สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1057

บทที่ 1057 มาขอสมรสพระราชทาน

บทที่ 1057 มาขอสมรสพระราชทาน

“ท่านอ๋อง นี่เป็นฎีกาขอพระราชทานสมรสของท่านไม่ใช่หรือ?” พ่อบ้านที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม

“อืม”

“เห็นชอบแล้วหรือขอรับ?”

“ไม่เห็นชอบ”

“เช่นนั้นเราจะทำอย่างไรดี? บัดนี้ท่านได้สืบทอดบรรดาศักดิ์แล้ว ท่านต้องไปยังที่ศักดินาทันที หากได้รับพระราชทานสมรสแล้วย้ายไปยังที่ศักดินาหลังแต่งงานย่อมเป็นเรื่องดี เหตุใดจึงไม่เห็นชอบเล่า?”

ฟ่านซู่เอ่ยนิ่ง ๆ “ไม่เห็นชอบก็เป็นเรื่องธรรมดา”

หากเห็นชอบแล้ว เขายังต้องใคร่ครวญว่ามีแผนอื่นหรือไม่ อีกฝ่ายจะเห็นชอบอย่างมั่นใจเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?

“ไม่เช่นนั้น เชิญใต้เท้าฉีเจินให้ยื่นฎีกาอีกครั้งเป็นอย่างไรขอรับ?”

“ข้าต้องการแต่งงานกับคุณหนูใหญ่จวนฉี การให้ฉีเจินยื่นฎีกามีหมายความว่าอย่างไร? คงไม่ใช่คุณหนูใหญ่จวนฉีรีบร้อนอยากแต่งให้ข้าหรือ?” ฟ่านซู่กล่าว “เตรียมของขวัญ ข้าจะไปเยี่ยมเยียนท่านอ๋องลู่”

ลู่อี้เพิ่งกลับถึงจวนก็เห็นหน้าประตูมีของห่อน้อยใหญ่กระจัดกระจายอยู่ บ่าวรับใช้ต่างยิ้มแย้มแจ่มใส เบิกบานใจยิ่ง จึงเอ่ยถาม “พระชายา กลับมาแล้วหรือ”

บ่าวรับใช้ตอบ “คุณชายใหญ่ ฮูหยินน้อย และคุณหนูรองกลับมาแล้วขอรับ”

ลู่อี้ “…”

เฮ้อ! ฮูหยินไร้หัวใจผู้นั้นยังไม่กลับมา

เขาไม่เคยพบเห็นสตรีใดวางใจสามีที่บ้านถึงเพียงนี้

หรือว่าเพราะเขาแก่แล้ว ในสายตาของนางจึงคิดว่าไม่มีผู้ใดต้องการ ถึงได้ไม่จำเป็นต้องจับตามองเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน?

ไม่ถูกสิ ตอนที่เขายังหนุ่มนางก็ไม่ได้จับตามองเขามากนัก หญิงผู้นั้นจดจ่ออยู่กับงาน เดิมทีก็ไม่กังวลว่าสามีที่บ้านจะปีนกำแพงไปหาแมวจรจัดหรือไม่

“ท่านอ๋อง ท่านคิดถึงพระชายาหรือขอรับ?” พ่อบ้านที่อยู่ข้าง ๆ ถามอย่างไม่มั่นใจ เมื่อเห็นสีหน้าของลู่อี้แปรเปลี่ยนไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ลู่อี้เหลือบมองเขาแล้วกล่าวอย่างใจเย็น “คุณชายใหญ่ของพวกเจ้ากลับมานานเพียงใดแล้ว?”

“ยอมกลับมาแล้วหรือ?” ลู่อี้พูดอย่างไม่พอใจ “คราวนี้ออกไปข้างนอกเที่ยวเล่นสบายใจหรือไม่เล่า?”

“สนุกมากเลยเจ้าค่ะ ติดตามพี่ใหญ่ข้าได้เห็นอะไรไม่น้อยทีเดียว” ลู่จื่อชิงกล่าว “ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้ว เหตุใดไม่เห็นท่านแม่กับพี่หญิงเล่าเจ้าคะ?”

ลู่จื่อชิงไม่กล่าวถึงยังแล้วไป พอเอ่ยถึงเรื่องนี้…

เขาพลันรู้สึกกระสับกระส่ายยิ่งกว่าเดิมแล้ว

จนถึงตอนนี้ภรรยายังไม่กลับมา แม้หลายปีมานี้จะคุ้นชินแล้วก็ยังคงรู้กังวลอยู่บ้าง

“พี่ชายกับพี่สะใภ้เจ้าเล่า?”

“พี่สะใภ้ไม่สบายใจเล็กน้อย ท่านพี่จึงเฝ้านางอยู่ในห้องเจ้าค่ะ”

“เป็นอะไรไป?”

“อันที่จริงก็ไม่มีอะไร นางเพียงแค่เหนื่อยกระมังเจ้าคะ”

ในยามนี้เอง บ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงาน “ท่านอ๋อง อี้อ๋องต้องการพบท่านขอรับ”

“ฟ่านซู่มาหรือ?” ลู่จื่อชิงกล่าว “พอดีเลย ข้ามีของขวัญจะให้เขา!”

