สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 50

หลังจากพูดไปได้ครู่หนึ่ง สีหน้าของเธอและหลี่อ๋างก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

หลี่อ๋างตกใจขึ้นมา ไม่มีเหตุผลอะไรที่หร่วนซิงหว่านจะรู้จักหยางเจียวเจียว แต่นี่เธอรู้แม้แต่นามสกุลหยางของเธอได้อย่างไร?

เมื่อเขาสบตาหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง หลี่อ๋างก็เห็นคำเตือนจากข้างใน

เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว และพูดกับหยางเจียวเจียว "พวกเขาเรียกคุณไปสนุกแล้ว ผมต้องอยู่กับแฟนของผม"

"มีแฟนแล้วจะวิเศษกว่าหรือไง" หยางเจียวเจียวมองกลับไป และจากไปอย่างไม่เต็มใจ

หลี่อ๋างไปเกลี้ยกล่อมเพ้ยซานซาน "อย่าโกรธเลยที่รัก เธอก็เป็นแบบนี้ เธอชอบพูดตลก แต่ก็โทษผมเถอะ ที่ผมแนะนำไม่ชัดเจน"

เพ้ยซานซานโบกมือให้เขา "ฉันจะโกรธอะไร โอเคๆ คุณไปอยู่กับเพื่อนของคุณเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน"

"พวกเขาจะสำคัญกว่าได้ไง ผมก็ต้องอยู่กับคุณอยู่แล้ว" หลี่อ๋างกระซิบคำสองสามคำที่หูของเพ้ยซานซาน แล้วพาเธอออกไปข้างนอก เพ้ยซานซานเดินไม่กี่ก้าวแล้วหันหลังกลับ "ซิงซิง รอฉันแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันกลับมา"

"อืม"

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป หยางเจียวเจียวก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ หร่วนซิงหว่านอีกครั้ง โดยถือไวน์สองแก้วในมือของเธอ "โอ้ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยแก้วนี้"

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันไม่ดื่ม"

หยางเจียวเจียวตอบว่า "ฉันได้ยินหลี่อ๋างพูดว่าคุณเป็นนักออกแบบเครื่องประดับ คุณคงจะเก่งมากใช่ไหม ไว้คุณช่วยฉันออกแบบสักชิ้นสิคะ ฉันจะช่วยคุณเผยแพร่ให้เพื่อนๆ ของฉัน และให้พวกเขามาอุดหนุนคุณ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "ได้สิคะ การออกแบบส่วนตัวเริ่มต้นที่ 2 แสนหยวน ถ้าคุณหยางต้องการ ตอนนี้ก็สามารถจ่ายเงินมัดจำได้เลยค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของหยางเจียวเจียวก็เปลี่ยนไปทันที "สองแสน?"

เธอไม่ใช่นักออกแบบชื่อดังอะไร ก็คิดว่าราคาคงแค่ 1 หมื่นถึง 2 หมื่นหยวน แต่นี้ตั้ง 2 แสน!

น้ำเสียงของ หร่วนซิงหว่านเป็นมิตรมาก "นี่เป็นเพียงแค่ค่าออกแบบ ยังไม่รวมวัสดุเครื่องประดับนะคะ"

ท่าทางของหยางเจียวเจียวที่ถือแก้วไวน์นั้นดูไม่ดีเหมือนตอนแรกอย่างชัดเจน และเธอก็พูดอย่างประชดประชันว่า "ถ้าอย่างนั้นฉัน......ขอคิดดูก่อนนะคะ"

ขณะที่เธอกำลังจะจากไป เสียงของหร่วนซิงหว่านก็ดังมาจากด้านหลัง "คุณหยางวิธีการยั่วยุให้เกิดความบาดหมางของคุณอยู่ในระดับต่ำจริงๆ นะคะ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านพูดจบ ก็ไม่ได้สนใจเธอและจากไปทันที

เมื่อเธอเดินไปที่ประตู เธอได้พบกับหลี่อ๋างที่พาเพ้ยซานซานกลับมา

เพ้ยซานซานที่เห็นได้ชัดว่าถูกปลอบจนดีขึ้นแล้ว ก็พูดว่า "ซิงซิง เธอจะไปไหน?"

"ฉันจะไปห้องน้ำ"

"งั้นฉันไปเป็นเพื่อน"

ทันทีที่เสียงของเพ้ยซานซานดังขึ้น หลี่อ๋างก็รู้สึกประหม่า และพูดอย่างรวดเร็วว่า "ซานซาน เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะพาคุณไปเจอเพื่อนร่วมงานของผม พวกเขายังไม่เคยเจอคุณเลย......"

เพ้ยซานซานมองเขาอย่างแปลกใจ "ฉันไปห้องน้ำกับซิงซิงก่อน กลับมาแล้วค่อยไปทำความรู้จักก็เหมือนกันนี่คะ"

ความกังวลของหลี่อ๋างตึงเครียดอีกครั้ง เมื่อเธอพูดมาแบบนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

หร่วนซิงหว่านมองหลี่อ๋างด้วยท่าทางราวกับเผชิญหน้ากับศัตรู และมุมของริมฝีปากของเธอก็กระตุกอย่างเย็นชา ตอนแรกที่ทำเรื่องอย่างนั้นกลับไม่กลัว พอตอนนี้มารู้จักกลัวแล้วหรือไง?

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา เพียงแค่มองไปที่เพ้ยซานซาน "ซานซาน ฉันไปเองได้ แป๊บหนึ่งก็กลับมาแล้ว"

"งั้นก็ได้" เพ้ยซานซานพูด "ทางไปห้องน้ำค่อนข้างลื่น ระวังด้วย"

"อืม"

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านจากไป หลี่อ๋างก็คว้าเพ้ยซานซานและบ่นว่า "ที่รัก คุณเป็นห่วงเธอมากกว่าผมอีกนะ"