สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 31

บทที่ 31 พี่น้องจอมปลอม

ฐานะทางบ้านของขงเจินเอ๋อไม่ดีนัก แต่ตัวเธอเองโลภและอิจฉาในความฟุ้งเฟ้อ ติดตามเซี่ยเสี่ยวแด๋ เซี่ยเสี่ยวแด๋สามารถให้ประโยชน์บางอย่างกับเธอได้ อย่างเช่นกระเป๋าและเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่ใช้แล้วของเซี่ยเสี่ยวแด๋ เซี่ยเสี่ยวแด๋พาเธอไปคลับหรูไฮเอนด์1949ดื่มไวน์ราคาแพง ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยแบบนี้ เธอเพ้อฝันถึงมาตลอด

เซี่ยซีหวั่นบอกว่าเธอเป็นสุนัขข้างกายของเซี่ยเสี่ยวแด๋ คำพูดนี้ถูกต้องทั้งหมด

แต่ขงเจินเอ๋อไม่อยากให้คนอื่นพูดถึงเธอแบบนั้น เธอรู้ว่าเซี่ยเสี่ยวแด๋นั้นโง่ไม่มีสมอง ในใจก็ยิ่งอิจฉาริษยาในทุกความโชคดีของเซี่ยเสี่ยวแด๋เป็นอย่างยิ่ง เธอไม่ได้ชอบเซี่ยเสี่ยวแด๋

และยังมีเซี่ยซีหวั่น เธอยิ่งเกลียดเซี่ยซีหวั่น ในสายตาเธอคนบ้านนอกอย่างเซี่ยซีหวั่นควรจะต่ำต้อยกว่าเธอ แต่เซี่ยซีหวั่นยังใช้ชีวิตได้อย่างสดใสสวยงามแบบนั้น

ขงเจินเอ๋อแอบดื่มไวน์ราคาแพงไปแล้วสองแก้ว ตอนที่เธอกำลังลิ้มรสชาติฝาดลิ้นของไวน์อย่างพิถีพิถันอยู่นั้น ซูซีก็เดินเข้ามา

เมื่อเห็นซูซี ขงเจินเอ๋อก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณ…คุณชายซู คุณมาได้อย่างไร?”

ซูซีมองโซนวีไอพี ไม่เห็นคนที่นัดเขามาที่นี่อย่างเซี่ยซีหวั่น สายของเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของขงเจินเอ๋อ “เซี่ยซีหวั่นล่ะ?”

ขงเจินเอ๋อไม่กล้ามองใบหน้าหล่อเหลาของซูซีตรง ๆ ซินเดอเรลล่าทุกคนล้วนจินตนาการว่าสักวันหนึ่งเจ้าชายขี่ม้าขาวของเธอจะมาถึง หลงรักเธอ ทำให้เธอกลายเป็นเจ้าหญิงที่ผู้คนพากันอิจฉา

หนึ่งในสี่ตระกูลที่มีทั้งอิทธิพลและเงินทองอย่างซูซีที่ทั้งรูปหล่อและอ่อนโยน ก็คือเจ้าชายขี่ม้าขาวคนนั้น

ทุกครั้งที่ซูซีอยู่ด้วยกันกับเซี่ยเสี่ยวแด๋ ขงเจินเอ๋อก็จินตนาการว่าตัวเองสามารถแทนที่เซี่ยเสี่ยวแด๋ได้

ขงเจินเอ๋อชอบซูซี

นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ด้วยกันสองคน ขงเจินเอ๋อใจเต้นแรงจนแทบจะออกมาจากหน้าอกแล้ว เธอมองซูซีตาเป็นประกาย “คุณชายซู เซี่ยซีหวั่นพึ่งออกไปกับเสี่ยวแด๋เมื่อกี้”

ซูซีขมวดคิ้วคมรูปดาบ นั่งลงบนโซฟา “งั้นผมรอที่นี่แล้วกัน”

ซูซีไม่ได้มองขงเจินเอ๋ออีก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

ใจของขงเจินเอ๋อเต้นรัว เธอชอบมองใบหน้าหล่อเหลาของซูซี จากนั้นมือไม้ทำอะไรไม่ถูกวุ่นวายเทไวน์ให้ซูซีหนึ่งแก้ว “คุณชายซู ดื่มไวน์สักแก้วเถอะ”

ขงเจินเอ๋อเดินเข้าไป ยื่นแก้วไวน์ส่งให้ซูซี

แต่ว่าเธอเมาแล้วนิดหน่อย บวกกับคนที่ตัวเองชอบอยู่ตรงหน้า เธอเลยเกิดข้อเท้าพลิก ทั้งร่างโผเข้าใส่อ้อมอกของซูซี

……

เซี่ยเสี่ยวแด๋ออกมากับเซี่ยซีหวั่นแล้ว แต่เซี่ยซีหวั่นไม่ได้พูดอะไรกับเธอ เพียงแค่ต่างคนต่างเดินไป

