สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 32

บทที่ 32 รอบตัวเขามีสนมน้อยซ้ายขวา

เมื่อทุกคนสลายตัวไปแล้ว เซี่ยเจิ้นกั๋วพยุงขงเจินเอ๋อลุกขึ้น “เธอไม่เป็นไรนะ?”

ขงเจินเอ๋อส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

“เอาอย่างนี้ ผมจองห้องของที่นี่ไว้อยู่แล้ว เธอเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อน ผมให้คนไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ เธอจัดการเรียบร้อยแล้วค่อยไปตรวจที่โรงพยาบาล แผลบนตัวเธอเยอะ”

ขงเจินเอ๋อมองเซี่ยเจิ้นกั๋วอย่างเลื่อนลอย ถึงแม้ว่าเธอจะติดตามเสี่ยวแด๋อยู่ตลอด แต่เธอได้พบปะกับเซี่ยเจิ้นกั๋วไม่บ่อยนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่าวิธีการพูดของเซี่ยเจิ้นกั๋วนั้นวิเศษมาก สุภาพอ่อนโยน

ขงเจินเอ๋อเอ่ยขอบคุณหน้าซีด “ค่ะ”

……

เซี่ยเจิ้นกั๋วส่งคีย์การ์ดห้องให้ขงเจินเอ๋อแล้วก็ไปเข้าร่วมงานเลี้ยง ขงเจินเอ๋อเข้าไปในห้อง เป็นห้องเพรสซิเดนท์สูท

ขงเจินเอ๋อไม่เคยพักห้องเพรสซิเดนท์สูทมาก่อน ความหรูหราฟุ่มเฟือยอของที่นี่ทั้งหมดล้วนทำให้เธอรู้สึกถึงชีวิตของผู้ดีชนชั้นสูงอย่างแท้จริง เพียงไม่นานเลขาของเซี่ยเจิ้นกั๋วก็มาถึง นำเดรสหนึ่งชุดมาส่งให้

ขงเจินเอ๋อมองป้ายแบรนด์ เป็นแบรนด์ชั้นนำระดับประเทศ

เธอเข้าห้องอาบน้ำไปอาบน้ำ ล้างโคลนสิ่งสกปรกและความอัปยศที่เซี่ยเสี่ยวแด๋ทิ้งไว้บนตัวเธอออกให้หมด จากนั้นยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ

เธอมองตัวเองในกระจก ใบหน้าของเธอมีรอยบวมแดงจากการโดนฝ่ามือตบ แต่ไม่สามารถปกปิดความงดงามอ่อนเยาว์ของเธอได้

คิดถึงเรื่องอัปยศวันนี้ เธอก็กำหมัดแน่น เพราะฐานะทางสังคมไม่ดี ดังนั้นทุกคนเลยสามารถด่าเธอได้

เธอไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มีโอกาสที่ดีอยู่ตรงหน้าเธอ ชีวิตแบบผู้ดีชนชั้นสูงสามารถเอื้อมถึงได้

เธอต้องคบกับเซี่ยเจิ้นกั๋ว!

เพียงแค่คิดว่าตัวเองหลังจากนี้กลายเป็นคุณนายหญิงเซี่ย เป็นแม่เลี้ยงของเซี่ยเสี่ยวแด๋และเซี่ยซีหวั่น เลือดในตัวขงเจินเอ๋อก็เดือดพล่าน

……

เซี่ยเจิ้นกั๋วเสร็จจากงานเลี้ยงแล้วก็กลับห้องเพรสซิเดนท์สูท เขาดื่มมาเยอะแล้ว ล้มตัวลงบนเตียงทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายของหลี่หยู้หลันที่โทรมา

เซี่ยเจิ้นกั๋วไม่ได้รับ ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เขาตบหลี่หยู้หลันไปหนึ่งทีที่ด้านนอกโรงแรมตี้เหา หลี่หยู้หลันก็กลับไปทะเลาะกับเขา

หลี่หยู้หลันมีกำลังทรัพย์ หลายปีมานี้เธอใช้เส้นสายในมือช่วยเซี่ยเจิ้นกั๋วเทคโอเวอร์ธุรกิจมากมาย แต่ในใจเขายังคิดถึงอดีตภรรยาอยู่เสมอ หลี่หยู้หลันเลยโกรธ

แต่งงานกันมานาน หลี่หยู้หลันยังคงเข้มงวดกับเขา ไม่ปล่อยให้เขาติดกับพวกผู้หญิงเจ้าเล่ห์ข้างนอกเลย

เสียงโทรศัพท์น่ารำคาญเกินไป เซี่ยเจิ้นกั๋วจึงปิดโทรศัพท์ ไม่คิดจะสนใจหลี่หยู้หลันเลยสักนิด

เขาหยิบกระเป๋าตังค์ของตัวเองออกมา มองรูปใบนั้นในกระเป๋าอย่างลุ่มหลง

ในรูปคือหม่ามี้ของเซี่ยซีหวั่น หลินส่วยเหยา

ช่วงบ่ายของวันหนึ่งในฤดูร้อนหลินส่วยเหยานั่งอยู่บนเก้าอี้หวายที่เต็มไปด้วยดอกไม้สด ถือหนังสือทางการแพทย์อ่านเล่มหนึ่ง ดวงตาของเธอที่หลุบลงเยือกเย็นและสวยงาม ราวกับความงามนั้นยังคงอยู่ตลอดไป

เซี่ยซีหวั่นเหมือนหม่ามี้มากเกินไปแล้ว

ปลายนิ้วของเซี่ยเจิ้นกั๋วชอบที่จะลูบไล้คิ้วทุกเส้นของหลินส่วยเหยา จริงใจถึงขนาดนั้น “เหยาเหยา…เหยาเหยา…”

ขงเจินเอ๋อเดินออกมา ถึงที่ตรงข้างเตียง เซี่ยเจิ้นกั๋วหลับไปแล้ว แต่ยังคงพูดชื่อของหลินส่วยเหยาอยู่

ขงเจินเอ๋อยื่นมือออกไป ถอดเสื้อผ้าบนตัวของเซี่ยเจิ้นกั๋ว

เซี่ยเจิ้นกั๋วอายุสี่สิบกว่าที่ออกกำลังอยู่เสมอ กล้ามเนื้อไม่หย่อนยานเลยแม้แต่น้อย ยังเซ็กซี่บึกบึน

ในตอนนั้นเองอยู่ ๆ เซี่ยเจิ้นกั๋วก็ดึงมือของเธอไว้ “ใคร?”