สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 37

บทที่ 37 อยากนอนด้วยกันกับผม

ลู่หานถิงมาถึงประตูห้องอาบน้ำ ยกมือขึ้น “ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตู

เพียงแป๊บเดียว ประตูก็เปิดออก

เซี่ยซีหวั่นหลบอยู่หลังประตู บนหน้าไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า แต่บานประตูบังหน้าเธอไว้ทำให้มองไม่เห็น ดวงตาสว่างสะอาดสดใสโผล่ออกมา มองมาที่เขา จากนั้นยื่นมือเล็กออกมา “คุณลู่ รบกวนคุณแล้ว ส่งมาให้ฉันเถอะ”

ไอความร้อนจากห้องอาบน้ำลอยออกมา พร้อมกับกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำ ลู่หานถิงมองผิวของเธอที่โผล่พ้นออกมา ขาวราวกับน้ำนม ยังมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่บนผิว ช่างเหมือนกับสนมสาว ๆ ที่มีเสน่ห์ดึงดูดกษัตริย์ในสมัยโบราณ

ลู่หานถิงส่งผ้าอนามัยและยังมีเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยนส่งให้เธอ

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือออกมารับ แต่ว่า เขาไม่ปล่อยมือ

จะทำอะไร?

เซี่ยซีหวั่นลองดึง

เขาก็ยังไม่ปล่อยมือ

เซี่ยซีหวั่นเงยหน้า มองเขา

ลู่หานถิงมองตาฉ่ำวาวของเธอ ท่าทางจะโกรธแล้ว เขาค่อยๆ ยกมุมปากบางขึ้น แล้วปล่อยมือ

เซี่ยซีหวั่นรับเสื้อผ้าไปแล้ว ก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

เธอรู้สึกว่าหน้าตัวเองทั้งแดงทั้งร้อน ลู่หานถิงผู้ชายคนนั้นยั่วเก่งเกินไปแล้ว!

……

ลู่หานถิงยืนข้างหน้าต่างที่ยาวจรดพื้นสูบบุหรี่ ในตอนนั้นเองประตูห้องอาบน้ำก็เปิดออก เซี่ยซีหวั่นเดินออกมา

เธอสวมชุดกระโปรงยาวสายเดี่ยวสีเชอร์รี่ สายเล็กๆ คาดอยู่บนหัวไหล่มันวาวของเธอ เห็นถึงรูปร่างของผู้หญิงได้อย่างรวดเร็ว

เธอเหมาะกับสีแดงเข้มแบบนี้มาก ขับผิวมาก ตอนที่เขาซื้อก็คิดว่าเธอใส่แล้วต้องดูดีแน่นอน

เด็กผู้หญิงผิวขาวราวหิมะ นิสัยเฉพาะตัวสดใสละเอียดอ่อน สามารถเอาอยู่ได้ทุกสี

นัยน์ตาสว่างสดใสของเซี่ยซีหวั่นมองที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา เลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ “ทำไมคุณถึงสูบบุหรี่อีกแล้ว?”

มือลู่หานถิงซุกกระเป๋ากางเกงไว้ข้างหนึ่ง ไม่พูดอะไร

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้ามา ตรวจดูอาการบาดเจ็บที่มือซ้ายของเขา

คืนนั้นเขาชกกระจก ทำให้เลือดออกหลายแผล ดูสภาพเหมือนได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ตกสะเก็ดแล้ว

“ทำไม ปวดใจแล้ว? ถ้ารู้ว่าตอนนี้จะปวดใจ ตอนนั้นพูดแบบนั้นยั่วโมโหผมทำไม?”

เซี่ยซีหวั่นปล่อยมือเขา หมุนตัวจะเดินออกมา

ลู่หานถิงคว้าเอวบางของเธอดึงเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นผลักเธอติดหน้าต่างยาวจรดพื้นนั่น หลีกเลี่ยงปากและจมูกของเธอ เขาพ่นควันบุหรี่ในปากใสใบหน้าเล็กของเธอ

เซี่ยซีหวั่นไม่คาดคิดว่าเขาจะทำแบบนี้ สำลักควันบุหรี่ ไอค่อกแค่ก

“คุณลู่ คุณทำอะไร จะจบไม่จบ?” เซี่ยซีหวั่นผลักเขา

ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำ “คนที่ถามจบไม่จบควรเป็นผม ทำไมอยู่ ๆ คุณถึงผลักไสผม ต่อให้ตัดสินโทษประหาร ก็ควรให้เหตุผลกับสักนิดเถอะ?”

เซี่ยซีหวั่นไม่อยากพูด คิดมากถึงขนาด สร้างความอึดอัดลำบากใจให้ทั้งสองฝ่าย แต่ในเมื่อตอนนี้เขาออกปากถามเองแล้ว เธอก็จะเปิดปากบอก

“ผู้หญิงที่รับโทรศัพท์คุณคนนั้นเป็นใคร?”

ลู่หานถิงมึนงง เลิกคิ้วขึ้นอย่างรวดเร็ว “อะไร?”

เซี่ยซีหวั่นยื่นมือไปแย่งบุหรี่ของเขามา จากนั้นก็สูบเองท่ามกลางสายตาของตาของเขา ส่วนสูงของเขาสูงเกินไป ทำอะไรไม่สะดวก ดังนั้นเซี่ยซีหวั่นจึงยื่นมือไปดึงเนกไทตรงกลางคอแล้วดึงร่างกายสูงใหญ่ของเขาให้ก้มลงมา

ลู่หานถิงวางมือไว้ข้างตัวเธอ ในขณะเดียวกันเซี่ยซีหวั่นก็เลียนแบบเขาพ่นควันบุหรี่ในปากของตัวใส่หน้าเขา