ลู่อี้กล่าวเสียงเรียบ “เชิญอี้อ๋องไปรอข้าที่ห้องตำรา”

หลังจากออกคำสั่งกับบ่าวรับใช้แล้ว เขาก็หันมาเอ่ยกับลู่จื่อชิง “ชายหญิงไม่ควรชิดใกล้ เจ้าไม่มีเรื่องใดไยต้องมอบของขวัญให้เขา?”

“การมอบของขวัญระหว่างสหายแปลกมากหรือเจ้าคะ? ข้ายังเตรียมของขวัญให้คนอื่น ๆ ด้วย ทั้งฝ่าบาทและพระนางฮองเฮาในวัง องค์รัชทายาทก็มีเช่นกัน” ลู่จื่อชิงกล่าว “มอบให้ไม่ได้หรือเจ้าคะ?”

“ฝ่าบาท ฮองเฮา องค์รัชทายาทสามารถให้ได้ สหายสนิทของเจ้าก็มอบให้ได้เช่นกัน ทว่าบุรุษที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเจ้าให้ไม่ได้” ลู่อี้กล่าว “หากเจ้าสุ่มสี่สุ่มห้าส่งของให้ อีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าเจ้าพึงใจเขา เช่นนั้นเจ้าจะจัดการอย่างไร?”

“ท่านพ่อ ฟ่านซู่ไม่มีทางเข้าใจผิดเป็นแน่เจ้าค่ะ ข้าชี้แจงกับเขานานแล้ว” ลู่จื่อชิงกล่าว

ลู่อี้เข้าใจแล้ว

เป็นดังคาด!

เจ้าเด็กคนนั้นมีความรู้สึกต่อชิงเอ๋อร์จริง ๆ พอพบว่าชิงเอ๋อร์ไม่ได้คิดอะไรกับเขา จึงคิดจะแต่งคุณหนูใหญ่จวนฉีเป็นชายา

“อื้อ”

ลู่จื่อชิงทำปากขมุบขมิบ

“คุณหนู คุณชายซือหม่าฟื้นแล้วเจ้าค่ะ”

“เขาฟื้นแล้วหรือ? ข้าจะไปดูเขา” ลู่จื่อชิงหันหลังแล้วเดินจากไป

“นางพาผู้ใดกลับมาอีก?” ลู่อี้ขมวดคิ้ว

“คุณหนูมีสหายผู้หนึ่งเจ้าค่ะ สุขภาพของเขาไม่สู้ดี จำต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด” บ่าวรับใช้กล่าว

“คราวหน้ายังคงอย่าให้นางรอนแรมอยู่ข้างนอกจะดีกว่า ออกไปข้างนอกเที่ยวหนึ่งก็พาคนกลับมาผู้หนึ่ง คราวที่แล้วพาเจ้าใบ้น้อยกลับมา คราวนี้พาคนป่วยกลับมา คุณหนูรองลู่ของเรามีนิสัยชอบคว้าคนกลับมาบ้านกระมัง?”

ลู่อี้ปากบ่นแต่กลับไม่ได้คิดจะสนใจ อย่างไรเสียเรื่องนี้ก็มีสามีในอนาคตของนางคอยกังวลแทนแล้ว ในฐานะบิดา เขาไม่มีอะไรต้องห่วง ถึงแม้นางจะพาทหารทั้งค่ายกลับมา เขาก็เลี้ยงไหว

ฟ่านซู่เดินตามบ่าวรับใช้ของสกุลลู่เข้าไปในจวน ครั้นผ่านสวนดอกไม้ก็เห็นลู่จื่อชิงนั่งดื่มชาอยู่กับชายหนุ่มในชุดขาว ชายหนุ่มในชุดขาวมีนิสัยอ่อนโยน รูปร่างหน้าตาโดดเด่น จัดได้ว่าเป็นคนยอดเยี่ยมผู้หนึ่้ง

“เจ้ามาเมืองหลวงเป็นครั้งแรกหรือ?”

“ก่อนหน้านี้เคยอยู่ในหมู่บ้าน ไม่เคยออกมาข้างนอกจริง ๆ” ซือหม่าจี้อิงเอ่ย “เพียงแต่แม่นางจื่อชิง ข้าอยู่บ้านท่านจะดูไม่เหมาะสมหรือไม่?”

“ท่านเป็นสหายของข้า พักที่บ้านข้าก็ไม่มีอะไรผิด บ้านข้าใหญ่โต เจ้าจะอยู่ที่ใดก็ได้ทั้งนั้น” ลู่จื่อชิงกล่าว “พี่ชายข้าชื่นชมเจ้า ไม่ง่ายดายเลยที่พี่ชายข้าจะชื่นชมคน!”

ฟ่านซู่ถามบ่าวรับใช้ข้าง ๆ “คนผู้นั้นเป็นใคร? ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยพบเขามาก่อน”

“เรียนท่านอ่อง ท่านนั้นเป็นแขกที่คุณหนูรองของเราพากลับมาขอรับ”

“คุณหนูรองของพวกเจ้าชอบช่วยคนจริง ๆ” ฟ่านซู่กล่าวนิ่ง ๆ