สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 513

Danielเม้มมุมปากก่อนพูดขึ้น "คุณยังจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นอีกเหรอ?"

"อ่า......"

เพ้ยซานซานไม่รู้ว่าเขาจะพูดถึงเรื่องนี้อีกทำไม หยุดชะงักไปแล้วพูดขึ้น "คงไม่แต่งแล้วล่ะ"

ได้ยินดังนั้น Danielก็ยกคิ้วเล็กน้อย "ดีมาก"

เพ้ยซานซานมองเขา พูดขึ้นอย่างสงสัย "ดีอะไร"

Danielทำหน้าจริงจัง "ฉันหมายถึง ควรรู้จักกันให้มากหน่อย การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆ รอบคอบหน่อยก็ดีมาก"

เพ้ยซานซานตอบอ่อ ไม่พูดอะไร

Danielหยิบน้ำเปล่าตรงหน้ามาดื่มหนึ่งอึก เอ่ยปากอย่างลังเล "ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกันไหม?"

เพ้ยซานซานมองเขา ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ถามตรงๆ "คุณกำลังจีบฉันเหรอ"

Daniel: "......"

เขาสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มลงไปเมื่อครู่อยู่หลายที

ไม่รอให้เขาหายดี เพ้ยซานซานก็พูดต่อ "งั้นคุณนัดฉันกินข้าวทำไม"

"ฉัน......"

Danielพูดไม่ออก

เพ้ยซานซานพูด "คุณไม่น่าจะไม่รู้นะ การกินข้าวกับผู้หญิงตามลำพัง มันคือการกระทำที่สนใจเธอ"

Danielจับแก้ว ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรในชั่วขณะหนึ่ง

เพ้ยซานซานพูดอีกครั้ง "คุณไม่มีอะไรอยากพูดแล้วใช่ไหม"

"น่าจะไม่มีแล้ว"

กลายเป็นเพ้ยซานซานที่จับแก้วแน่น "งั้น......งั้นฉันมีเรื่องอยากพูดกับคุณ"

"หืม?"

เพ้ยซานซานหาคำพูดอยู่นาน คิดไม่ออกว่าควรพูดอย่างไร

เธอหยิบน้ำตรงหน้าขึ้นมา เงยหน้าดื่มจนหมด แล้วตัดสินใจพูดขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว "คุณคิดที่จะมีลูกไหม"

Danielตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่าอย่างไร

มุมปากเพ้ยซานซานเกร็งตรง เสียงแทบเค้นออกมาจากไรฟัน "ถ้า......ถ้าไม่ได้คิด อีกสักพักคุณไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

ในช่วงสองวันนี้เธอก็พิจารณาชัดเจนแล้ว คืนนั้นเดิมทีแล้วเรายินยอมกันทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครติดหนี้ใคร เพียงพูดกันตรงๆ ให้รู้เรื่อง ควรทำอย่างไรก็ทำเช่นนั้น

ไม่สามารถให้เขาเพลิดเพลินความสุขคนเดียว แล้วให้เธอแบกรับความเจ็บปวดเอง

ถึงจะไม่ดีแค่ไหน เขาก็ต้องไปโรงพยาบาลกับเธอ

Danielใช้เวลาหนึ่งนาทีเต็ม ถึงตอบสนองว่าเพ้ยซานซานพูดถึงอะไร "คุณท้องเหรอ?"

เพ้ยซานซานพยักหน้า หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น "ฉันกินยาคุมแล้ว แต่ไม่คิดว่าโอกาสหนึ่งในพันแบบนี้ ก็ยังทำให้ฉันได้ประสบมัน หมอบอกว่าตอนนี้ทำแท้งไม่เหมาะ ให้ฉันรอครึ่งเดือนก่อนค่อยไป ดังนั้น......"

"คุณคิดจะทำแท้งเหรอ?"

"ฉัน......" เพ้ยซานซานพูดเสียงเบา "ฉันไม่รู้ เรื่องแบบนี้ฉันตัดสินใจคนเดียวไม่ค่อยดีนัก ก็เลยมาถามความเห็นคุณ"

ตอนนี้สมองDanielค่อนข้างสับสนเล็กน้อย เขายกมือขึ้นนิดๆ "คุณรอเดี๋ยว ให้เวลาฉันหน่อย"

เห็นว่าเป็นดังนั้น เพ้ยซานซานก็ก้มศีรษะลง

ความเงียบไร้เสียงแพร่กระจายระหว่างทั้งคู่

ผ่านไปสักพัก เพ้ยซานซานก็พูดขึ้น "ที่ฉันบอกคุณเรื่องนี้ ไม่ได้อยากบังคับคุณตัดสินใจอะไรบางอย่าง แค่คิดว่าควรบอกคุณเท่านั้นเอง"

Danielเลียริมฝีปาก "ฉันรู้ แค่มันฉับพลันเกินไป ฉันก็......ต้องการเวลาพิจารณานิดหน่อย"

"ฉันเข้าใจ งั้นรอคุณพิจารณาเสร็จแล้วค่อยมาหาฉัน ยังไงแล้วการผ่าตัดก็อีกครึ่งเดือน"

เพ้ยซานซานพูดจบ ก็ลุกขึ้นพูด "งั้นฉันกลับก่อนนะ"

Danielมองแผ่นหลังเธอ อ้าปาก แต่ไม่รู้ควรพูดอะไร

ทำได้แค่มองเธอจากไปอย่างนี้

หลังจากเหม่อในร้านครึ่งชั่วโมง Danielถึงจะลุกขึ้นเดินออกไป

ณ บริษัทเทคโนโลยีดาวสว่าง

เฉิงเว่ยเพิ่งออกมาจากห้องประชุม ก็ได้ยินผู้ช่วยพูดว่าDanielมาได้สักพักแล้ว