สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1005

บทที่ 1005 ใครก็ชอบของสวยงามเป็นธรรมดา

บทที่ 1005 ใครก็ชอบของสวยงามเป็นธรรมดา

ลู่ฉาวอวี่พาสิงเจียซือไปทานอาหารที่หอเซียวเหยา

หอเซียวเหยาเป็นกิจการของสกุลฉิน ลู่ฉาวอวี่ออกเงินจำนวนหนึ่งจึงได้รับเงินปันผลทุกปี นับว่าเป็นเถ้าแก่รอง

ไม่เช่นนั้นภัตตาคารมากมายเพียงนี้ หอเซียวเหยาที่เป็นภัตตาคารใหม่แห่งหนึ่ง หลายปีมานี้จะเจริญเติบโตมากขึ้นเรื่อย ๆ ได้อย่างไร เหตุที่กิจการประเภทเดียวกันไม่กล้าสร้างปัญหาให้พวกเขา เป็นเพราะมีผู้หนุนหลังที่มีอำนาจมากพอ

“ใต้เท้า คราก่อนท่านบอกให้เปลี่ยนภาพอักษรในห้องปีกข้าง ภาพนั้นเปลี่ยนแล้ว ไม่รู้ว่าตรงกับความต้องการของท่านหรือไม่” คนงานกล่าว

“ได้ ข้ารู้แล้ว”

สิงเจียซือมองดูการตกแต่งของห้องปีกข้าง

ที่นี่ไม่เหมือนที่กินข้าว หากแต่ดูเหมือนที่อยู่อาศัยส่วนตัวเสียมากกว่า

“ห้องนี้เป็นห้องพิเศษเฉพาะข้าคนเดียว” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “หากต่อไปเจ้าจะมาเจรจาการค้าที่หอเซียวเหยา สามารถใช้ห้องนี้ได้ เพียงแค่บอกกล่าวคนงาน ไม่ต้องจองล่วงหน้า”

“สถานที่ดี ๆ เช่นนี้ ข้าจะยินดีทำลายความโอ่โถงหรูหราของมันได้อย่างไร?” คุณภาพของลูกค้าในแวดวงการค้านั้นมีหลากหลายประเภท หากมีคนตาบอดโลภมากคิดฉกฉวยของสักชิ้นสองชิ้นไป เช่นนั้นนางคงร้องไห้เป็นแน่

“ไม่เป็นไร” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยอย่างใจเย็น “เจ้าบอกพวกเขาว่าที่นี่เป็นที่ที่ข้าใช้ ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าสร้างความเสียหาย”

สิงเจียซือยกมือขึ้นเท้าแก้ม นึกถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าการแต่งงานกับลู่ฉาวอวี่นั้นช่างมีประโยชน์มากมายจริง ๆ ไม่ต้องเอ่ยถึงอย่างอื่น เพียงตัวตนของฮูหยินลู่ก็เพียงพอข่มขู่ผู้อื่นแล้ว

เพียงแต่ ผลดีมีมากเกิน นางรู้สึกว่าการเอาเปรียบเขาเช่นนี้ไม่ค่อยดีนัก เพื่อช่วยเหลือนางแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะสละเรื่องสำคัญของชีวิตตน ครั้นคิดถึงเรื่องนี้ สิงเจียซือก็รู้สึกราวกับตนนับวันยิ่งติดหนี้ชายหนุ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณหนู นี่เป็นรายการอาหารเจ้าค่ะ” คนงานส่งรายการอาหารให้กับสิงเจียซือ

สิงเจียซือรับมา แล้วสั่งอาหารจานโปรดของลู่ฉาวอวี่สองอย่าง อีกอย่างหนึ่งเป็นจานโปรดของตน จากนั้นจึงสั่งน้ำแกงใสมาหนึ่งอย่าง

