สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 967

บทที่ 967 ฮูหยินใหญ่สกุลหัวมาทาบทามสู่ขอ

บทที่ 967 ฮูหยินใหญ่สกุลหัวมาทาบทามสู่ขอ

สิงเจียซือกำลังใช้ยาทาลงบนใบหน้า เมื่อได้ยินคำพูดของสาวใช้ นางจึงหยุดมือ

“คนสกุลหัวมาหรือ?”

“ใกล้ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“รู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด?”

“ดูเหมือนจะเป็นฮูหยินใหญ่สกุลหัวเจ้าค่ะ”

ภาพสตรีจิตใจโอบอ้อมอารีผู้หนึ่งปรากฏขึ้นในหัวของสิงเจียซือ

รูปร่างหน้าตาของสตรีนางนั้นไม่ได้โดดเด่น ค่อนข้างดูธรรมดาเสียด้วยซ้ำ นางพูดจานุ่มนวลกับทุกคน จิตใจอ่อนโยน

อันที่จริงหากกล่าวถึงแม่สามี อีกฝ่ายเป็นตัวเลือกที่ดีจริง ๆ นางนิสัยดี ย่อมไม่กลั่นแกล้งลูกสะใภ้ ชีวิตที่อยู่ในมือนางย่อมง่ายดายยิ่งกว่าเดิม

อย่างไรก็ตาม…

สกุลหัวไม่ใช่ครอบครัวที่ดี

สิงเจียซือวางผ้าเช็ดหน้าในมือลง แล้วลูบหน้าตนแรง ๆ ทำให้ใบหน้าของนางบวมแดงขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณหนู…” ฉิงโหรวมองดูท่าทีของนางอย่างตื่นตระหนก “เบา ๆ เจ้าค่ะ อย่าได้ทำให้ใบหน้าท่านเสียโฉมจริง ๆ เลยนะเจ้าคะ”

“เอาละ ข้าจะออกไปประเดี๋ยว พวกเจ้าไม่ต้องตามข้ามา มิเช่นนั้นพวกเจ้าจะถูกลงโทษ”

ฉิงโหรวกับฉิงฮุ่ยมองหน้ากันไปมา

“คุณหนู ยังคงให้พวกเราตามท่านไปเถอะนะเจ้าคะ!” ฉิงโหรวเอ่ย “พวกเราเป็นสาวใช้ของท่าน หากท่านถูกลงโทษ พวกเราก็ต้องถูกลงโทษเช่นกัน”

ด้านนอกศาลาริมน้ำ แม่นมเฒ่าต้อนรับฮูหยินคนหนึ่งที่เดินเข้ามาจากด้านนอก ด้านหลังฮูหยินผู้นั้นมีบ่าวรับใช้เฒ่าหลายคน ขบวนค่อนข้างใหญ่โตทีเดียว

ฮูหยินใหญ่หัวมองหมู่เรือนสกุลสิงแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ได้มาเยี่ยมเยียนหลายปีแล้ว สวนแห่งนี้ยังคงเงียบสงบ และสง่างามเหมือนตอนนั้น”

“สิ่งของนั้นเป็นของตาย ขอเพียงเก็บรักษาให้ดีก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง คนกลับมีชีวิต บ่าวเคยมารับฮูหยินคราก่อน ยามนั้นผมของบ่าวยังคงเป็นสีดำ บัดนี้ล้วนขาวโพลนแล้ว เห็นได้ว่ากาลเวลานั้นโหดร้ายต่อคนเป็นอย่างยิ่ง”

“แม่เฒ่าช่างกล่าวถูกจริง ๆ คราก่อนที่พบกัน ข้ากับฮูหยินใหญ่จวนท่านยังนัดหมายไปชมบุปผาด้วยกันเสียดิบดี ผลที่ได้คือแยกจากกันชั่วนิรันดร์ ผ่านมาหลายปีเพียงนี้แล้ว ลูกชายข้าก็ต้องหารือเรื่องการแต่งงาน แม่นางจวนท่านก็ถึงวัยแต่งงานเช่นกัน ประเดี๋ยวจะได้มีงานแต่งดี ๆ เกิดขึ้นแล้ว”

“ฮูหยินใหญ่ของเราชะตาอาภัพ ไม่ได้ล้ำค่าเท่าฮูหยิน ฮูหยินยังเยาว์วัยงดงามเช่นนี้หลังผ่านมาหลายปี ราวกับว่าสวรรค์โปรดปรานท่านเป็นพิเศษเลยนะเจ้าคะ”

ฮูหยินใหญ่หัวยิ้มบาง ๆ จู่ ๆ นางก็หยุดฝีเท้า สายตามองไปยังฝั่งตรงข้าม

แม่นมเฒ่าสังเกตเห็นจึงมองตามสายตานางไป พบเพียงสิงเจียซือที่ใบหน้าบวมแดงอยู่ตรงนั้น

“คุณหนูห้า ท่านออกมาได้อย่างไร?” แม่นมเฒ่าเหลือบมองฮูหยินใหญ่หัวด้วยความตระหนก โบกมือให้บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ส่งสัญญาณให้พวกนางพาสิงเจียซือกลับไปที่ห้อง

ฮูหยินผู้เฒ่ากำชับไว้แล้ว เรื่องในวันนี้สำคัญอย่างยิ่ง ไม่อาจปล่อยให้คุณหนูห้าออกมาก่อปัญหาเป็นอันขาด คนเหล่านั้นทำงานแลกข้าวแบบใดกัน เหตุใดแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ยังทำได้ไม่ดี?

อันที่จริงแล้ว สิงเจียซือรู้ดีว่าฮูหยินใหญ่หัวมาเยือน เรื่องสำคัญเช่นนี้ย่อมไม่อาจปล่อยนางออกมาสร้างปัญหาเป็นอันขาด ผู้คนทั้งจวนต้องคอยจับตาดูนางอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงใช้ทางลัด แม้กระทั่งบ่าวรับใช้ผู้เดียวยังไม่พบเห็นนาง

เห็นได้ว่าทนไม้ทนมือตั้งแต่ยังเล็กก็เป็นข้อดี จะได้ฆ่าพวกเขาแบบให้รับมือไม่ทัน

“เจียซือคารวะฮูหยินใหญ่หัว”

“นี่เจียซือหรือ?” ฮูหยินใหญ่หัวมองสิงเจียซืออย่างอ่อนโยน “ไม่พบเพียงไม่กี่ปี แม่นางน้อยโตเสียแล้ว”

สิงเจียซือเงยหน้าขึ้น เผยสภาพตนอย่างเปิดเผย “เจียซือไม่ได้พบฮูหยินหัวหลายปีแล้ว ยังจำตอนที่ไปเล่นที่จวนหัวได้ ฮูหยินหัวดีกับเจียซือยิ่งนัก เจียซือคิดถึงฮูหยินหัวมาโดยตลอด”

“เด็กดี…”

“ถึงแม้เจียซือจะกลับมาแล้ว กลับไม่อาจรั้งอยู่นาน ยังเกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกับฮูหยินหัวอีกแล้ว วันนี้ได้พบกัน ความปรารถนาของเจียซือจึงได้เป็นจริง”

ฮูหยินหัวกล่าวยิ้ม ๆ “เจ้ามีใจแล้ว”