สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 105

บทที่ 105 ภัตตาคารเจียงซื่อเกิดเรื่องแล้ว

บทที่ 105 ภัตตาคารเจียงซื่อเกิดเรื่องแล้ว

“ก่อนอื่นจิบชากับทานของว่างสักหน่อย” หลี่หงซูต้อนรับมู่ซืออวี่

“ไม่จำเป็นหรอก บ้านข้าอยู่ไกลจากที่นี่ ยังต้องเผื่อเวลาเดินทางกลับอีกมาก ทำงานก่อนเถอะ”

มู่ซืออวี่เอ่ยพลางมองไปยังห้องนอนของหลี่หงซู

เป็นถึงคุณหนู ห้องก็ควรมีการประดับตกแต่ง แต่นี่กลับดูล้าสมัยเกินไป เป็นไปได้ว่านางไม่ใช่เจ้าของห้องคนแรก ห้องจึงเต็มไปด้วยความคร่ำครึทุกแห่งหนเช่นนี้

“คุณหนูหลี่ ท่านเชิญข้ามาประดับตกแต่งห้องใหม่แบบนี้ จำเป็นต้องหารือกับผู้อาวุโสที่บ้านหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองได้”

สนทนากับคนฉลาดก็ง่ายเช่นนี้ เอ่ยเพียงคำเดียวก็เข้าใจความหมายได้ในทันที

“เช่นนั้นรบกวนช่วยหาไม้วัดมาให้ข้าสักอัน”

มู่ซืออวี่ขอยืมตัวสาวใช้สองคนมาช่วยวัดขนาดสถานที่

นางง่วนกับที่นี่เสียจนเท้าไม่ได้แตะพื้น ส่วนหลี่หงซูกำลังหลอกล่อลู่จื่ออวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยขนมชิ้นหนึ่ง

“แม่เจ้าไม่มีเวลากิน เจ้าก็ไม่ได้ยุ่งอะไร กินอะไรหน่อยเถอะ! วางใจได้เลย อาหารว่างของที่นี่อร่อยมาก ไม่มีพิษแน่นอน”

ลู่จื่ออวิ๋นขอบคุณอย่างสุภาพอ่อนน้อม “ขอบคุณเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่หิว ไม่กินดีกว่า แม่ข้ากำลังยุ่ง ข้าจะกินอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร?”

“แม่นางน้อยคนนี้ช่างรู้ความจริง ๆ” สาวใช้ข้าง ๆ นางเอ่ยขึ้น “บ่าวคิดถึงน้องสาวคนเล็กที่บ้านขึ้นมาเลย เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเช่นนี้แหละเจ้าค่ะ มีของกินอะไรก็ให้บ่าวทานก่อนเสมอ”

เดิมทีหลี่หงซูเพียงแค่หาอะไรทำให้เวลาผ่านไป ผลคือยิ่งแกล้งลู่จื่ออวิ๋นเล่นเท่าไหร่ก็ยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น แม่นางน้อยคนนี้ยังอายุน้อย แต่คำพูดคำจากลับฉะฉาน ทุกประโยคล้วนสมเหตุสมผล

“เอาล่ะ คุณหนูหลี่ วัดเสร็จแล้ว” มู่ซืออวี่นำข้อมูลที่วัดได้เก็บใส่ไว้ในแขนเสื้อของตน “ข้าจะร่างแบบขึ้นมาตามขนาดห้องของท่าน ถึงเวลานั้นจะให้ท่านดูว่าพึงพอใจแบบใดมากกว่ากัน”

“วัดเสร็จแล้วหรือ? เช่นนั้นทานของว่างเสียหน่อย”

“ไม่จำเป็นแล้ว ข้ายังต้องรีบกลับบ้าน ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของคุณหนูหลี่”

“ข้าเข้าใจแล้ว ลูกสาวเจ้านี่ช่างเหมือนเจ้าจริง ๆ เอาเถอะ! ข้าจะไม่รั้งเจ้าไว้แล้ว”

สาวใช้ส่งแม่และลูกสาวไปหามู่ต้าหนิวที่รออยู่ จากนั้นพวกเขาก็บังคับเกวียนวัวออกไป

พวกเขาเพิ่งจากไป เงาร่างหนึ่งก็เข้ามาในเรือนของหลี่หงซู

“คุณหนู สาวใช้ขั้นรองในเรือนของคุณชายใหญ่ที่ชื่อซือเจียวเพิ่งเข้ามาอยู่ในจวนได้ไม่นาน นางกล่าวว่าแม่นางมู่มือเท้าไม่สะอาด เช่นนั้นพวกเรา…”

หลี่หงซูกล่าวตัดคำพูดของสาวใช้อย่างไม่ยินดียินร้าย “สาวใช้ในเรือนพี่ใหญ่มีดีกี่คนกัน ล้วนเป็นสุนัขจิ้งจอกกันทั้งนั้น วัน ๆ ทำเพียงเกาะแข้งเกาะขาเขาแล้วทำสิ่งที่น่ารังเกียจ ยิ่งนางพูดเช่นนี้ ข้ายิ่งให้ความสำคัญกับแม่นางมู่มากขึ้นเท่านั้น”

หลังจากมู่ซือเจียวกลับมาจากที่พำนักของหลี่หงซู นางก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม เงินที่มู่ซืออวี่จะได้ล้วนขึ้นอยู่กับคุณหนูหลี่ว่าจะยอมรับหรือไม่ หลังจากที่นาง ‘ฟ้อง’ ไปเช่นนั้น คุณหนูหลี่จะต้องไม่ให้โอกาสแน่นอน

ไม่รู้จริง ๆ ว่าหญิงสารเลวคนนั้นไปเอาความสามารถมาจากที่ใด ถึงกับสามารถทำให้คุณหนูหลี่พาไปจวน คุณหนูคนนี้เป็นคนที่เอาใจได้ยากที่สุดในจวนหลี่ มู่ซือเจียวอยู่ในจวนนั้นมาตั้งนาน เพิ่งได้พบหน้าคุณหนูผู้นี้วันนี้เป็นวันแรก

“ซือเจียว คุณชายใหญ่จะเอาน้ำ! วันนี้ถึงตาเจ้าต้องไปเตรียมแล้ว”

“เรียกหาน้ำกลางวันแสก ๆ เช่นนี้…” สาวใช้ข้าง ๆ คนหนึ่งพึมพำ แล้วเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดออกมา

“คุณชายโปรดปรานพี่ชุนหลาน ได้ยินว่าพี่ชิวหลานที่เฝ้าอยู่ข้างนอกถึงกับใบหน้าแดงก่ำราวกับดอกเหมยแดง เรื่องนั้นน่ะคุณชายยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว…”

“เจ้าเด็กไร้ยางอาย ไปได้ยินเรื่องเลอะเทอะเหล่านี้มาจากไหน?”

สาวใช้หลายคนหัวเราะอย่างครื้นเครง

พอมู่ซือเจียวนึกถึงคุณชายรูปงาม ดวงหน้าของนางก็แดงปลั่ง

นางกับมู่ซืออวี่จะแข่งขันกันไปเพื่ออะไร ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือนางต้องได้รับความโปรดปรานจากคุณชาย ได้ยินว่าอีกไม่นานคุณชายก็จะแต่งฮูหยินแล้ว หากไม่ได้รับความโปรดปรานตั้งแต่เนิ่น ๆ ภายหน้าเกรงว่าคงจะไม่มีโอกาสอีก