สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 422

เมื่อหร่วนซิงหว่านได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เธอก็อึ้งไปสักพัก ก่อนจะพูด "เรื่องนี้ น่าจะเป็นความลับ แล้วก็ผ่านมานานหลายปีแล้วด้วย น่าจะไม่มีใครหยิบยกเรื่องนี้มาพูดอีก คุณWilliamรู้ได้ยังไงคะ?"

เมื่อเธอถามประโยคนี้ขึ้นมา พนักงานเสิร์ฟก็นำเครื่องดื่มมาให้

Williamยิ้มบาง เขาไม่ได้ตอบคำถาม แต่ยกกาแฟขึ้นมาจิบ

โจวฉือเซินถามออกมาด้วยเสียงที่สงบ "แต่ก่อนคุณWilliamเป็นคนเมืองหนานเฉิง"

ประโยคนี้ เตือนหร่วนซิงหว่าน

เรื่องนี้ผ่านมา20กว่าปีแล้ว และเป็นไปได้มากที่Williamจะรู้เรื่องนั้นในตอนนั้น

แต่ถึงแม้จะเป็นเรื่องเมื่อ20กว่าปีก่อน เรื่องนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่เผยแพร่ให้คนนอกรู้ คนที่รู้คือคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ หรือเป็นคนที่อาจจะรู้จักกัน

แล้วWilliamละ เป็นประเภทไหน

แต่อย่างน้อย ที่แน่ชัดก็คือ Williamก็รู้รายละเอียดแน่ชัด ฐานะของเขาในเวลานั้นก็คงไม่ธรรมดาแน่นอน

เมื่อหร่วนซิงหว่านอยู่ในภวังค์ความคิด เสียงของโจวฉือเซินก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง "แต่ผมก็ค่อนข้างสงสัยนะครับ ว่าทำไมคุณWilliamถึงรู้รายละเอียดดีเสียขนาดนี้"

Williamวางแก้วกาแฟลง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า "เพราะว่าภรรยาของผม เป็นเพื่อนกับคุณหญิงจ้าว ผมรู้เรื่องที่เธอตั้งท้องปลอมโดยบังเอิญ ส่วนเรื่องอื่น ผมก็ฟังมาจากคนอื่นนิดหน่อย ผมก็เดาไปเรื่อย"

โจวฉือเซินพูด "คิดไม่ถึงเลยว่าคุณWilliamจะเดาแม่นขนาดนี้"

"คงพูดได้แค่ว่าดวงผมดีหนะครับ"

ได้ยินทั้งสองคนพูดกันไปมา หร่วนซิงหว่านก็งุนงงเล็กน้อย

"ถ้าอย่างนั้น......ในเมื่อแม่ของจ้าวเชียนเชียนจากไปนานขนาดนี้แล้ว จู่ๆเธอจะกลับมาทำไมละคะ? แล้วยังเลือกที่จะมาในวันเกิดอย่างนี้อีก เธอไม่น่าจะโง่นะคะ การที่เธอปรากฏตัวตอนนี้ มันจะส่งผลกระทบต่อจ้าวเชียนเชียนอย่างใหญ่หลวง"

Williamทอดสอยตาออกไปไกล ด้วยสีหน้าที่มาอาจคาดเดาอารมณ์ได้ "อาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญครับ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยว่า "คุณWilliamพูดถูก ถ้าหากเธอไม่ได้วางแผน ชั่วชีวิตนี้เธอคงไม่มีโอกาสได้รู้แน่ว่าแม่แท้ๆของเธอเป็นคนอื่น บางทีก็อาจไม่มีเรื่องบังเอิญอย่างนั้น"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจมากขึ้นเมื่อได้ยิน เดิมทีคำว่าบังเอิญอธิบายกันอย่างนี้เหรอ?

"อย่างนั้นแล้วพ่อของจ้าวเชียนเชียนกับแม่ที่ให้กำเนิด......"

"เขาไม่ได้ไม่ผิด ถ้าไม่ใช่เขาที่ปล่อยให้จ้าวเชียนเชียนทำเรื่องเหล่านั้นโดยไม่ห้ามปราม ก็คงไม่ต้องชดใช้กรรมอย่างนี้ ส่วนแม่ที่ให้กำเนิดเธอ คุณคิดว่า หลังจากหายตัวไปหลายปีขนาดนั้น จู่ๆก็มาปรากฏตัวหละ?"

โจวฉือเซิน พูดเสียงเนิบๆ พลางยกเครื่องดื่มเย็นเฉียบตรงหน้าเธอขึ้นมาดื่ม "ไม่ใช่มีแต่เขาคนเดียวที่มีลูกสาว ผมพูดถูกใช่ไหม คุณWilliam"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สังเกตสิ่งที่เขาพูดในตอนท้าย และมองไปยังเครื่องดื่มเย็นจัดของเขาในมือ "ของคุณก็มี มาดื่มของฉันทำไมคะ?"

"ของคุณหวานกว่า"

หร่วนซิงหว่าน "......"

William "......"

Williamยกมือนวดขมับ เมินคำถามของโจวฉือเซิน

"นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันมีเรื่องต้องทำต่อค่ะ"

เขานิ่งไปนิด ก่อนจะพูด "ให้ผมไปส่งคุณหร่วนเถอะครับ"

หร่วนซิงหว่านไม่คิดว่าเขาจะพูดถึงขนาดนี้ เธอชะงักไปนิด ก่อนจะส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไรค่ะ โจวฉือเซินจะไปส่งฉัน"

Williamพยักหน้าน้อยๆ "ถ้าอย่างนั้นผมขอลาก่อน"

หลังจากที่Williamจากไป หร่วนซิงหว่านก็ถอนสายตาออกมา ก่อนจะมองไปที่โจวฉือเซินโดยไม่พูดอะไรสักคำ

โจวฉือเซินสบตากับเธอ ดวงที่สีดำขลับลึกซึ้งขึ้นหลายส่วน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็เข้ามาใกล้

หร่วนซิงหว่านถอยหลังเล็กน้อย "ทำอะไรคะ?"

โจวฉือเซินพิงเก้าอี้ และพูดอย่างสงบ "คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ คนรักกันเมื่อได้มองหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะจูบกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหร่วนซิงหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า เธอก้มหน้ากัดหลอด ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "อันนั้นฉันเห็นในอินเทอร์เน็ตแล้วเอามาพูดเล่นเอง"

"เหรอ ทำไมผมถึงคิดว่ามันมีเหตุผลละ"