สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 105

เนื่องจากความอ้วนของเธอ ซวงซวงจึงมีเพื่อนแท้น้อยมาก และเธอก็รู้ว่าทุกคนชอบนินทาเธอลับหลัง

ตอนนี้เมื่อได้ฟังคำพูดของเซี่ยซีหวั่น ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ จากนั้นน้ำตาอุ่นร้อนก็ไหลพรากออกมา "หวั่นหวั่น..."

ซวงซวงขยับริมฝีปากเหมือนจะพูด แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

กระนั้นเซี่ยซีหวั่นก็รับรู้ทุกอย่างแล้ว "ซวงซวง ฉันคิดมาตลอดว่าจ้าวลี่ยิงไม่คู่ควรกับแก เดิมทีฉันไม่ต้องสั่งสอนเขาต่อหน้าแกก็ยังได้ แต่ถ้าทำอย่างนั้นแกก็จะไม่ได้เห็นธาตุแท้ของเขา และแกก็จะตัดใจจากเขาไม่ได้สักที แต่ไม่เป็นไร ในช่วงชีวิตวัยรุ่นใครบ้างจะไม่เคยหลงรักคนเลวๆ ถ้าแกรู้สึกเจ็บปวด นั่นหมายถึงแกเติบโตขึ้นแล้ว”

“ตอนนี้แกก็เอาทุกสิ่งทุกอย่างและความอัปยศทั้งหมดที่จ้าวลี่ยิงทำกับแกเป็นแรงผลักดันก้าวไปข้างหน้า คนเราถ้าไม่เคยล้ม ก็จะยืนหยัดไม่ได้ ซวงซวง ตอนนี้แกกลับไปดูแลร่างกายที่บ้านเถอะ ถ้าแกใช้ยานี้ได้ผล ฉัน จะตั้งตารอคอยการกลายเป็นหงส์ของแก ฉันหวังว่าที่จะได้เจอแกในเวอร์ชั่นที่มีไฟเต็มเปี่ยมนะ”

ซวงซวงน้ำตาคลอเบ้า เธอกอดเซี่ยหวั่น และร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “หวั่นหวั่น ขอบคุณนะ ฉันจะทำ ฉันต้องทำมันให้ได้!”

เซี่ยซีหวั่นตบหลังซวงซวงเบาๆ อยากร้อง ก็ร้องออกมาเถอะ ร้องไห้ให้ความน้อยเนื้อต่ำใจและความสับสนในอดีต เพื่อหลังจากนี้จะได้พบเจอกับสายรุ้งอันสดใส

ในขณะนี้เอง บนชั้นสอง ลู่จื่อเซี่ยนกำลังล้วงกระเป๋ากางเกงยืนมองผู้หญิงทั้งสองกำลังกอดกันอยู่ชั้นล่างอย่างเงียบ ๆ สายลมพัดปอยผมบนหน้าผากของเขา ยิ่งขับให้ชายหนุ่มที่อยู่ในเชิ้ตสีขาวดูสวยงามราวกับภาพวาดอีกทั้งยังมีออร่าเย่อหยิ่งและความเยือกเย็นในแบบฉบับผู้ชายเผยออกมาอีกด้วย

ในเวลานี้เอง ลูกน้องของเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณชายรอง เซี่ยซีหวั่นเป็นเจ้าสาวที่แต่งเข้ารีสอร์ทโหยวหลานเมื่อช่วงก่อนหน้านี้ หรือก็คือภรรยาของคุณชายใหญ่ พี่สะใภ้ของคุณนั่นแหละครับ”

ลู่จื่อเซี่ยนไม่ได้พูดอะไรออกมา

“คุณชายรอง ที่คุณนายเร่งรัดให้คุณกลับไป คงเพราะเห็นว่าคุณเข้าสู่วัยที่ควรจะแต่งงานแล้ว เหล่าคุณหนูตระกูลดังในเมืองหลวงต่างก็รอคอยที่จะได้ดูตัวกับคุณ….”

ลูกน้องไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเขารู้ว่ายังไงคุณชายก็คงไม่ฟังที่เขาพูด พวกคุณหนูเหล่านั้นไม่มีทางเข้าตาคุณชายหรอก

เพราะอย่างนี้คุณชายเลยหาคู่หมั้นไม่เจอสักที

โจวผิงไม่เคยประทับใจในตัวเซี่ยซีหวั่น แม้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนอีกฝ่ายจะผ่านการสุ่มทดสอบมาได้

เพราะเธอรู้สึกว่าที่มาที่ไปของหญิงสาวนั้นดูลึกลับ และภูมิหลังก็ไม่ได้ขาวสะอาด แต่เมื่อได้เห็นเซี่ยซีหวั่นให้กำลังใจซวงซวง เธอจึงค่อนข้างหวั่นไหว

เมื่อซวงซวงร้องไห้จนพอใจ ก็เดินออกไปพร้อมกับโบกมือให้เซี่ยซีหวั่น

เซี่ยซีหวั่นหันมามองโจวผิง "ผู้อำนวยการโจว ไปกันเถอะ"

"เซี่ยซีหวั่น เธอรู้ไหมว่าซวงซวงเป็นหลานสาวของใคร?” จู่ๆโจวผิงก็เอ่ยถามขึ้นมา

“ซวงซวงเป็นหลานสาวของใครเหรอ?” เซี่ยซีหวั่นนิ่งไป

โจวผิงคิดว่าเซี่ยซีหวั่นน่าจะรู้จักตัวตนของซวงซวง ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ทำดีกับซวงซวงแบบนี้ แต่ทว่าเมื่อเห็นดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นของเซี่ยซีหวั่น ไร้ซึ่งความซับซ้อนใดๆ และยังเต็มไปด้วยความงุนงง จึงเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่รู้

โจวผิงจุงกล่าวว่า "ช่างมันเถอะ ไปคุยเรื่องของเธอที่ห้องทำงานฉันได้แล้ว!"

……

ในห้องทำงาน

โจวผิงมองมาที่เซี่ยซีหวั่นและกล่าวว่า "เซี่ยซีหวั่น เธอแต่งเข้ารีสอร์ทโหยวหลาน และตอนนี้เธอก็มีสามีแล้ว ใช่ไหม?"

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้า "ใช่"

“งั้นฉันขอถามเธอหน่อย รูปที่ถูกปล่อยในกระทู้นั่นใช่รูปจริงไหม เธอกับประธานบริษัทลู่ซื่อคบกันจริงหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้าอีกครั้ง “จริงค่ะ”

โจวผิงขมวดคิ้ว “เซี่ยซีหวั่น เธอแต่งงานแล้ว แต่กลับคบซ้อนกับลู่หานถิงที่เป็นบุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ในเมืองไห่ ตอนนี้หลายๆคนรับไม่ได้มากๆ แล้วยิ่งอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จอย่างคุณหานถิงยิ่งแล้วใหญ่ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอก็จริง และฉันไม่ควรยุ่ง แต่กระทู้ของสถาบันวิจัยเต็มไปด้วยความโกลาหล และทุกคนก็เริ่มที่จะคาดเดาว่าเธออาศัยเส้นสายของคุณหานถิงเข้ามาหรือเปล่า ถ้าฉันไม่รีบจัดการ ผลที่ตามมาก็จะยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น”