สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 506

ก่อนที่หร่วนซิงหว่านจะไปสตูดิโอได้บอกโจวฉือเซินไม่ต้องตามไป ถ้าที่สตูดิโอไม่มีธุระอะไร เธอจะโทรหาเขาเมื่อเสร็จ

โจวฉือเซินส่งเธอเข้าไปในลิฟต์ และในขณะที่เธอไม่ทันระวัง ก็ก้มศีรษะลงและจูบใบหน้าด้านข้างของเธอ "ดูความปลอดภัยบนท้องถนนด้วย ถึงแล้วส่งข้อความถึงฉันด้วย"

"รู้แล้ว คุณกลับไปเถอะ"

หร่วนซิงหว่านกดปุ่มปิดลิฟต์ และโบกมือให้เขา

หลังจากที่เธอออกไป โจวฉือเซินก็หันกลับมา และเคาะประตูห้องข้างๆ

ผ่านไปไม่นาน ประตูก็เปิดออก

สวี่เยว่พูดว่า "เสี่ยวหร่วนไปแล้วหรอ?"

โจวฉือเซินตอบรับ "ไปที่สตูดิโอแล้ว"

เขาเดินไปที่เปลเด็กน้อย เด็กน้อยในนั้นกำลังถือของเล่นและโบกมือไปมาในอากาศ ไม่รู้กำลังพูดอะไรอยู่

โจวฉือเซินมองดูอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดว่า "เขาอ้วนขึ้นหรือเปล่า?"

ไอ้หนูน้อยตัวนี้ตัวใหญ่กว่าตอนที่เพิ่งเกิดเยอะเลย ใบหน้าก็ไม่รู้ว่ากลมตั้งแต่เมื่อไร

ขณะจัดเก็บของไปด้วยสวี่เยว่ก็กล่าวว่า "เด็กน้อยเติบโตเร็วมาก เปลี่ยนทุกวัน เพียงแต่ว่าเด็กคนนี้เกิดก่อนกำหนด และป่วยบ่อยๆ การเติบโตของเขาก็เลยช้าหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ก็เลยอ้วนขึ้นเป็นเรื่องปกติ คุณดูสิเขาทั้งขาวทั้งน่ารัก มีคิ้วและตาเหมือนเสี่ยวหร่วนมาก"

โจวฉือเซินขมวดคิ้ว "น่าเกลียดกว่าเธอมาก"

สวี่เยว่พูดอย่างโกรธเคือง "มีใครว่าลูกชายของตัวเองแบบนี้บ้าง ถึงแม้ว่าเด็กจะฟังไม่เข้าใจ แต่อาจจะเก็บเป็นความแค้นไว้ได้นะ"

"จะเจ้าคิดเจ้าแค้นกว่าหร่วนซิงหว่านได้หรอ?"

สวี่เยว่ไม่อยากสนใจเขา หยิบของแล้วเดินออกไป

โจวฉือเซินยืนอยู่ข้างเตียงเด็กน้อย เหยียดนิ้วออกและแหย่หน้าไอ้หนูน้อย

ไอ้ตัวเล็กร้องเสียงเบา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และโบกมือเล็กๆไปมา พยายามจะขับไล่เขาออกไป

เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ

โจวฉือเซินอุทาน แสดงความประหลาดใจ "เหะ"

หลังจากนั้นไม่นานสวี่เยว่ก็เดินกลับมาอีกครั้ง "ตอนนี้สถานการณ์ของเด็กน้อยก็มั่นคงแล้ว คุณยังไม่คิดจะบอกเสี่ยวหร่วนหรอ"

โจวฉือเซินพูดอย่างเงียบ ๆ "ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก"

เขาโกหกหร่วนซิงหว่านมานานมาก จนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

และรู้ดีว่า ถ้าเธอรู้ความจริง เธอจะโกรธมากแค่ไหน

ถ้าร้ายแรงมาก อาจจะไม่มีวันให้อภัยเขาอีกเลยในชีวิตนี้

......

เมื่อไปถึงสตูดิโอ พวกสาวๆดีใจมากที่เห็นหร่วนซิงหว่านกลับมา รวมตัวกันพูดคุยถามอยู่นาน

หร่วนซิงหว่านคุยกับพวกเขาสักพัก แล้วมองไปรอบ ๆ "ซานซานล่ะ?"

"เมื่อเช้าพี่ซานซานมาบอกว่าไม่สบาย พักอยู่ในห้องทำงานคุณ"

"ถ้างั้นฉันไปดูหน่อย"

หร่วนซิงหว่านผลักประตูห้องเปิดออก เมื่อเห็นเพ้ยซานซานนอนอยู่ในโซฟา หน้าซีด ดูทรมานมาก

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไปและพูดว่า "ซานซาน คุณเป็นอะไร?"

เพ้ยซานซานหงอยเหงาเศร้าซึมแล้วพูดว่า "ฉันก็ไม่รู้ ตั้งแต่วันก่อนแล้วมีอาการคลื่นไส้และอยากจะอาเจียน กินอะไรไม่ลง ได้กลิ่นน้ำมันก็อยากอาเจียน"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็หยุดครู่หนึ่ง

เธอนั่งข้างๆเพ้ยซานซาน เอามือแตะหน้าผากของเธอ แล้วมาแตะของตัวเธอเอง "ไม่มีไข้"

เพ้ยซานซานพยักหน้าอย่างอ่อนแรง "น่าจะเป็นไข้หวัดธรรมดา เมื่อคืนนี้ฉันกินยาไปหนึ่งครั้งแล้ว อีกสักพักกินอีกครั้ง"

หร่วนซิงหว่านเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า "ประจำเดือนครั้งสุดท้ายมาเมื่อไหร่"

เพ้ยซานซานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่จำไม่ได้ "ดูเหมือนจะเป็นเมื่อเดือนที่แล้วมั้ง เดือนนี้ยังไม่มา อาจจะเป็นเพราะเป็นหวัดก็เลยล่าช้า"