินพูดเรียบ ๆ ขึ้น "นี่ก็เหมาะสมกับสไตล์จิ้งจอกเฒ่าของเขาแล้ว"

"แต่ว่าฉันก็ขอให้หลินจืออี้มาขอโทษเสี่ยวเฉินด้วย"

"เขายอมแล้วเหรอ?"