สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 36

บทที่ 36 เตะขาเขา

เข็มขัดของเขาถอดไม่ได้ เซี่ยซีหวั่นลนนิดหน่อย ดังนั้นจึงยื่นมือไปดึงเขา “คุณมาทำหน่อย เป็นตัวอย่างให้ฉันดูหน่อย มันถอดไม่ได้”

ในตอนนั้นเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้นบนศีรษะ “ช้าหน่อย คุณใจร้อนอะไร?”

นิ้วมือเซี่ยซีหวั่นหยุดนิ่ง เงยหน้ามองเขาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ถึงพบว่าท่าทางของทั้งสองคนนั้น...ทำให้คนจินตนาการไปไกล

เธอนั่งอยู่บนเตียง เขาคุกเข่า ก้มลงมองเธอ มือน้อยของเธอยังดึงอยู่ที่เข็มขัดของเขา....

เซี่ยซีหวั่นปล่อยมือออกในทันที จากนั้นนอนลงบนเตียง เธอมองไปรอบ ๆ

ลู่หานถิงวางสองมือใหญ่ไว้ข้างตัวเธอ แล้วดึงเธอกอดไว้ใต้อ้อมกอดของเขา “มองอะไร หืม?”

“ฉันมองห้องของคุณมีร่องรอยของผู้หญิงไหม แล้วก็เตียงนี้....สะอาดหรือเปล่า?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางเบาๆ ไม่มีความสุขเล็กน้อย “คุณจำเป็นต้องคุยเรื่องนี้กับผมให้ได้เลย หงุดหงิดสักหน่อยก็พอได้แล้ว ไม่พูดถึงครั้งที่แล้วที่ให้ผมออกไปหาผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้หมายความว่าผมไม่โกรธ”

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ก่อนเขาออกไปทำงานต่างเมืองเธอก็ยังดี ๆ เมื่อทำงานกลับมาเธอก็ไล่เขาไปหาผู้หญิงคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า

ห้องเพรสซิเดนท์สูทของเขาสะอาดมาก ไม่มีของผู้หญิงเลยสักนิด เสื้อโค้ตของเขาแขวนอยู่บนไม้แขวน สามารถมองออกว่าสองวันมานี้เขาล้วนพักอยู่ที่นี่

“คุณสองวันมานี้นอนที่นี่?” เซี่ยซีหวั่นถาม

ลู่หานถิงมองเธอ “อืม อารมณ์ไม่ดี มาเล่นไพ่ที่นี่ทั้งคืนสองวันแล้ว”

เซี่ยซีหวั่นเห็นดวงตาเรียวรีของเขามีเส้นเลือดสีแดง ไม่ได้นอนมาสองวันแล้วจริง ๆ ตอนนี้อาการนอนหลับของเขาดีขึ้นมากแล้ว แต่ต้องกอดเธอแล้วหลับ

วันนั้นเขาโกรธผลักประตูออกไปก็พักที่นี่ บาร์ 1949เป็นธุรกิจของตระกูลโห้ว โห้วซีจื๋อแจ้งบ่อนอย่างรวดเร็ว

เขาอารมณ์ไม่ดี นอกจากจัดการเอกสารแล้ว ก็เป็นสูบบุหรี่เล่นไพ่

ขนตายาวเรียวของเซี่ยซีหวั่นสั่นเทา อยากพูด แต่พอจะพูด ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ในตอนนั้นลู่หานถิงยกมือขึ้น จะถอดผ้าคลุมหน้าเธอออก

เซี่ยซีหวั่นรีบจับมือใหญ่ของเขาไว้อย่างรวดเร็ว “คุณทำอะไร ไม่ใช่ว่าเคยเห็นแล้ว?”

“เมื่อกี้มันเร็วเกินไป ยังมองไม่ชัด ดูอีกรอบ ได้ไหม?”

เซี่ยซีหวั่นส่ายหน้า “ไม่ได้ ไม่ให้ดู”

ลู่หานถิงไม่ได้ฝืนใจเธอ ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงของเขา ผมสะอาดบริสุทธิ์กระจายบนเปลือกหมอนสีขาว เขาหลับตาลง จูบหน้าผากของเธอเบา ๆ

เซี่ยซีหวั่นกำแขนเสื้อของเขาไว้ ไม่ได้ปฏิเสธ

เดิมลู่หานถิงยังมีท่าทีหยั่งเชิง เมื่อเห็นเธอไม่ปฏิเสธความใกล้ชิดสนิทสนมจากเขา เขาถึงจูบไล่ลงมาที่ดวงตาเธอ จมูกเล็ก....

ตอนนั้นเองมือเล็กของเซี่ยซีหวั่นสอดเข้ากับเข็มขัดหนังที่คาดเอวบางของเขา ที่เมื่อกี้ถอดอยู่นานก็ยังถอดไม่ออก เสียงใสแผ่วเบาของเธอ “อันนี้...ถอดไม่ออก”

ลู่หานถิงโน้มคอ “อันนี้ถอดง่ายมาก”

เสียง “อา” ครั้งหนึ่ง เขาถอดเข็มขัดออกเองแล้ว ท่าทีของเขาไม่มีความสุขุมเหมือนก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะใจร้อนเล็กน้อย ดึงเสื้อเชิ้ตสีดำออกมาข้างหนึ่งด้วย

ลู่หานถิงก้มตัวลงมาต่อ ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเซี่ยซีหวั่นดังเข้ามาในหู

เธอหัวเราะแล้ว หัวอย่างมีความสุข จนร่างกายสั่นไปหมด

ลู่หานถิงถึงจะรู้ตัวว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว เขาให้เธอถอดเข็มขัดให้ ยังไม่เสร็จดี เขาก็จัดการถอดออกเองแล้ว

ลู่หานถิงยื่นมือไปกดไหล่ขาวนุ่มของเธอไว้ ไม่ให้เธอหัวเราะอีก “เล่นกับผมเหรอ หืม? มารยาหญิงก็ใช้แล้ว”

เซี่ยซีหวั่นหยุดหัวเราะ เลิกคิ้วรูปใบหลิวนั่นขึ้น นัยน์ตาฉ่ำน้ำใสแวววาว จากนั้นดึงมือใหญ่เขา วางไว้ที่หน้าน้องแบนเรียบของเธอ