สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1025

บทที่ 1025 กลิ่นควันจากปล่องไฟในครัว

บทที่ 1025 กลิ่นควันจากปล่องไฟในครัว

ลู่ฉาวอวี่กลับมาที่เรือน เมื่อเห็นภายในสวนเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าเพื่อมองดู

ตอนนี้ที่เรือนมีนายหญิงแล้ว จางอี้กับหยางจงเซิงย่อมไม่มาที่เรือนหลังอีกต่อไป หากมีเรื่องใดจะตรงไปที่ห้องตำราของลู่ฉาวอวี่ทันที หลังออกมาจากห้องตำราก็จะจากไปโดยเร็วที่สุด

ยามนี้ ลู่ฉาวอวี่ยืนอยู่ภายในสวนเพียงลำพัง มองดูหมู่มวลดอกไม้ด้วยสีหน้าคลุมเครือ

สิงเจียซือกำลังจะนำดอกไป่เหอ*[1] หลายดอกไปจัดแจกันพอดี นางเห็นลู่ฉาวอวี่ยืนนิ่งงันอยู่เช่นนั้นจึงเอ่ยถาม “ท่านไม่ชอบที่จัดสวนเช่นนี้หรือ?”

ลู่ฉาวอวี่ได้ยินเสียงนางจึงหมุนตัวกลับมาตอบ “ไม่ใช่ไม่ชอบ เพียงแต่จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเรือนหลังนี้ค่อนข้างสวยงามขึ้นมาทีเดียว เมื่อก่อนดูเหมือนถูกละเลยอยู่บ้างจริง ๆ”

“ท่านบอกว่าจัดได้ตามชอบ ข้าคิดว่าดอกไม้เหล่านี้ทั้งสามารถใช้เป็นยา อีกทั้งยังใช้ชงชาได้จึงคิดจะปลูกไว้ในสวน ยามดอกไม้บานยังช่วยเรื่องการนอนหลับด้วย แก้ปัญหานอนไม่หลับของท่านได้พอดี”

ลู่ฉาวอวี่มองนางด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้านอนไม่หลับ?”

คนทั่วไปรู้เพียงเขาชาญฉลาด ทว่าไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนมีราคาที่ต้องจ่าย คนผู้หนึ่งมีความคิดอยู่ในสมองมากเกินไป ย่อมเป็นการรบกวนจิตใจ ครั้นเวลาผ่านไป ย่อมเลี่ยงที่จะรู้สึกไม่สบายได้ยาก

เพียงแต่ลู่ฉาวอวี่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยให้บ่าวรับใช้เฝ้าตอนกลางคืน แม้แต่เรื่องที่เขานอนไม่หลับก็ยังเก็บเอาไว้เพียงผู้เดียว แม้กระทั่งบิดามารดาของเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้ นอกจากนั้นเขายังมีกำลังวังชาดียิ่ง ครั้งหนึ่งเขาเคยนอนไม่หลับติดต่อกันสามคืน กลางวันก็ยังจัดการคดีปกติ จวบจนกระทั่งบัดนี้ ยังไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นความผิดปกตินี้ของเขามาก่อน

“ใต้เท้าลืมแล้วหรือว่าเราพบกันข้างนอกหลายครั้ง?”

“เรียกใต้เท้าอีกแล้ว”

“ที่นี่ไม่มีผู้อื่น” ไม่มีผู้อื่น นางเรียกเขาว่าท่านพี่ได้ไม่คล่องปาก

ของปลอมอย่างไรก็เป็นของปลอม

“อย่างไรก็ตาม อาการนอนไม่หลับนี้คนของข้ากลับไม่สังเกตเห็น”

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนซึ่งพบหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งจะสังเกตเห็นได้

จางอี้กับหยางจงเซิงไม่เคยสังเกตเห็น แต่นางกลับสังเกตเห็น นี่แสดงให้เห็นว่า…

นางเป็นคนละเอียดรอบคอบ

ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลคือ…

นางใส่ใจเขา

มุมปากของลู่ฉาวอวี่หยักยกขึ้น “ข้าเพิ่งกลับมา ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“ข้าต้มแกงไว้ ใต้เท้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ทานได้แล้ว”

ลู่ฉาวอวี่จัดการตนเองเรียบร้อยแล้วจึงกลับมาที่ห้อง เห็นอาหารสองสามอย่างวางอยู่บนโต๊ะ ทั้งยังมีสาเกอีกไหหนึ่ง

ที่กล่าวว่าสาเกเป็นเพราะสุราที่มีความเข้มข้นระดับนี้ไม่เป็นอันตรายต่อร่างกาย ขอเพียงไม่ดื่มมากจนเกินไปจะช่วยฟื้นฟูกำลังกาย

“อาหารเหล่านี้ดูไม่เหมือนฝีมือของห้องครัว”

“อาหารเหล่านี้ข้าทำเอง ท่านลองชิมดูเถิด หากไม่ถูกปากข้าจะเปลี่ยนเป็นอาหารอย่างอื่น”

มู่ซืออวี่คิดว่าลูกสะใภ้ใหม่เพิ่งมาถึงบ้านจึงเตรียมจะให้พวกเขาสองสามีภรรยามาทานข้าวด้วยกัน แต่เจ๋อหลานไปสอบถามมาก่อนแล้วจึงบอกเรื่องที่วันนี้สิงเจียซือเข้าครัวทำอาหารด้วยตนเอง นางจึงไม่ได้มากความ

“พระชายา บ่าวไม่เข้าใจเลยเจ้าค่ะ” ชิงไต้ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ท่านไม่ได้บอกว่าคุณชายใหญ่กับฮูหยินน้อยแต่งงานกันหลอก ๆ หรือเจ้าคะ?”

“แต่งงานกันหลอก ๆ ทว่าความรู้สึกกลับเป็นของจริง เพียงแต่พวกเขาแค่ไม่รู้ใจของอีกฝ่ายก็เท่านั้น” มู่ซืออวี่เอ่ย “มิเช่นนั้นข้าจะรับปากให้พวกเขาแต่งงานกันได้อย่างไร?”

“ก่อนหน้านี้คุณชายใหญ่มักจะไม่อยู่บ้านหลายวัน บัดนี้ดูเหมือน…”

“ตอนนี้ยังเป็นวันหยุดแต่งงาน เขาออกไปแล้วหรือ?”

“ดูเหมือนจะมีคดีที่ต้องให้เขาจัดการ เขาออกไปเพียงสองชั่วยามก็กลับมาเจ้าค่ะ”

“นั่นนับว่าพัฒนาขึ้นแล้ว หากเป็นยามปกติ นอกเสียจากวันเกิดคนในครอบครัว เขาไม่มีทางผละออกมากลางคัน เรื่องอื่นใดล้วนปล่อยไว้ก่อน”

“นั่นสิเจ้าคะ”

แม่นมเฒ่าผู้หนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก