สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 34

บทที่ 34 ถอดผ้าคลุมหน้าออก

ตอนที่เซี่ยซีหวั่นยังไม่ได้ขยับ ลู่หานถิงก็โยนไพ่ในมือทั้งหมดลงบนโต๊ะ

เขาทำไปโดยไม่ได้ใส่ใจ แต่ไพ่ที่โยนลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดังปัง ผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนคนนั้นตกใจจนตัวสั่น มือหมูเค็ม ๆ นั่นก็แข็งค้างไป

แม้ว่าลู่หานถิงจะเย็นชาอยู่ตลอด ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ทุกคนล้วนสังเกตสีหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

ตอนเขาโยนไพ่ เดิมโซนวีไอพีหรูที่ยังเสียงดังครึกครื้นกลับเงียบลงในพริบตา

ผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนคนนั้นมองลู่หานถิงอย่างประจบสอพลอ “ประธานลู่…”

ลู่หานถิงเอาก้นบุหรี่ดับไฟในถ้วยเขี่ยบุหรี่ จากนั้นมองผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวอย่างเย็นชา “ไปเล่นที่อื่น”

สาวสวยสองคนนั้นแม้ไม่เต็มใจจะจากไป แต่พวกเธอก็ไม่กล้าขัดลู่หานถิง จึงเดินออกไปอย่างเร็ว

ลู่หานถิงถึงจะเปิดเปลือกตาขึ้นมองผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนคนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาประกายเย็นเยือกถึงกระดูก

ผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนคนนั้นเหงื่อกาฬไหลออกมาแล้ว แต่เขาออกมาเที่ยวบ่อย จึงเข้าใจได้ทันทีว่าลู่หานถิงสนใจผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนคนนั้นจึงรีบเอ่ยปาก “คนสวย เมื่อกี้เธอแพ้แล้ว ตอนนี้ควรออกไปดื่มเป็นเพื่อนได้แล้ว สามสิบล้านนี้คืนไม่ได้ อย่าได้คิดจะออกประตูนี้ไป ในที่นี้ผู้ชายที่มีเงินที่สุดคือประธานลู่ เธอลองชนแก้วกับประธานลู่สักแก้ว ดูว่าประธานลู่จะคืนสามสิบล้านนี้แทนเธอได้ไหม”

เซี่ยซีหวั่นงอปลายนิ้วของเธอ จากนั้นลุกยืนขึ้น เธอคว้าเอาแก้วเหล้า มองไปที่ลู่หานถิง “ประธานลู่ ฉันขอชนแก้วกับคุณ”

ลู่หานถิงมองเธอ “เธอขอชนแก้วกับฉัน ฉันก็ต้องดื่ม?”

เขาไม่ดื่ม

ให้เธอลำบากใจ

มือเซี่ยซีหวั่นที่ถือแก้วเหล้าชะงักค้างกลางอากาศ

ต่างคนต่างว่าสาวน้อย มีผู้หญิงมากมายอยากชนแก้วกับประธานลู่แต่ไม่มีโอกาสนี้ เธอต้องแสดงความจริงใจออกมาด้วยสิ

ต่างคนต่างว่าก็แค่สาวสวยคนหนึ่ง เธอไม่มีความจริงใจ แน่นอนว่าประธานลู่ไม่ดื่ม

ไม่ใช่แค่ผู้จัดการใหญ่ร่างอ้วนเท่านั้น ทุกคนล้วนมองความหมายของลู่หานถิงออก ถึงแม้เมื่อสักครู่จะมีสาวสวยอยู่รอบตัวเขา แต่เขาทำเพียงแค่สูบบุหรี่กับเล่นไพ่เท่านั้น เหมือนอารมณ์ขุ่นมัวท่าทางไม่ควรไปกวนโมโห ล้วนไม่มีใครกล้าคุยกับเขา

ตอนนี้เซี่ยซีหวั่นมาแล้ว ลู่หานถิงสนใจเธออย่างชัดเจน

ผู้หญิงที่ลู่หานถิงพอใจ ไม่มีใครกล้าแย่ง

เซี่ยซีหวั่นขมวดคิ้ว ถือโอกาสแบไพ่ในมือ “ประธานลู่ คุณต้องการอะไร? พูดความต้องการคุณมา ถ้าฉันทำให้ได้ จะทำให้อย่างเต็มที่”

ลู่หานถิงยื่นมือไปจับข้อมือเรียวของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามา

เซี่ยซีหวั่นล้มลงนั่งบนตักของเขา ดีที่ไวน์ในแก้วไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นคงหกออกมาแล้ว

