สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 117

ในใจของเซี่ยซีหวั่นหวานราวกับน้ำผึ้ง เธอพบว่าชายหนุ่มคนนี้ช่างออเซาะคนเก่งมาก

ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนได้ผลักประตูเข้ามา เธอมองเห็นฉากกั้น อยากจะยกเท้าเดินเข้ามา “คุณหานถิง คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ คุณกำลังทำอะไรคะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนอยากจะเข้ามา เซี่ยซีหวั่นตกใจจนบีบลู่หานถิงไปทีหนึ่ง

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอกำลังจักจี้เขา เมื่อเทียบกับความกังวลของหญิงสาว ใบหน้าของเขาหล่อเหลา ได้กล่าวขึ้นเพียงเบา ๆ ว่า “หยุด!”

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบชะงักเท้าหยุด ไม่กล้าเดินเข้าไปด้านในต่อ

“ผมมาที่เพื่อเพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องจัดการ คุณมาหาผมมีธุระเหรอ”

เซี่ยเหยียนเหยียนจะเจอกับลู่หานถิงสักครั้งแสนยากแสนเย็น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเลย ดังนั้นตอนนี้อยู่ในห้องเดียวกันกับลู่หานถิง หัวใจของเธอจึงเต้นแรงขึ้น “คุณหานถิง ฉันมีหนึ่งคำถามที่อยากจะถามคุณค่ะ คุณเลิกกับหวั่นหวั่นแล้วจริง ๆ เหรอคะ”

ลู่หานถิงที่อยู่ด้านในได้มองเซี่ยซีหวั่น เห็นเพียงเซี่ยซีหวั่นพยักหน้าอย่างแรง ความหมายนั้นคือ——รีบบอก รีบบอกไปว่าพวกเราเลิกกันแล้ว

ลู่หานถิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ใช้นิ้วมือตัวเองชี้ไปที่แก้มอันหล่อเหลาของเขา เพื่อให้เธอหอม

เซี่ยซีหวั่นตอนนี้อยู่ในสภาวะจำต้องขอร้อง ดังนั้นจึงรีบเขย่งเท้าและหอมไปที่แก้มของลู่หานถิงอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงถึงได้ตอบ “อืม”

เมื่อได้ยินคำตอบที่ยืนยันจากเขา เซี่ยเหยียนเหยียนจิตใจก็เบิกบานมีความสุข เธอรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “คุณหานถิง จริง ๆ แล้วฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกกับคุณมาโดยตลอด คุณกับหวั่นหวั่นไม่เหมาะกัน”

“หวั่นหวั่นตั้งแต่เล็กก็มีดวงสมพงษ์กับผู้ชาย แม้ว่าเธอจะหมั้นกับซูซีแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีผู้ชายไม่น้อยที่มาชอบเธอ เธอกุ๊กกิ๊กกับผู้ชายเก่ง หลายปีมานี้อยู่ที่บ้านนอกเธอไม่ได้ตั้งใจเรียน ไม่จบการศึกษา คุณพ่อคุณแม่ของฉันละเลยในการอบรมสั่งสอนเธอ เธอจึงอยากจะหันมาจับผู้ชาย เธออยู่กับคุณก็เพื่อหวังในชื่อเสียงเงินทองของคุณ เธอไม่ได้ชอบคุณจริง ๆ จากใจเลย”

“คุณหานถิง ส่วนฉัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นคุณ ฉันตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกที่เห็น ฉันชอบคุณอย่างสุดซึ้ง”

“แต่ฉันรู้ช่องว่างระหว่างเรา ฉันยังดีไม่พอ ไม่คู่ควรกับคุณ ดังนั้นหลายปีมานี้ฉันจึงตามติดคุณ พยายามจะทำให้ตัวเองดีขึ้น รักษาตัวเองให้สะอาดบริสุทธิ์ ไม่เคยมีแฟน ในใจของฉันมีเพียงคุณ ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งจะสามารถยืนเคียงข้างคู่กับคุณ เผชิญและฟันฝ่าพายุฝนไปพร้อมกับคุณ”

“ก่อนหน้านี้คุณอยู่กับหวั่นหวั่นแล้ว ฉันจึงทำได้แค่ซ่อนความรักของฉันไว้ในก้นบึ้ง แต่ว่าตอนนี้คุณเลิกกับหวั่นหวั่นแล้ว ฉันจะไม่อยากจะเก็บกดความรู้สึกของฉันอีกต่อไป คุณหานถิง ฉันอยากจะสารภาพรักกับคุณ ฉันชอบคุณ สามารถให้โอกาสฉันสักครั้งได้ไหม”

เซี่ยซีหวั่นคิดไม่ถึงจริงๆว่าตัวเองจะมาเห็นเซี่ยเหยียนเหยียนสารภาพรักกับลู่หานถิง การสารภาพนี้ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเหยียบย่ำเธอเพื่อที่จะขึ้นสู่ตำแหน่ง เธอแทบจะถูกชาเขียวของเซี่ยเหยียนเหยียนทำให้ซาบซึ้งแล้ว

เซี่ยซีหวั่นหันหน้ามามองลู่หานถิง ซ้ำยังเลิกคิ้วใบหลิวที่ประณีตไปหนึ่งที อยากจะดูว่าเขาจะตอบกลับอย่างไร

แต่ลู่หานถิงกลับไม่พูดใด ๆ และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังฟังคำสารภาพรักนี้ของเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่หรือไม่ เขาทำเพียงแค่มองเธอ โครงหน้าลุ่มลึกของเขาเต็มไปด้วยภาพสะท้อนของเธอ

“คุณหานถิง คุณฟังอยู่ไหมคะ”

ลู่หานถิงไม่ยอมเปล่งเสียง เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านหน้าจึงเกิดความสงสัยเล็กน้อย

เซี่ยซีหวั่นจึงรีบกำมือแน่นทุบเข้าไปหนึ่งที——คุณใบ้กินหรือไง

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางของเขา และกล่าวอย่างไร้เสียง “เรียกสามีสิ”

“…”

เขาคิดฉวยโอกาสตอนที่คนอื่นกำลังบุกเหรอ

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ด้านนอกก็ยิ่งลนลาน “คุณหานถิง คุณเป็นอะไรไปคะ คุณอยู่ด้านในไหมคะ ฉันจะเข้ามาแล้วนะคะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนยกเท้าจะก้าวเข้ามา

หัวใจของเซี่ยซีหวั่นก็ยิ่งบีบรัดขึ้น เธอมองลู่หานถิงด้วยความกังวล——เฮ้ย！

แต่ลู่หานถิงไม่กังวลเลยสักนิดเดียว ทำเพียงแค่พูดประโยคซ้ำ “เรียกสามี”