“เซี่ยซีหวั่น ที่จริงแล้วเธออยากพูดเรื่องอะไรกันแน่?” เซี่ยเสี่ยวแด๋หมดความอดทนแล้ว

เซี่ยซีหวั่นมาถึงหน้าประตูห้องน้ำ ริมฝีปากยกยิ้ม “ฉันแค่อยากชวนเธอมาเขาห้องน้ำเป็นเพื่อนฉัน”

เซี่ยเสี่ยวแด๋ชะงักไป รู้ตัวว่าตัวเองถูกเซี่ยซีหวั่นล้อเล่นเข้าแล้ว เธอด่ากลับในทันที “เซี่ยซีหวั่น เธอเป็นบ้าเหรอ!”

เซี่ยเสี่ยวแด๋หมุนตัวแล้วกลับไปที่โซนวีไอพี

เซี่ยซีหวั่นมองร่างที่โกรธเกรี้ยวของเซี่ยเสี่ยวแด๋ เลิกคิ้วสวยคมทรงใบมีดขึ้น ไม่รู้ว่าขงเจินเอ๋อจะทำให้เธอผิดหวังหรือเปล่า?

……

เซี่ยเสี่ยวแด๋ผลักเปิดประตูโซนวีไอพีเดินเข้าไปแล้ว “เจินเอ๋อ ฉัน.....”

วินาทีต่อมาเสียงของเซี่ยเสี่ยวแด๋ก็หายไป เพราะขงเจินเอ๋อโผเข้าใส่อ้อมอกของซูซี มองใบหน้าหล่อเหลาของซูซีอย่างเซ่อ ๆ

เป็นฉากที่คลุมเครือเป็นอย่างมาก

ขงเจินเอ๋อก็อับอายเป็น ร่างกายเจ็บไปหมด บวกกับความอัปยศอดสูและความอับอายที่ได้รับ น้ำตาจากดวงตาของเธอก็ร่วงหล่นลงมาในทันที

“เสี่ยวแด๋ เธอปล่อยฉัน อย่าตีฉันเลย.....” เธอพยายามปกป้องเสื้อผ้าของเธออย่างหนัก ร้องไห้ขอความเมตตาอย่างต่ำต้อย

เซี่ยเสี่ยวแด๋ตบตีจนเหนื่อยแล้ว เธอเตะขงเจินเอ๋ออย่างโหดเหี้ยมไปอีกหนึ่งที “เธอมันผู้หญิงสาระเลว จากนี้ไปอย่ามาให้ฉันเห็นจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่!”

เซี่ยเสี่ยวแด๋ก็เดินจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

ขงเจินเอ๋อขดตัวอยู่บนพื้น พยายามปกป้องร่างกายตัวเองเต็มที่ ในตอนนั้นก็มีผู้ชายมาลูบตัวเธอ เหล่ยิ้มเอ่ย “หน้าตาก็สะสวย หมดจดดี คิดคืนละเท่าไหร่ ถ้าไปเล่นกับเสี่ย”

ขงเจินเอ๋อตกใจร้องไห้อย่างหนัก หลบเลี่ยงมือสกปรกที่ยื่นมาหาเธออย่างเอาเป็นเอาตาย “ไสหัวออกไป อย่ามาแตะฉัน!”

ในตอนนั้นเองเสื้อคลุมผืนหนึ่งก็คลุมลงบนไหล่ของเธอ ปกปิดความลำบากใจของเธอทั้งหมดไว้

ขงเจินเอ๋อเงยหน้าขึ้น เป็นเซี่ยเจิ้นกั๋วนั่นเอง

เซี่ยเจิ้นกั๋วมองขงเจินเอ๋อ “เธอไม่ใช่เพื่อนสนิทของเสี่ยวแด๋เหรอ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้”

ผู้ชายที่มุงดูอยู่จำเซี่ยเจิ้นกั๋วได้อย่างรวดเร็ว จึงทักทายอย่างเกรงอกเกรงใจ “ที่แท้ก็เป็นประธานเซี่ย，ประธานเซี่ยไม่เจอกันนานเลย”

เซี่ยเจิ้นกั๋วปีนี้ก็สี่สิบกว่าแล้ว ตอนยังหนุ่มก็เป็นผู้ชายรูปงาม ไม่อย่างนั้นหลี่หยู้หลันก็คงไม่พอใจในตัวเขา ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ดูสง่าและแข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าไม่เท่าสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองไห่ แต่ก็เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวย

เซี่ยเจิ้นกั๋วเอ่ย “ทุกคน ผมรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ ทุกคนที่ดูอยู่เลิกมุงเถอะ”

“ประธานเซี่ยถึงกับเอ่ยปากแล้ว งั้นพวกเราก็ขอลา”

ทุกคนจึงสลายตัวไป