ผ่านเนื้อผ้าบางที่กันอยู่ สะโพกของเซี่ยซีหวั่นรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อต้นขาที่แข็งแกร่งของผู้ชายได้อย่างชัดเจน เทียบกับร่างกายอ่อนนุ่มของเธอ สรีระร่างกายแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง

ติ่งหูขาวราวหิมะของเซี่ยซีหวั่นขึ้นสีแดงแล้ว อยากลุกขึ้นยืน “ประธานลู่…”

“ป้อนผม” เขาขัดคำพูดเธอขึ้นกะทันหัน

ป้อนไวน์เขา

รูม่านตาเซี่ยซีหวั่นหดลง มองเขาอย่างอึ้ง ๆ ทำไมเขาถึงพูด....ร้องขอที่คลุมเครือขนาดนี้?

ลู่หานถิงมองนัยน์ตาที่สดใสคู่นั้นของเธอ เวลานี้มีแววเซ่อเล็กน้อย ไม่ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้เหมือนเมื่อสักครู่ ยั่วโมโหเขา ท่าทางเซ่อซ่าอย่างตอนนี้ก็น่ารักดี

“ทำไม ไม่เข้าใจที่ผมพูดหรือว่าไม่เต็มใจ? ถ้าไม่เต็มใจก็ลงไปจากตักผมซะ”

“…”

ดึงเธอมานั่งตักทุกครั้งก็เป็นเขา ไล่เธอให้ลุกออกไปอย่างไม่เกรงใจก็เป็นเขา

เขาอยากให้เธอถอดผ้าคลุมหน้า

เมื่อก่อนมีหลายครั้งที่เขาก็อยากถอดผ้าคลุมหน้าเธอ แต่เธอปฏิเสธไป เขาก็ไม่ได้ฝืนใจอีก แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกันแล้ว เขาจะถอดผ้าคลุมหน้าของเธอให้ได้

เซี่ยซีหวั่นเห็นความเด็ดขาดไม่ยอมอ่อนข้อในสายตาเขาแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะยกมุมปาก เอ่ยหัวเราะเสียงเย็น “ประธานลู่แน่ใจนะว่าจะมองหน้าฉันหนึ่งครั้งก็สามสิบล้านแล้ว ถ้าฉันขี้เหร่อัปลักษณ์ คุณก็ขาดทุนหนักเลยสิ?”

ลู่หานถิงเลิกคิ้ว มีรอยยิ้มเล็กน้อย “ผมจ่ายเงินของผมยังไม่รู้สึกอะไร คุณเสียดายเหรอ คุณอยากเป็นคุณนายลู่ของผมใช่ไหม?”

เซี่ยซีหวั่นรวบรวมคำพูด จากนั้นเอ่ย “ถ้าคุณอยากดู ฉันก็จะถอดให้คุณดู”

เธอยอมถอดผ้าคลุมหน้าแล้ว

ลู่หานถิงเหลือบมองโห้วซีจื๋อ โห้วซีจื๋อจึงรีบไล่คนออกไปอย่างรวดเร็ว “ไปเลยไป ออกไปให้หมด อย่าอยู่รกหูรกตาที่นี่”

ทุกคนถูกไล่ออกไปแล้ว แต่ตัวโห้วซีจื๋อเองไม่ไปไหน เซี่ยซีหวั่นใส่ผ้าคลุมหน้าตั้งแต่เด็ก เขาเองก็อยากรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเซี่ยซีหวั่นจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

จะขี้เหร่อัปลักษณ์ หรือสวยราวเทพเซียน?

แต่ว่าลู่หานถิงส่งสายตาฟาดฟันมาให้เขาอย่างรวดเร็ว โห้วซีจื๋อเดินหายวับไปทันที “ผมไปแล้วผมไปแล้ว พี่รองเห็นแล้วบอกผมทีหลังนะ ผมไปก่อน ดูต้นทางให้พวกคุณเอง”

ทุกคนออกไปแล้ว

หูสงบเงียบแล้ว เซี่ยซีหวั่นยกมือขาวเรียวเล็กขึ้นมา ค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมหน้าของตัวเอง

ลู่หานถิงได้เห็นใบหน้าน่ารักของเธอเป็นครั้งแรก

คิ้วทรงใบหลิวขมวดทั้งสองข้าง นัยน์ตาเป็นประกายสดใส จมูกเรียวเล็กราวกับแท่งหยก ด้านล่างเป็นเส้นริมฝีปากรูปกระจับสวยงาม

ลักษณะใบหน้าที่ประณีตงดงามนี้มารวมกัน สวยงามเพริศพริ้งอย่างไม่อาจอธิบายได้