สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1036

บทที่ 1036 หาไม่พบ

บทที่ 1036 หาไม่พบ

ลู่อี้และฉีเซียวหายตัวไป เมืองหลวงไม่ช้าก็พบเบาะแสอย่างรวดเร็ว

ฟ่านหยวนซีส่งคนไปตรวจสอบ และผู้ที่รับผิดชอบในการตรวจสอบก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีเจิน

ฉีเจินในฐานะแม่ทัพ บัดนี้ขุนนางคนสำคัญถึงสองคนหายตัวไป เขารับหน้าที่ในการค้นหาก็เป็นเรื่องปกติ

ฉีเจินพาคนของเขาไปยังสถานที่ที่เกิดการต่อสู้ ระหว่างทางพบเห็นศพมากมาย ทั้งศพของมือสังหาร คนของลู่อี้ และคนของฉีเซียว

“ใต้เท้า ไม่พบใต้เท้าลู่กับใต้เท้าฉีขอรับ”

“หากหาพบ นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาถูกฆ่าแล้วหรือ? ไม่มีข่าวคราวถือเป็นข่าวดีที่สุด” ฉีเจินเอ่ยอย่างใจเย็น “หาอีกครั้ง”

ฉีเจินนำลูกน้องค้นหาทั่วทั้งภูเขาสองลูก ทว่ากลับไร้วี่แววใด ๆ

เมื่อถึงวันที่สาม ฉีเจินจึงทำได้เพียงกลับไปทำหน้าที่ของตน

“หาไม่พบหรือ?” ฟ่านหยวนซีนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร มองฉีเจินด้วยสายตาเฉียบคม “ท่านแม่ทัพฉี ท่านค้นหาดีแล้วหรือ?”

“ฝ่าบาท กระหม่อมค้นหาบริเวณรอบ ๆ หลายพันลี้แล้วจริง ๆ หากแต่ไม่มีข่าวคราวของใต้เท้าทั้งสอง เพียงแต่ฝ่าบาทไม่ต้องกังวล ใต้เท้าทั้งสองมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ การไม่มีข่าวถือเป็นข่าวดีที่สุด เป็นไปได้ว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ยามนี้คงกำลังพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ กระหม่อมจะพาคนออกค้นหาต่อไป หากยังไม่พบใต้เท้าทั้งสองคนหนึ่งวัน กระหม่อมก็จะค้นหาต่อไปโดยไม่หยุดพัก”

“เช่นนั้น มอบเรื่องนี้ให้แม่ทัพฉีจัดการแล้ว” ฟ่านหยวนซีเอ่ย “ผู้หนึ่งเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนัก อีกผู้หนึ่งเป็นน้องชายของท่าน ข้าเชื่อว่าแม่ทัพฉีจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากฉีเจินจากไป ขันทีที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยขึ้น “เหตุใดฝ่าบาทจึงให้แม่ทัพฉีรับผิดชอบเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ ขออภัยที่กระหม่อมกล่าวตามตรง ผู้ที่ต้องการให้เกิดเรื่องกับท่านอ๋องลู่น้อยที่สุด เป็นใต้เท้าลู่เซวียนได้ เป็นใต้เท้าเวินได้ ทว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นใต้เท้าฉีเจินนะพ่ะย่ะค่ะ”

“คนแก่ผู้นี้ ตอนนี้เจ้านับวันยิ่งอุกอาจขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว เรื่องในราชสำนักเจ้ายังกล้าแสดงความคิดเห็นออกมา” ฟ่านหยวนซีเอ่ยอย่างไม่อินังขังขอบ

ขันทีเฒ่าผลุนผลันคุกเข่าลงเอ่ย “บ่าวรู้ความผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ บ่าวสมควรตาย”

ขันทีลงมือตบหน้าตนเอง เพียงแต่ไม่แรงนัก เหมือนยกมือแปะหน้าเสียมากกว่า เห็นได้ชัดว่าเพื่อทำให้ฮ่องเต้เบิกบานสำราญใจ

ด้วยสถานะของเขา เมื่อเขากล้าเอ่ยปาก ย่อมต้องรู้ว่าฮ่องเต้จะไม่ถือสาหาความในเรื่องเช่นนี้กับตนเอง นอกจากนี้ ปกติเขาจะรู้วิธีวางตน ไม่ก้าวล้ำเกินขอบเขตไป