สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 436

หลังจากที่เดินทางมาถึงข้างล่างตึกโจวซื่อกรุ๊ป หร่วนซิงหว่านก็ไม่ได้ขึ้นไปทันที เธอเดินทางไปที่ร้านขนมหวานใกล้ๆ แล้วซื้อขนมใส่กล่องเดินเอาไปที่ห้องประธาน

ตอนที่เธอเดินทางมาถึง โจวฉือเซินกำลังประชุมอยู่

หลินหนานพูดขึ้นว่า "คุณหร่วน การประชุมจะสิ้นสุดลงในอีกครึ่งชั่วโมง นั่งรออยู่ที่นี่ก่อนครับ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า "ได้ค่ะ"

เธอหยิบถุงขนมออกมาถุงหนึ่ง ยื่นให้หลินหนานพูดว่า Wพอดีฉันซื้อมามากไปหน่อยคะ คุณรับอันนี้ไปเถอะนะคะ"

หลินหนานคาดไม่ถึงว่าหร่วนซิงหว่านเดินทางมาหาประธานโจว แต่กลับมีของติดไม้ติดมือมาฝากเขาด้วย เขาพูดออกไป ด้วยความประหลาดใจว่า "แบบนี้ผมก็เกรงใจแย่สิครับ"

เขาพูดพลางเอื้อมมือไปรับของเอาไว้

ทันใดนั้นก็มีผู้ช่วยคนอื่นเคาะประตูเข้ามาบอกว่าเอกสารมาถึงแล้ว ให้หลินหนานไปช่วยจัดการ

หลินหนานกระแอมออกมาแล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า "คุณหร่วนครับ ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอตัวก่อน หากมีเรื่องอะไรเรียกให้ผมมารับใช้ได้ทันที"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่หลินหนานเดินทางจากไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็นั่งลงบนโซฟาอยู่สักพัก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูฆ่าเวลา แต่ในไม่นานเธอก็เริ่มง่วง

เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนนี้จึงทำให้ง่วงเสียจนแทบลืมตาไม่ขึ้น และในที่สุดเธอก็หลับไป

โจวฉือเซินเดินออกมาจากห้องประชุม เมื่อเขาเดินไปถึงที่ประตูก็พบร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา

ฝีเท้าของเขาหยุดลงอย่างรวดเร็ว

ผู้บริหารระดับสูงสองคนที่เดินตามหลังมาเห็นเช่นนั้นก็พากันหยุดลง แต่เนื่องจากภาพข้างหน้าถูกเข้าบดบังเอาไว้จึงไม่รู้ว่าข้างในเกิดเรื่องอะไรขึ้น

โจวฉือเซินหันศีรษะกลับไปพูดเบาๆ ว่า "พวกคุณกลับกันไปก่อนแล้วค่อยมาใหม่อีกหนึ่งชั่วโมง"

ผู้บริหารระดับสูงทั้งสองคนจึงเข้าใจและรีบจากไปทันที

โจวฉือเซินปิดประตูลงแล้วก้าวขาตรงเข้าไป

เขานั่งอยู่ข้างกายของหร่วนซิงหว่าน ตอนแรกตั้งใจที่จะปลุกเธอ แต่เมื่อเห็นดวงตาอันดำคล้ำก็รู้ว่าเมื่อคืนเธอหลับไม่สนิท

โจวฉือเซินดึงเนคไทของเขาออกด้วยมือข้างหนึ่งก่อนจะถอดเสื้อสูทและคลุมให้เธอ จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบเอกสารบนโต๊ะ น้ำชาออกมาพลิกอ่าน

หร่วนซิงหว่านนอนหลับไปถึงสี่ชั่วโมงเต็ม ในขณะที่เธอลืมตาขึ้นพบว่าท้องฟ้าข้างนอกมืดแล้ว

เธอหาวและบิดขี้เกียจ แต่ไม่รู้ว่ามือไปถูกอะไรเข้า

น้ำเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างเยือกเย็น "เมื่อคืนทำอะไรมา?"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าขึ้นจึงพบว่าโจวฉือเซินนั่งอยู่ข้างเธอและกำลังดูเอกสารอยู่

เธอจึงค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะออดอ้อนเขา "ฉันคิดถึงคุณจนนอนไม่หลับไงคะ"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองเธอด้วยดวงตาลึกซึ้ง "จริงเหรอครับ?"

"จะจริงได้ยังไงล่ะคะ"

"......"

หร่วนซิงหว่านหลับไปนานขนาดนี้แน่นอนว่าเธอต้องหิวมาก จึงยื่นมือออกไปหยิบขนมเค้กชิ้นเล็กๆ บนโต๊ะน้ำชาแล้วกิน อย่างเอร็ดอร่อย

โจวฉือเซินมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า "คุณซื้อมากินเองเหรอพวกนี้?"

หร่วนซิงหว่านกลืนมันลงไปแล้วพูดว่า "คุณคนเดียวกินไม่หมด ฉันช่วยกินไง"

เมื่อพูดจบเธอก็ยื่นมือออกไปอีก

แต่กลับถูกโจวฉือเซินจับข้อมือเอาไว้และพูดว่า "เอาวางไว้ ผมกินหมด"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ผู้ชายคนนี้ขี้งกจริงๆ

เธอจึงเองหลังพิงโซฟาสายตามองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายดูเหมือนว่ายังไม่ตื่นดี

โจวฉือเซินพูดว่า "วันนี้ที่สตูดิโอไม่มีงานหรือไง?"

"มีสิคะ"

"แล้วเดินทางมาที่นี่ทำไม?"

หร่วนซิงหว่านมองไปทางเขาแล้วกะพริบตา "ฉันคิดถึงคุณ"

โจวฉือเซินหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงอันลึกล้ำ มือข้างหนึ่งวางไปที่บนโซฟาข้างหลังเธอ เขาเลียริมฝีปากตนเองแล้วถามว่า "ไปก่อเรื่องอะไรอีก?"

หร่วนซิงหว่านทำหน้ามุ่ย "ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะคะ จะไปก่อเรื่องอะไรขึ้นมาได้อีก?"

เธอขยับตัวแล้วฉวยโอกาสที่โจวฉือเซินไม่ทันระวังหยิบขนมเค้กชิ้นเล็กๆ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้กินเอง เธอป้อนไปที่ปากเขาแล้วพูดว่า "อันนี้อร่อยดีนะคะคุณลองชิมสิ"

โจวฉือเซินก้มลงไปชิม สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง