สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1030

บทที่ 1030 สกุลหลี่ถูกลดขั้น

บทที่ 1030 สกุลหลี่ถูกลดขั้น

สกุลหลี่ถูกทรมานจนบรรยากาศพังครืนลงมาเพราะหยางเซียงจวิน เมฆดำทะมึนปกคลุมทั่วทั้งจวนหลี่ ราวกับจะบอกว่าสกุลหลี่ได้ถูกเคราะห์ร้ายครอบงำแล้ว

ในยามนี้หยางเซียงจวินยังไม่รู้ว่านางมีปัญหาที่ศีรษะและจะไม่มีผมอีกต่อไปในอนาคต นางจึงอารมณ์เสียเพียงเพราะถูกโกนผมเท่านั้น

หมอยาย่อมไม่ยอมทนต่อปัญหาของนาง

ตราบใดที่หยางเซียงจวินยังอารมณ์เสีย หมอยาย่อมไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว เพียงสั่งให้บ่าวรับใช้ของจวนหลี่ทำเรื่องต่าง ๆ ให้เท่านั้น ส่วนพวกเขาจะอยู่ให้ห่างไกลที่สุด

หลังจากผ่านไปสองสามวัน หยางเซียงจวินก็กลับจวนได้ในที่สุด หมอยาก็กลับไปที่จวนลู่เช่นกัน

ในยามนี้ หยางเซียงจวินไม่เพียงแปลกไปเพราะผมของนางเท่านั้น แต่การบำรุงร่างกายที่นางได้รับในระยะนี้ ยังทำให้นางน้ำหนักเพิ่มมากขึ้นถึงสิบจิน ตัวกลมประหนึ่งลูกบอล

ใต้เท้าหลี่เองก็ถูกลดขั้นแล้ว

ระหว่างประชุมเช้าวันหนึ่ง ใต้เท้าหลี่ถูกลดขั้นจากขั้นสองกลายไปเป็นขั้นสี่ ถูกลดขั้นหลายขั้นในคราวเดียว

ครั้นเขาออกมาจากในวัง แข้งขาของเขาอ่อนแรง ลำคอของเขาเย็นเฉียบ เขามักจะรู้สึกราวกับศีรษะของตนกำลังตกอยู่ในอันตราย

เมื่อกลับไปถึงจวนหลี่ ใต้เท้าหลี่ก็เรียกฮูหยินหลี่ไปทันที หลังจากต่อว่าฮูหยินหลี่อย่างรุนแรง ก็ให้ฮูหยินหลี่แต่งหลี่เยียนหรานออกไปโดยด่วน

“นางเป็นดาวไม้กวาด หากไม่มีนาง ข้าคงไม่ถูกลดขั้นลงหลายขั้นในคราวเดียวเช่นนี้ สกุลนี้มีนางไม่มีข้า มีข้าไม่มีนาง” ใต้เท้าหลี่เอ่ยด้วยความโกรธจัด “เจ้าไปจัดการเถอะ! หากให้เจ้าเลือกยังพอเลือกทางที่ให้พวกเจ้าสองแม่ลูกพอใจได้ หากให้ข้าเลือก เช่นนั้นก็อย่าได้โทษข้าที่ไม่รู้จักคนก็แล้วกัน”

“ข้าเข้าใจแล้ว” ฮูหยินหลี่เอ่ย “ท่านใจเย็น ๆ เถิด ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นลูกสาวคนเดียวของเรา บัดนี้จะแต่งนางออกไป แน่นอนว่าต้องเลือกคนดี ๆ มิเช่นนั้น ภายหน้านอกจากนางจะช่วยสกุลเราไม่ได้ ยังจะเป็นอุปสรรคต่อสกุลเราด้วย ตอนนี้ท่านถูกลดขั้นแล้วก็เหมือนอยู่ในกองเพลิง อยากหาสกุลสูงส่งนั้นเป็นไปไม่ได้ ทำได้เพียงหาคนที่เหมาะสมกันแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปหาเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินหลี่กลับไปยังเรือนหลัง

หลี่เยียนหรานอารมณ์ไม่ดีมาหลายวันแล้วจึงไม่ได้ออกไปที่ใด

ฮูหยินหลี่ถูกใต้เท้าหลี่อบรมเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยาม ภายในใจรู้สึกโมโห ทว่าพอคิดว่าหลี่เยียนหรานจะต้องแต่งงาน อีกทั้งยังไม่ได้เหมือนแต่ก่อนที่เลือกได้ดั่งใจต้องการ แต่เกรงว่าจะต้องถูกผู้อื่นเลือกแทน ภายในใจจึงรู้สึกสงสารลูกสาวแท้ ๆ ของตนอยู่บ้าง

“ท่านแม่ ท่านมาได้อย่างไร?” หลี่เยียนหรานหลายวันมานี้ไม่ได้กินข้าว แก้มนางจึงเล็กลง น้ำหนักก็ลดลงไปมาก

หยางเซียงจวินได้รับอาหารบำรุงมากมาย ทว่าหลี่เยียนหรานกลับทานอะไรไม่ลงเลย

“แม่อยากคุยกับเจ้า” ฮูหยินหลี่นั่งลงตรงข้ามนาง

“ท่านจะด่าข้าหรือ?” หลี่เยียนหรานกล่าว “ข้าไม่ชอบลู่จื่อชิงเพราะในสายตาของข้า นางด้อยกว่าข้าทุกอย่าง ทว่ากลับมีชีวิตที่ดีกว่าข้า ทุกคนจะทำอะไรล้วนต้องดูสีหน้านาง ตอนที่เรียนอยู่ในสำนักศึกษาหลวง นางทำทุกอย่างตามใจต้องการ ถึงแม้อาจารย์ที่นั่นจะตำหนินางอย่างเปิดเผย แต่กลับไม่เคยตีมือนาง ทุกครั้งล้วนเป็นฟ้าร้องดัง ทว่าฝนตกนิดเดียว*[1] ข้าจึงยิ่งไม่พอใจ”

ฮูหยินหลี่ไม่ขัดจังหวะ ได้แต่ฟังหลี่เยียนหรานบ่นไปเรื่อย ๆ

ถึงแม้จะไม่ได้ขัดจังหวะ ทว่าก็ไม่ได้เก็บไปคิดจริงจัง

คนเรานับตั้งแต่เกิดมาก็มีสถานะชนชั้นต่างกัน โลกนี้ไม่เคยมีความยุติธรรมเป็นทุนเดิม

ทารกหนึ่งชีวิตเช่นเดียวกัน บางคนสูงศักดิ์กว่า บางคนถ่อมตนกว่า

หากต้องการเปลี่ยนการถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม เช่นนั้นก็สร้างความสำเร็จขึ้นมา เปลี่ยนชะตากรรมของตนเองเสียสิ

“เจ้ากำลังอิจฉานาง”