ลู่ฉาวอวี่มองดูอาหารที่นางสั่ง แล้วจึงสั่งจานโปรดสิงเจียซือเพิ่มอีกสามอย่าง

“พวกเราสองคนทานไม่ได้มากเพียงนั้นนะเจ้าคะ”

“ลานข้างหลังหอเซียวเหยารับเลี้ยงสุนัขไว้หลายตัว ทานไม่หมดก็เอาไปให้พวกมันได้” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “นี่เป็นจานเด็ดของหอเซียวเหยา เจ้าลองชิมดู ครั้งหน้าพาแขกมาจะได้รู้ว่าควรสั่งอะไร”

“ใต้เท้าคิดเผื่อข้าอยู่เรื่อย ข้าไม่รู้ว่าควรขอบคุณเช่นไรจริง ๆ”

“เพียงแค่สั่งเพิ่มไม่กี่จาน เจ้าต้องซาบซึ้งใจเพียงนั้นเชียวหรือ?” ลู่ฉาวอวี่ยิ้มบาง ๆ

“ไม่ใช่เพียงเพราะอาหารไม่กี่จาน แต่เป็นเพราะท่านช่วยให้ข้ารอดพ้นวิกฤตในครั้งนี้” สิงเจียซือเอ่ย “ข้าพยายามหาทางขัดขวางการแต่งงานกับคุณชายใหญ่หัว ตอนที่ข้ารู้ว่าคุณชายใหญ่สกุลหัวชอบพอกับคุณหนูสกุลทัง ภายหลังยังหมั้นหมายกัน ข้าคิดว่าคงพ้นวิกฤตครั้งนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าที่พวกเขาหารือเรื่องการแต่งงานของข้าจะเป็นการแต่งงานกับคุณชายรองสกุลหัว เพราะข่าวสารไม่ถูกต้อง ข้าจึงไม่ทันได้ตั้งตัว เดิมทีก็ไม่เวลาให้ตอบสนองแม้แต่น้อย”

“ไม่โทษเจ้า อันที่จริง ก่อนหน้านี้ข้าก็ตรวจสอบไม่พบข่าวนี้”

“ใต้เท้าช่วยข้าสืบดูหรือ?”

“มิเช่นนั้น เจ้าคิดว่าไยสกุลหัวจึงแต่งกับสกุลทังเร็วเพียงนี้? ความลับเรื่องที่คุณหนูสกุลทังกับคุณชายใหญ่สกุลหัวพึงใจกันเหตุใดจึงเผยออกมา?”

สิงเจียซือพลันหวั่นไหวขึ้นมา

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา ลู่ฉาวอวี่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างผ่อนคลาย น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อย ราวกับกำลังเอ่ยถึงเรื่องง่าย ๆ

เพียงแต่ เขายุ่งเพียงนั้น

ในเมืองหลวงแห่งนี้ ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าลู่ฉาวอวี่งานรัดตัวเพียงใด? เกรงว่าแม้กระทั่งเด็กน้อยสามขวบยังรู้ว่าคดีในสำนักตรวจการมีให้ตรวจสอบอย่างไร้ที่สิ้นสุด

ในช่วงเวลาที่วุ่นวายเพียงนี้ เขายังคิดถึงเรื่องของนาง อีกทั้งยังให้ลูกน้องไปช่วยสอบถามข่าวคราวให้ แถมยังช่วยนางจัดการเรื่องในภายหลัง แล้วจะไม่ให้นางหวั่นไหวได้อย่างไร?

“เจ้าทำสีหน้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” ลู่ฉาวอวี่หันกลับมา เห็นแววตาของนางวาวน้ำ สีหน้าพลันเต็มไปด้วยความประหลาดใจปนขบขัน “สมองของเจ้าคิดอะไรอีก?”

“ขอบคุณใต้เท้า”

“เจ้าไม่โทษข้าที่ทำตามอำเภอใจ บีบให้เจ้าขี่หลังเสือแล้วลงยากก็พอแล้ว”